KAZDAĞLARI İSMAİLOLUĞU ŞELALESİ (13.01.2019)

KAZDAĞLARI İSMAİLOLUĞU ŞELALESİ (13.01.2019)
Bu hafta yine Kazdağlarının derinliklerinde dolaşacağız. Yinemi Kazdağları dediğinizi duyar gibiyim. Ama bir görseniz, bir bilseniz buraları; havasını suyunu, ormanını ağacını, sisini pusunu, eşsiz deniz manzaralarını, vadilerini, gönül okşayan kuş seslerini...
Kazdağları öyle 3-5 gün gezmeyle hemencecik bitmez, bitirmez alır seni içine, dere tepe gezdirir, gezdirdikçe coşturur bırakmaz seni kolayca... Her tepesinde erenler karşılar seni, mistizme boğar, alır götürür seni ruhlar diyarına... Sonra çeker seni turkuaz renkli büvetlerinin içine, gürül gürül ak köpüklü şelalelerinde arındırır tüm günahlarından... Ve o artık senin vazgeçilmez sevgilin olur...

İşte onun için yine Kazdağlarındayım, Kazdağlarındayız... Bugün gideceğimiz yer gibi daha görmediğim, adım atmadığım o kadar çok yeri var ki bu cennet dağların...

13.01.2019 Pazar...
Bu sabah burnumda mis gibi kokularla uyanıyorum. Giyiniyor, iniyorum aşağı. Ne görsem beğenirsiniz. Hazan hanım mutfakta ocağın başında, ha gayret tavanın içinde bişey karıştırıp duruyor. Şaşırıyorum... Sabah sabah hiç alışkın olmadığım bişey. Bana sürpriz kahvaltı hazırlıyormuş meğer... Aslında akşam ki konuşmalarından sabah bir sürpriz olacağını çakmıştım ama yine de şaşırıyorum işte... Niye şaşırıyorum biliyormusunuz. Eşim kuymak yapmayı hiç bilmez de onun için. Mutlu oluyorum ama bi taraftanda aklıma kötü kötü düşünceler geliyor. Acaba diyorum bizim hanım içinden "Yahu bu adam dağlara gidip, duruyor. Yarın öbürgün başına bişey gelirse içime dert olmasın. Bari son bi kuymak yesin de öyle gitsin" mi diyor acaba. Vallahi bilemedim. Ama bozuntuya vermeden, yüzümde bir tebessüm sabah sabah yumuluyorum kuymağa...
Ben kuymağı çok severim, beslenme tarzıma çok uymasada kuymak beni lezzeti ile alır götürür ve aç olmasam bile asla reddetmem. Zaten yılda ya bir yada ikiden fazla yediğimi hatırlamıyorum...

Bu arada "Biz ona muhlama deruz" dediğinizi duyar gibiyim. Biliyorum Rizeli kardeşlerim sizin orada muhlama'dur kuymağın adı. Ama ne farkeder, lezzet aynı o muhteşem lezzet olduktan sonra... Ama yanlış anlaşılmasın, Kuymağa'da Muhlama'ya da saygımız sonsuzdur...

Saat 07;45. Sağlam bir kahvaltı ile buluşma yerimiz olan Yasa Avm'nin önündeyim... Hava karanlık. Aracımı park ederken güvenlik görevlisi geliyor, ayak üstü sohbet ediyoruz. Oda sabaha kadar sıkılmış belli...

Çok sürmüyor geliyor bizimkiler. Biniyorum Burhaniye gurubunun aracına. Selamlaşıyor, epeydir görmediğimiz arkadaşlarla hasbihal ediyoruz... Yönümüz Güre istikameti...

Saat 08;05'i gösterirken Çamlıbel köyü'ne giriyoruz. Hava hala alacakaranlık. Yürüyüşe buradan başlayacağız ama güne çay ile başlamak isteyen arkadaşlarımız var. Giriyoruz bir kahvehaneye. Geliyor hemen çaylarımız...

Saat 08;25. Artık yürümeliyiz. Ormanlar, dereler bizi bekliyor. Araçlarımızı köyün orman çıkışına yakın bir yere bırakıyoruz. Sırt çantalarımızı kuşanıyor, parke taşlı sokaklardan, yüksek duvarlı evlerin yanından, başlıyoruz ormana doğru yürümeye...

