KAZDAĞLARINDA KAR RÜYASI - KARDELEN SAYASI (06.01.2019)

KAZDAĞLARINDA KAR RÜYASI - KARDELEN SAYASI (06.01.2019)

Yeni yılın ilk gününden itibaren tam üç gündür, salya sümük yatıyorum. Daha doğrusu, yatmaya çalışıyorum. Çünkü aileme karşı bazı görevlerim var... Bu görevlerin başında sabahın erken saatlerinde, kızımı okula bırakmak ta var...
Ve bu günler de buralar çook soğuk. Dağlar kar, karlı dağların soğuğu şehrin içinde. Günler öncesinden, eski yılın son günü ile yeni yılın ilk gününü, denizde yüzerek geçirmeyi planlıyorum. Ama bırakın denizde yüzmeyi, neredeyse elimi yüzümü bile yıkayacak halim yok...

Perşembe günü arkadaşlarım, Madra Çayı civarında güzel bir keşif yürüyüşü yaparken, ben yatıyordum. Ama pazar günü yapılacak etkinliğe, mutlaka gitmeliydim. İyileşmek için nane, limon, zencefil, karabiber ve daha aklınıza ne gelirse bir araya getirilerek hazırlanan bitki çayları ve sahlep kıvamında kaynatılan ballı, cevizli sıcak süt içip duruyorum...

Ve cumartesi nihayet ayaklanıyorum...
Yarın Kardelen Sayası'na gidilecek. Açıkçası nerede ve nasıl bir yer, bende bilmiyorum. Bende ilk defa gideceğim. Yarın gidince göreceğiz...

06.01.2019, Pazar....

Sabah yine erkenden uyanıyorum. Kısmende olsa iyileştiğim için mutlu ve heyecanlıyım. Kahvaltı olarak ağır spor yaptığım yıllardakine benzer bir kahvaltı hazırlıyorum kendime. Vücudumu yormayan ama enerji veren kahvaltı. Tarif mi ? Tamam vereyim. Neden olmasın! Nasıl olsa daha buluşma saatimize çok var...

Bir kâse yulaf ezmesinin üzerine birer çay kaşığı zencefil, zerdeçal, tarçın, çörek otu, öğütülmüş keçi boynuzu, 2-3 adet karanfil, bir adet ceviz içi, bir adet kayısı ve bir tatlı kaşığı bal koyuyorum. Kâseyi silme süt ile dolduruyor ve yaklaşık 10 dakika bekletiyorum. Sonra afiyetle yiyorum... Nasıl ama. Bomba gibi kahvaltı, değilmi...

Bu blogda yeme içme ile ilgili tarif yapacağım, hiç aklıma gelmezdi. Bu da oldu sonunda. Ama ne yapayım, siz istediniz... Sabah sabah konu nereye geldi. Neyse uzatmadan yazımıza, direkt buluşma noktasından devam edelim.

 
Evet, saatler 09;00'ı gösterirken Edremit Ptt önündeyim. Artık ezberledim bu köşeyi. Bak simitçi her zamanki yerinde, tam karşımda duruyor. Çöpçü de hemen onun önünü süpürüyor. Hava aydınlık, dükkanlar kapalı, önümden gelip geçen bir kaç insan... İşte geliyor bizimkilerde. Bu sefer çok beklemiyorum, gelen iki araçtan, atlıyorum birine. Hanlar'a doğru devam ediyoruz. Konuşuyoruz havadan, sudan, hastalıktan. Ben konuyu yürüyeceğimiz parkura getiriyorum. Grubumuzun rehberi Erhan bey anlatıyor, hemen. Aslında gideceğimiz bölgenin yabancısı olmadığımı anlıyorum. Gideceğimiz yerin isminin, daha önceki gidişlerinde yüzlerce kardelen görülmesi üzerine bizimkiler tarafından verilmiş olduğunu öğreniyorum.
Yolumuz çok uzun değil, göz açıp kapayıncaya kadar Çamcı köyünü geçip, Gülsüm Ana mevkii'ne geliyoruz...

BUZLU YOLLAR...
Buradan itibaren yolda buzlanma ve kar görmeye başlıyoruz. Bu şaşırtıyor bizi. Çünkü buralarda bu kadar kar beklemiyoruz açıkçası. Çok yavaş gitmeye başlıyoruz. Yolun sağında solunda kayan, kara saplanan araçları görüyor heyecanlanıyoruz. Ama endişelenmiyoruz. Çünkü direksiyonda yıllardır Sivas'ın karlı yollarında araba kullanan Erhan bey var...

