AYVALIK HAKKIBEY YARIMADASI (30.03.2019)

AYVALIK HAKKIBEY YARIMADASI (30.03.2019)

Ayvalık'a her gelişimde ona olan sevgim biraz daha artıyor. Çünkü her defasında onun bizleri şaşırtarak mutlu eden farklı bir köşesini keşfediyorum... Geçtiğimiz aylarda Ayvalık sokaklarını gezerken, buraların tabiatıylada gezilmesi görülmesi gerektiğini vurgulamıştım.
Yarın ülkemiz için seçim günü ve arkadaşlarımızın bir kısmı sandıklarda resmi görevli. Onun için gelin isterseniz, bugün bizi yormayacak ama hep beraber mutlu olacağımız, bir tabiat yürüyüşüne çıkalım birlikte. Keşfedelim beraberce Ayvalık'ın arka bahçesi, Hakkıbey yarımadasını...

Bu geziye eşimle birlikte gitmek istiyorum. Bu fikrimi sevinçle karşılıyor Hazan hanım. Ve hemen ne yapsam ne götürsemin telaşına düşüyor heyecanla. Biliyorum ki ona; Boş ver! Dert etme! Götürürüz bişeyler! Aç kalacak değiliz ya! gibi ne söylersem söyleyeyim kâr etmeyecek, o yine bildiğini okuyacak. Bende bana ne derse hiç yorum yapmıyor ya çok iyi düşünmüşsün diyorum yada canın ne istese onu yap diyorum...

Biliyorum belkide eşimi başımdan savdığımı düşünüp belkide eleştireceksiniz beni. Ama emin olun ben ne dersem diyeyim imam yine bildiğini okuyor. Hatta bu konu eşlerini seven bütün erkekler için geçerlidir diye düşünüyorum. Konuyu biraz uzatıyorum ama size bariz bir örnek daha vermek istiyorum. Bizimle yürüyen bir Suat abimiz vardır. Belki geçmiş yazılarımı okuyanlarınız hatırlar, çünkü sık sık zikrederim onun ismini... Kendisi iriyarı olduğu kadar espirili ve naif yüreklidirde. Ve sevgili eşi Songül hanıma sonsuz bir aşkla bağlıdır. İşte bu Suat abimiz sık sık şakayla karışık evde her zaman son sözü kendisinin söylediğini ifade eder, durur. Bir gün nasıl yani dediğimizde; her daim " Hanım sen haklısın" diyerek konuyu kapatırım deyince patlatıyoruz kahkahayı.... Yaa işte böyle. Siz ne derseniz deyin sonuç değişmiyor...

Laf uzadı biraz ama boşverin. Acelemiz mi var sanki. Şurada iki çift sohbet ediyoruz. Ne yani bunları size anlatamayacaksam nerede kaldı bizim dostluğumuz...

Tamam tamam, suyunu çıkarmadan saadede gelelim. Hazan hanım gecesini gündüzüne katıp birbirinden leziz zeytinyağlı dolmalar, tahinli kıtır keteler ve tatlılarla dolu çantaları göstererek ben hazırım diyor. Bir an dumura uğruyorum şaşkınlıktan. Bakakalıyorum çantalara.... Sahi biz yarın pikniğe mi yoksa doğa yürüyüşüne mi gidiyorduk....

30.03.2019 Cumartesi...
Sabah çok erken kalkıyoruz. Eşimin sabah kahvaltı alışkanlığı yoktur, kahve dışında. Ama ben bişeyler yemeliyim. Eşim kahvesini içerken bende kendime jet hızıyla, harika karışımlı sütlü yulaf ezmesi hazırlıyorum. Yiyor içiyor, çıkıyoruz yola. Ayvalık girişinde bir büfenin önünde buluşacağız. Sabah sabah yol boyunca Hazan hanımla aklımıza ne geliyorsa her telden konuşa konuşa geliyoruz Ayvalık'a. Arkadaşlarımız çoktan gelmişler. Kısa bir merhabalaşma sonrası hiç oyalanmıyor, atlıyoruz araçlarımıza, düşüyoruz yollara.

Ayvalık sahilden Sarımsaklı yolundayız. Bu yolu ilk kez kullanıyorum. Marina, Çamlık, sağımızda bizi hiç yanlız bırakmayan muhteşem deniz. Ağzımız açık gözümüz yollarda Şeytan sofrası yol ayrımından giriyoruz içeri. Denizi arkamızda bırakıp dalıyoruz çamlar içinde kaybolan yola. Ne güzel bir yol burası. Ve içinde yaşanası evler. Çok sürmüyor sağdan giriyoruz toprak yola. Bugün kısa yürümek düşüncesindeyiz. Onun için bir kaç km daha ilerliyor sonra iniyoruz arabadan...