Sanırım bu köy hakkında, biraz bilgi vermeliyim sizlere. Ama müsaade ederseniz, önce yürüyüşümüzü tamamlayalım, sonra sizlere bu kasaba görünümlü köyden, uzun uzadıya bahsederim...

Çok sürmüyor, çıkıyoruz parke taşlı yoldan, giriyoruz Kızılçamlar içindeki toprak orman yoluna... Betondan kurtulup ağaçları, toprağı görünce içimiz ferahlıyor, adımlarımız hızlanıyor... Hızlanınca terliyor, duruyoruz. Üzerimizdeki fazlalıklardan kurtulmalıyız...

Yolumuz sürekli bir tırmanış içeren, taşlı topraklı bir yol. Kıvrıla kıvrıla tırmanıyor, tırmandıkça kurşun grisi bulutlar altındaki Edremit Körfezi gözlerimizin önüne seriliyordu. Bence şartlar ne olursa olsun, güzel güzeldir. Bizim körfez de güneş ışıltısında başka, bulutlar gölgesinde bir başka güzeldi... Her virajda duruyor, seyreyliyoruz bir süre. Şu sol tarafta, denizden biraz uzak olan yer güzel Edremit. Şu önümüzde kıyı boyunca uzanan yerler Akçay ve Güre'ye ait yerleşim yerleri ve de yüzülesi sahilleri...

Yürüyoruz. Kızılçamlar içindeyiz. Yolumuz yer yer kızıla çalan rengiyle, taşlık ve kayalık. Ağaç dallarında yine İda Ultramaraton yarışından kalma işaretler... Benim için söylenecek söz yok. Başım önümde, sessizce yürüyorum...

Biliyorsunuz Kazdağları su cennetidir. Buralarda susuz kalmanız neredeyse imkansızdır. Yürürken adım başı çeşme ile karşılaşırsınız. Ve bu çeşmelerin çoğunlukla bir ismi vardır. Ya birileri sevdiklerinin hatırasına yaptırmıştır yada kendi hayrına... Kimisinde açık açık isim yazar kimisinde ise lakaplar... İşte şimdi biz bu çeşmelerden "Berduşun Çeşmesi'ndeyiz." İçiyoruz kana kana ve dolduruyoruz şişelerimizi. Bu çeşme için eğer hayattaysan sana çok teşekkür ediyoruz Berduş, yok eğer değilsen yaptırana teşekkür, sana rahmet diliyoruz...

Saat 10;00. Tahtakuşlar köyü sırtlarındayız. Tırmanış inişe dönüyor. Kızılçamlar hiç terketmedi bizi. Vadiye doğru indikçe kulağımıza gelen coşkun su sesleri ile tepemizde cıvıldaşan kuş sesleri heyecanımızı artırdıkça artırıyor... Dayanamıyor duruyoruz. Aramızda kuş gözlemcisi Varol bey var. Soruyorum bu hangi kuş diye. Hemen cevap geliyor; "Uzun Kuyruklu Baştan Kara" diye. Nede güzel şakıyor. Bir değil birden çok kuş, ağız ağıza vermiş ormanı şenlendiriyorlar. Dikkatle görmek için ağaçların dallarına bakıyoruz. O da ne! Allahım, bu ses bu minnacık kuştan mı çıkıyor...

Vadi tabanına inerken, karşımızda bir sis bulutu bizi karşılıyor. Anlaşılan bir süre sisler içindeyiz diye düşünürken, hoop sis bulutundan çıkıyoruz. Bir adım geri adım atıyorsun sisler içindesin, bir adım öne atıyorsun her yer berrak. Oyun gibi...
Sizlere söylemiştim Kazdağlarının oyunuda , sürprizi de çoktur diye...

Kulaklarımızda uğuldayan derenin yanındayız. Karşıya geçip yürüyoruz. Yolumuz tekrar tatlı bir meyille, tırmanışa dönüyor. Toprak orman yolun sonunda, kısmen daha dar bir patikaya geliyoruz. Tam sağımızdaki tepede, sis bulutlarını şapka yapmış ağaçları görüyoruz. Bir kuzgun süzülerek sisler içine girip çıkıyor. Manzara büyülüyor bizi. Sis her zaman gizem ve merak uyandırmıştır insanoğlunda. Acaba sisli bulutlar arasında, ne saklıydı!.. Ağaç vardı, ağaçlar vardı, acaba başka neler vardı...

Ayrılıyoruz buradan ve düşüyoruz tekrar yola. Çok sürmüyor saatler 11;10'u gösterirken rehberimiz, yoldan sağa doğru Gps cihazının gösterdiği, yolu izi belli olmayan yamaçtan aşağı dalıyor. Bizde arkasından. Bastığımız yer toprak kayalık karışımı kaygan bir yapıya sahip. Sağımız solumuz yaprağını dökmüş çalılık ve yabani fındık ağaçları ile çevrili. Artık şelalenin olduğu vadiye doğru iniş başlamıştı. Tek sıra halinde düşmemeye çalışarak eğimli bir yamaçtan yavaş yavaş inmeye çalışıyoruz. Bazen en arkada kalarak yukarıdan, bazen de en öne geçerek çalıların arasından aşağıdan yukarıya doğru fotoğraf çekmeye çalışıyorum...

Ve vadi içinde, dere yatağındayız. Şelalenin gümbürtülü sesine kulak kabartınca, hemen ilerimizde ağaçların arkasında olduğunu görüyoruz. Heyecan dorukta. Biran önce şelalenin yanına gitmeye çalışıyoruz...

Ve işte karşımızda! Tüm asaletiyle köpüklü sularını, kayaların arasından aşağı bırakıyor. Kararlı ve gururlu. Güzelliğinin farkında. Çağırıyor yanına. İtiraz etmeden hemen botlarımı çıkarıp sokuluyorum yanına. İçine atlamamak için kendimi zor tutuyorum...
Neyse ki hastalıktan yeni çıkmış "akıllı ben," yüzmeye can atan "deli beni" ikna ediyor. Çıkıyorum buz gibi sularından. Soğuktan pembeleşmiş ayaklarımı, çoraplarımın ve botlarımın içine soktuğumda, "akıllı ben'e" teşekkür ediyorum...

Saat 11;30. Yemek molasını, şelalenin tam karşısında vereceğiz. Her zamanki gibi ateş yakılıp, çay suyu konuluyor. Ondan sonra kişisel meziyetler dökülüyor ortaya. Kimisi evinde hazırlanmış yiyeceklerini çıkarıp, hemen yemeye başlarken kimisi ise burada sıcağı sıcağına tam bir seremoni havasında yiyeceklerini hazırlıyor. Bende her zamanki gibi sunta bisküvi var. Yanlız şunu belirtmeliyim ki bu iş çığrından çıkmış durum da. Tv'lerde yayınlanan yemek programlarından, hiç bir farkımız kalmadı desem yeridir. Şu manzaraya bir bakıverin. Hadi Suat beyin onca yolu kırmadan taşıdığı yumurtalarla menemen yapmasını, Erhan beyin peynir kızartmasını anladıkta, kardeşim dağın başında kuymak yapmakta neyin nesi. Tabi bendeki şansa da bakın hele. Ancak senede bir yiyebildiğim kuymağı, bugün ikinci kez yiyorum... Eh be Volkan kardeşim, niye bizi yoldan çıkarıyorsun...

Yemekten helak olacağız, Allah'tan tam bu sırada şelaleye iki yürüyüş grubu daha geliyor da dikkatimiz dağılıyor.

Evet bugün bizim İsmailoluğu Şelalesi'nin çok ziyaretçisi var... Gelenler onun güzelliği karşısında önce şaşkınlık, sonra sevinç yaşıyor, durmadan fotoğraf çekip duruyorlar... Oda mutlu, gelenlerde...

Sanırım artık İsmailoluğu Şelalesi'nin hikayesini anlatmalıyım sizlere. Bu konuda net bir bilgi yok, sadece söylentiden ibaret. Rivayet odur ki bir oduncunun İsmail adındaki oğlu, bir gün ormanda kaybolur. Günlerce ararlar ve şimdiki şelalenin döküldüğü yerde, bir oyukta bulurlar, İsmail'i. Ve bundan sonra, gel zaman git zaman yöre halkı tarafından bu şelale, "İsmailoluğu" olarak anılmaya başlanır...