Arabadan iner inmez yine yüzümüze çarpan uğultulu bir rüzgar ile karşılaşıyoruz. Bugünlerde bu bölgenin rüzgarı bitmek bilmiyor. Her şeye rağmen çok mutluyuz. Hava oldukça açık ve gönlümüzü ısıtan güneş havada...

Saat 08;30. Ve başlıyoruz yürümeye, yeşil ağaçların arasından mavi gökyüzüne doğru...
Daha yürüyüşün başında Hazan hanım beni terkedip, dostları Songül ve Beyhan hanımla yürümeye başlıyor. Hem yürüyor hem sohbet ediyorlar. Ben ise çevremdeki güzelliklerin içinde kayboluyorum... Belki kimse farkında değil ama daha yürüyüşün başından itibaren sağımızdaki deniz yol arkadaşım oluyor benim. Denize tutkumu bilenler bilir. Denizin içinde olmayı, yüzmeyi, dalmayı çok severim. Kokusu ayrı, seyri ayrı zevktir benim için. Denizin sabahıda, akşamı da başka tadlar, başka hisler uyandırır insanda. Tıpkı şimdi olduğu gibi...

Bakarmısınız şuna, güneş ışınları altında kurşuni gri rengi ile nasılda asil ve gizemli görünüyor. Ve mağrur ve ulaşılmaz... Halbuki bir bilseniz onun davetkar ve içinde yüzülesi turkuvaz rengini... Açıkçası dün buz gibi bir şelalenin sularında yüzdükten sonra bu deniz çokta soğuk gelmeyecekti bana. Ama deniz keyfinin ne yeriydi ne de zamanı...

Denizi anlatmaktan denizin ötesindeki tepelerde ne var ne yok onu anlatmayı unutuverdim sizlere. Evet tamda şu güneş huzmesinin düştüğü tepe, meşhur Şeytan Sofrası tepesidir. Bu tepede Şeytanın ayak izi olduğuna inanılan demir parmaklıklarla çevrilmiş bir kaya ve ziyaretçiler için kafeteryalar bulunmakta. Eğer bu kafeteryalardan birine oturursanız, şu anda bizim yürüdüğümüz yerlerde dahil olmak üzere, muhteşem bir manzaraya şahit olacaksınızdır... Bugün oralarıda sizlere anlatmayı çok isterdim. Ama en iyisi daha fazla detaya girmeyeyim ki sizlerin buralara gelip görmeniz için bir bahaneniz olsun...

Yürüyoruz harika bir yolda. Ve geliyoruz büyükçe bir tabelanın başına. Tabelada buranın Ayvalık Tabiat Parkı alanı olduğu belirtilmiş. Ve bir kaç siteninde yönleri gösterilmiş. Evet yanlış duymadınız. Burası bir tabiat parkı olmasına rağmen bu alanda tamı tamına üç adet site var. Siz sormadan önce cevaplandırayım bunun nasıl olduğunu. Şöyleki bu siteler bu bölgenin tabiat parkı ilan edilmesinden önce yapılmış. Haliylede kalmış. Sevindirici olan bu saatten sonra buralara kesinlikle inşaat izni verilmiyor olmasıdır.

Gerçi rantçılar yangın gibi her türlü üç kağıt yollarını deneselerde bunda başarılı olamadıklarınıda belirtmeliyim. Keza henüz iki yıl önce biraz önümüzdeki Cennet Koyu'nda büyük bir yangın çıkarmalarına rağmen, kötü emellerine ulaşamıyorlar. Neyse ki çevre toplum örgütlerinin kararlı girişimleri neticesinde, belediye halk el ele yangın çıkan bölgenin yeniden ağaçlandırılması başarılıyor...

Yahu ben deniz, şeytan, yangın derken hanımı unuttum. Ne yapıyor kiminle yürüyor, nasıl yürüyor bi bakayım diyorum. Kafamı kaldırır kaldırmaz onunda bana, geriye doğru geldiğini görünce şaşırıyorum. Oda beni merak etmiş olmalı... Bakışlarından her şeyin yolunda ve mutlu olduğunu anlayınca bende mutlu oluyor, beraberce arkadaşlarımıza yetişmek için hızlanıyoruz....