 
Saat 12;55. Gitmeliyiz. Toplanıyor, şelalenin dibindeki sık çalı ve ağaçlar arasındaki dik yamaçtan, vuruyoruz yukarı. Karşımıza çıkan yeşil yosunların kapladığı devasa kaya duvar, görselliği ile mutlu ediyor bizi. Bu kaya duvarın yanında oluşan çıkıntılardan tutunarak şelalenin döküldüğü kayalığa tırmanıyoruz. Amacımız şelalenin döküldüğü yeri ve kanyonu görmek. Tehlikeli ama kısa bir tırmanışla çıkıyoruz tepeye. Burada kayalar ıslak ve kaygan. Çok dikkatli olmalıyız. Yaklaşıyoruz kayaların ucuna ve aşağı şelalenin döküldüğü yere, kanyonun derinliklerine bakıyoruz. Kanyonun güzelliğinden mi yoksa yükseklikten midir bilemiyorum başımızın döndüğünü hissediyoruz ama mutluyuz... O kadar mutluyuz ki uçma hissine kapılıyoruz adeta. Mutluluktan sarhoşluk bu olsa gerek... Tehlikeli bir duygu, bence ...

İniyoruz dikkatle kayalardan. Ve yeşil duvarın yanından tekrar yamaç yukarı tırmanmaya başlıyoruz. Çok sürmüyor, orman yoluna çıkıyoruz...

Artık dönüş yolundayız. Yapraklarını dökmüş meşe ve kızılçamlar arasından yürüyoruz. Yaklaşık beş dakika sonra ilk virajı döndüğümüzde, şelalede karşılaştığımız yürüyüş grubu ile tekrar karşılaşıyoruz. Selamlaşıp, hiç oyalanmadan yolumuza devam ediyoruz. Dönüş yolumuzun bir kısmı geliş yolumuzla aynı ama bir süre sonra ayrılıyoruz bu yoldan. Dönerken Kavlaklar ve Tahtakuşlar köylerine de uğrayacağız...

Kızılçamlarla süslü, kızıla boyanmış patikalarda yürümek, nasıl bir şeydir? Ah bir bilseniz. Benimki de söz mü. Nerden bileceksiniz ki. İçinde olan ben bile bilemezken... Bunu tarif etmek gerçekten çok zor. Emin olun defalarca bu konuda bişeyler yazıyor siliyorum. Çünkü yazdıklarımın gördüklerimin tam tarifi olmadığını görüyorum... Yaklaşık bir saatir bu paragrafta takılı kaldım desem, anlarsınız heralde....

Bir sırta geliyoruz. Sağında ve solunda çok dik yamaç kanyonlar var. Biz sırtta bir patikadayız. Burada kızılçamlar biraz daha yaşlıca. Ve uzaktan bakınca üzerlerinde garip şekiller görüyoruz. Merak içinde yanına gidince köylülerin çam reçinesi elde etmek için aşağı doğru ok şeklinde ağacın kabuğunu oyduklarını görüyoruz... Bu yöntemin çam reçinesi elde etmek için tek yöntem mi olduğu, ağaca zarar verip vermediği hususunu tam olarak bilemiyorum. Ama en kısa sürede bu konuyu araştırıp, ona göre gerekirse ormancılarla paylaşacağımdan emin olabilirsiniz...

Kızılçamların içinden iniyoruz yamaç aşağı. Ve çıkıyoruz zeytinlikler içine. Bir süre sonra uzaktan köpek seslerini de duyunca anlıyoruz ki köye yaklaştık.

Saat 15;00'da Kavlaklar köyüne girdiğimizde, bahçe çitlerinin arkasından, bütün hırslarıyla havlayan köpekler karşılıyor bizi... Fazla muhattap olmuyor, gayet rahat ve sallana sallana yolumuza devam ediyoruz. Açıkcası aramızda tel çit olmasa bu kadar rahat olurmuyduk, oda ayrı konu...

Kavlaklar köyünün içine tam girmeden aradan zeytinlikler içine dalıyoruz. Kumla toprak arası ilginç bir zemin yapısı ile karşılaşıyoruz burada. Bastığımız yer oldukça gevşek ve ayağımızın altından çekiliyormuş hissi ile bata çıka ilerliyoruz. Tabi bu çok sürmüyor. Giriyoruz rampa aşağı bir patikaya ve çıkıyoruz bir dereye. Burada menfez bir köprüden geçip, tekrar zeytinlikler içine çıkıyoruz. Ve bir çeşme daha. Su molası. Ve Erhan beyden çikolata ikramı...