Yürüyüşümüze kimi zaman ağaçlar içinde, kimi zaman muhteşem deniz manzaralı yollarda devam ediyoruz. Aslında yolumuza düz devam etmemiz gerekirken, önümüzde ikiye ayrılan yoldan sağa, denize doğru dönüyoruz. Amacımız Ayia Paraskevi Manastırı kalıntılarını görmek.

Bir kaç dakika sonra bir sitenin yanından geçip, vuruyoruz çamlar içindeki patikaya. Bu çamlı yolda fazla sürmüyor. Ve dalıyoruz tek sıra halinde renkleri ile bizi bizden alan karabaşlar, ladenler ve daha adını bilemediğimiz çiçekli çiçeksiz çalılıkların içine. Önümüze çıkan kaya kütlelerini aşıyor, rampaları tırmanıyor ve geliyoruz Ayia Paraskevi Manastırının önüne.

Manastıra girmeden önce arkamıza dönüp, muhteşem deniz manzarasını seyreyliyoruz bir süre... Soruyorum sizlere nasıl bir güzelliktir bu. Şu gördüğünüz her bir tepecik ya bir ada, yada yarımada. Ve tam arkada görünen en yüksek tepe ise Şeytan Sofrası'nın ta kendisi...

Saat 09;50. Giriyoruz Ayia Paraskevi Manastırı'nın taş duvarlı kalıntılarının içine. İçinin harap bir şekilde olduğunu söylememe gerek yok sanırım. Direkt Şeytan Sofrası'na bakan kemerli pencereleri bana çok manidar gelsede muhteşem deniz manzarasının her şeyin üzerinde olduğunu söylemeliyim.
Bu arada Türklerin bu manastıra Taşlı Manastır, bu manastırın bulunduğu bölgeyede Tımarhane Adası dediklerinide bilmenizde fayda var. Neden tımarhane adası olarak isimlendirilmiş derseniz eğer; rivayet odur ki burası bir zamanlar psikoterapi merkezi olarak kullanılırmış. Doğal güzellikler ve kayalıklardan esen sert rüzgarla akılları başlarına gelsin diye, içkiyi fazla kaçıran yada ruhsal bozuklukları olanlar getirilip adaya bırakılırmış. Akılları başlarına gelenler yarımadayı baştan başa yürüyerek evlerine dönerlermiş. Peki akılları başlarına gelmeyenler ne yapmış. İşte onlarda biraz daha manzara seyredip, rüzgar sesi dinler dururlarmış... Ne diyeyim. Allah akıl fikir versin...
(http://www.balikesirkulturturizm.gov.tr/TR,65920/dogal-guzellikler-ve-mesire-yerleri.html)

Manastırı gezen dışarı çıkıyor. Ben içeride yanlızım. Manastırın arkasına çıkıyorum. Ve bir süre devasa kayalıkların ardından muhteşem manzarayı seyre ve de değişik düşüncelere dalıyorum...
Bana sorarsanız, asıl buranın akıllara zarar manzarası delirtir insanı. Baksanıza şu aklımdan geçenlere; mesela diyorum ki kuş olup uçsam mavi gökyüzüne, sonra insem mavi denizlere, balık olup yüzsem en derine...

Vuruyor en şiddetlisinden buz gibi rüzgar yüzüme. Uyanıyorum düş aleminden. Çıkıyorum aceleyle manastırdan ve sesleniyorum Hazann, Hazannn, diye... "Hadi gidelim buradan" diyorum sadece. Var olan bir parçacık aklımızıda burada bırakmadan...

İniyoruz çıktığımız yerden aşağı doğru. Çalıların çiçeklerin içinden çıkıyoruz tekrar çam ağaçlarının arasındaki yola. Ve duruyoruz burada bir kaç dakika. Ayak üstü atıştırmalıklarımızı yiyor, ruhen toparlanmaya çalışıyoruz...

Yeniden yollardayız. Hazan hanım yine kankalarıyla birlikte yürüyor. Songül ve Beyhan hanım. Her ikisininde Hazan hanım için çok değerli olduğunu biliyorum. Aralarındaki dostluğa saygı ve gıptayla bakıyorum... O mutlu, bende mutlu...

Sağımızdaki deniz bizi hiç bırakmıyor bugün. Rüzgâr ise biz koyları kıvrım kıvrım yürüdükçe bir var bir yok oluyor. İşte şu an rüzgarın var olduğu ve bizi uçurduğu andı. Burada deniz köpük köpük dalga dalga kıyıya vuruyor, ben böylede güzelim diyor. Bizde bu güzelliğe kayıtsız kalmıyoruz tabiki . Arkamızda köpüren deniz ve ötesinde Cunda Adası gülümsüyoruz kameralara doğru...

Denizin hemen yanıbaşındaki rüzgara inat toprağa tutunmaya çalışan minik çiçeklerle tanışıp mutlu oluyor, denize nazır bir yerde hayat bulup coşan pembe ladene sevgilerimizi sunuyor yolumuza revan oluyoruz...

 
Denizden uzaklaşırcasına sola, yarımadanın içlerine doğru adımlarımızı atıyoruz. Ve bir kaç dakika sonra bize doğru havlayan bir köpek ile karşılaşıyoruz. Yanına yaklaşınca arkasındaki çitlerin içinde bir koyun sürüsü olduğunu görüyoruz. Rehberimiz Erhan beyden buranın Sabancılara ait özel bir mülk olduğunu öğreniyoruz...

Durmuyor devam ediyoruz zeytinliklerin arasından. Arkadaşlarımızla sürekli koyu bir sohbet içinde olduğumuzu belirtmekte fayda görüyorum. Yani öyle boş boş sağa sola bakınarak yürümediğimizi bilmelisiniz. Mesela spordan, sporun kalp üzerine etkilerinden, beslenmeden, kilodan bahsediyoruz uzun uzadıya. Doğadan, doğadaki faydalı bitkilerden karabaş otundan bahsediyoruz mesela...

Öyleki araçlarımızı bıraktığımız yere ne zaman ve nasıl geldiğimizin farkına bile varmıyoruz. Bugün 12 km.den fazla yol yürümemize rağmen, hiçbirimizde yorgunluğun zerresi yoktu... Aksine herkesin yüzündeki kocaman birer tebessümden başka...
Saatler 12;15'i gösterirken biniyoruz araçlarımıza ve ayrılıyoruz Hakkıbey Yarımadası'ndan. Geldiğimiz yoldan yine eşsiz güzel manzaralara şahit olmanın sempatisi ile geliyoruz Ayvalık'a.

Değerli okurlarım tabiki günümüz bitmiyor hemen burada. Sizlere sabah uzun uzadıya anlattığım Hazan hanımın, keza Songül ve Beyhan hanımın binbir emekle hazırladıkları yiyecekleri, mideyle buluşturmadan bitirmeyeceğiz günümüzü... Yollanıyoruz hemen Lale Adası'na doğru. Ve geliyoruz rüzgarı olmayan Atatürk Korusu'na. Bir taraftan ateş yakılıp, köfteler atılırken ızgaraya, diğer taraftan donatılıyor hemen masalar... Önce yiyor içiyoruz, nefes bile almadan. Sonra sohbetlerin en şahanesi ile taçlandırıyoruz dost meclisini...

Saatler 16;00'yı gösteriyor. Bizim için gitme vakti. Vedalaşıyoruz dostlarımızla. Atlıyoruz arabamıza, tutturuyoruz evimizin yolunu...

SON SÖZ...
Bugün Ayvalık'ın en bakir ve en güzel yerlerinde gezdik dolaştık. Keyfimizi ne rüzgar nede özel mülkiyetlerin varlığı bozamadı. Rantçılara aman vermeyip yeni fidanların filizlenmesini görüp sevindik, dalga dalga köpük köpük denizi gördük mutlu olduk, Tımarhane yarımadasına gidip aklımızı test ettik, binbir renkli çiçekleri ile coşup dost muhabbetine doyduk... Kısacası tam sekiz gönül tek yürek bir olup, tabiatın keyfini çıkardık.

Bugünkü keyifli günde yanımda olan eşim Hazan hanım, bu gezinin düzenleyicisi Erhan bey ile eşime yaptıkları yarenlikleri için Songül ve Beyhan kardeşlerim başta olmak üzere tüm arkadaşlarıma çook teşekkür ediyorum...

Ayvalık'a olan sempatimin sevgiye dönüştüğü, eşimle yürüdüğüm bu günkü parkuru değerlendirme puanım; 10/10.

Not: Bu yazıda kullanılan toplam 47 adet fotoğraf'tan 31 ve 37. fotoğrafların çekimi Suat Yalıç'a ait olup, diğer çekimlerin tamamı bana aittir.

Murat Turan - 2019