Zeytinlikler arasındaki toprak yoldan yürümeye devam ediyoruz. Ve işte Tahtakuşlar köyü.
Saat 15;35. Tahtakuşlar köyünün pırıl pırıl parke taşlı sokaklarında yürüyoruz. Bu köye bir çok kez gelmiştim ama sokaklarını gezmemiştim. Ne kadar büyük bir köymüş. Sokaklar ıssız. Ama ileriden bir motorlu ağaç testeresinin sesi geliyor. Sokağı dönünce iki kişinin odun kestiklerini görüyoruz. Yanlarından geçerken selam verip, kolaylıklar diliyoruz...

Tahtakuşlar köyünü kısaca anlatmak gerekirse; öncelikle harika bir coğrafyada bir Türkmen köyü olduğunu söylemeliyim. Bu köy öyle bir köy ki, adını bilmeyen gelmeyen yok. Bu bölgedeki ilk etnoğrafya müzesi burada açılmış, ünlü  halk ozanı Ali Ekber Çiçek' in mezarı bu köyde. Ve doğa içinde birbirinde güzel kahvaltı piknik yerlerini ise hiç söylemeye bile gerek yok. Yani ister yeme içme, ister kültürel gezi için olsun bu köyün herkesi büyük bir misafirperverlikle beklediğini bilmelisiniz...

Vuruyoruz Tahtakuşlar'dan Çamlıbel'e uzanan, kestirme asfalt yola. Artık günün sonuna yaklaşıyoruz. Hava da sanki kış değilmişçesine sıcak ve huzurlu. Çamlıbel'e kadar olan kısacık yolu neşe ve sohbet içinde yürüyoruz. Ve Çamlıbel'in sokaklarındayız. Burayada köy demeye bin şahit ister. Bir kere bu köyde Ramiz Dayı Tunçel Kurtiz'in ebedi istirahatgahının olduğunu belirtmeliyim. Yine bu köyde bir çok butik otel, restoran ve kahvaltıcı olduğunu tahmin edersiniz heralde. Köyün etkin bir Kültürevi olduğunu da unutmayalım... Kardeşim buraların köylerine köy demeye, bin şahit ister. Şu köy marketinde satılan ürünlere bir bakarmısınız. Biz köy diyorsak, siz belde, kasaba olarak anlayın diyeceğim de bu köylerin formatı onlarıda aşıyor...

Saat 16;30. Çamlıbel köyünde, sabah uğradığımız kahvehaneye geliyoruz tekrar. Ama bu sefer, sokağa atılmış bir masaya kuruluyoruz. Hemen geliyor sıcacık çaylar. İçilen yorgunluk çaylarına, kimi sohbetini kimi ekmeğini katık ediyor. Ve gitme vakti... İyi temennilerle vedalaşıp, ayrılıyoruz...

SON SÖZ...
Kazdağları bir tutkudur. Kimine can, kimine sevdadır. Kazdağları benim için ise ruhumda şarkı, yüreğimde türkü'dür.

Ne zaman sisler içindeki Eybek, Sarıkız tepelerine çıksam, aklıma;

"Dumanlı dumanlı oy bizim eller
Otursam ağlasam delidir derler..." türküsü gelir,

Ne zaman ormanlarında yürüsem, dudaklarımdan;

"Karlı kayın ormanında
Yürüyorum geceleyin
Efkarlıyım efkarlıyım
Elini ver nerde elin..." şarkısı dökülür...

Kazdağlarında kuşlar sevinç içinde öter, dereler şelaler coşku ile çağıldarlar... Ve ben, yani biz, bugün tam 8 kişi, her birbirimiz, kendi türkülerimiz kulaklarımızda yürüdük bugün...

Bugünü benimle paylaşan Erhan, Timur ve Suat bey başta olmak üzere tüm yol arkadaşlarıma sonsuz teşekkürler ediyorum...

Kızıla boyanmış patikalarıyla, aşılan vadi ve kanyonlarıyla, şelalesi ve uğrak noktası üç köyü ile arşınlanan 20 km.lik bu parkuru değerlendirme puanım;10/10

Not: Bu yazıda kullanılan toplam 67 adet fotoğraftan, 24 ve 29'uncu fotoğraflar Erhan Çiftçi'ye, diğer çekimler bana aittir.

Murat Turan - Akçay 2019