Artık yan yana yürüdüğüm insanları tanımaya hakkınız var diye düşünüyorum.

KİMDİR ERHAN BEY....
Erhan Çiftçi'nin öncelikle mesleğini ve doğayı çok seven bir coğrafya öğretmeni olduğunu belirtmeliyim. Şu anda yürüdüğümüz grubun, rehberidir. Bıkmadan usanmadan her hafta dağ taş, dere tepe yürür. O yürür, sizde yürürsünüz. Siz yürürsünüz, oda yürür. Güvenirsiniz birbirinize, bilirsiniz ki dağda ormanda bırakmaz, kimse kimseyi...

Saat 09;40. Buzlu yollardan zor bela geliyoruz, Hanlar'a. Aynı yere parkediyoruz araçlarımızı. Arkamızdan iş makinalarının yolu açarak geldiğini görmek, bizim için geç olsada, dönüş için bütün endişelerimizi yok ediyor...

GELİN OLMUŞ, ARZI ENDAM EDİYORLAR...
Hiç oyalanmıyoruz. Sırt çantalarımızı aldığımız gibi vuruyoruz Karaçam'ların arasından rampa yukarı. Hava çok soğuk. Termometre sıfırın altında 4'ü gösteriyor. Yol buzlu ve karlı. Düşmeden sağlam adımlarla yürümeye çalışıyoruz. Ama daha ormana adım atar atmaz muhteşem doğa görüntüleri karşısında şaşkınlık yaşıyoruz. Kar hemen eriyecekmiş gibi her adımda bir durup heyecanla fotoğraflar çekip duruyoruz. Bu nasıl bir beyaz, nasıl bir gri, nasıl bir mavidir... Ağaçlar gelin gibi süslenmiş, arzı endam ediyorlar...
Şurayıda çekelim, burayıda çekelim... Yok, yok bugün bu yol bitmez...

Yürüyoruz, rampa yukarı. Yorulmadan, üşümeden, büyülenmiş gibi... Ve düşmeden çıkıyoruz, Eybek Hanlar yön levhasının olduğu yere. Sol tarafımızda büyük bir düzlük, sağımızda "güzel ruhlar ormanı" var... Soluklanmak için duruyoruz ama aksine, fotoğraf çekmekten nefes nefese kalıyoruz ...

Saat 10;15. Gitmeliyiz. Hemen olduğumuz yerden, bodoslama dalıyoruz ormanın derinliklerine. Yol yok, iz yok. Bembeyaz bir örtü. Tırmanıyoruz, nereye bastığımızı bilmeden. Tek sıra halinde, tam sekiz kişi. Aynı anda, ard arda atılan adımlar ve kulaklarımıza gelen, karın "gıcırtılı, kırt kırt" sesleri...

ÖNDEN BUYRUN BEYLER...
Sürekli tırmanıyoruz. Gps cihazında daha önceden kayıtlı olan yolu takip etmeye çalışıyoruz. Her yer bembeyaz. Kar gittikçe yükseliyor. Bazen dizlerimize, bazen belimize kadar kara girip çıkıyoruz. Önde yürümek o kadar zorki. Biranda karla dolmuş bir çukura düşebiliyor veya bir metreyi bulan bir kar birikintisine saplanıp kalabiliyorsunuz. Sürekli önden gitmek, çok zor ve yorucu olmaya başlıyor. Muharrem, Burak, Yahya bey derken sıra ile önden yürümeye başlıyoruz. Yorulan bir arkaya, sırası gelen ise en ön tarafa, iz açmaya geçiyor. Önde giden nereye bastığını bilmeden, büyük bir eforla bata çıka yürüyor, geride kalanlar ise tek sıra halinde, bir önündekinin ayak izlerine basarak yürümeye çalışıyordu. Bu sırada herkesde bir centilmenlik, bir kibarlık. Daracık patikada herkes birbirine yol vermeye çalışıyor, önden buyrunlar havada uçuşuyordu... 

KARA BÜYÜ...
Herkesin bot ve diğer ekipmanları çok iyi olmasına rağmen, hiç birimizin pantolonları su geçirmez değildi. Diz hizasından itibaren pantolonlarımız sırıl sıklam oldu. Ama kimsenin umrunda bile değildi. Ne soğuk, ne geçit vermez karlı kayalar, çukurlar. Herkes beyaz büyünün etkisindeydi. Kara büyü olurda, beyaz büyü olmaz mı? Bakın işte bize. Büyülenmiş gibiyiz. Hava sıcaklığı bilmem sıfırın altında kaç, pantolonlarımız dizden aşağısı ıslak ve kara gömülü vaziyette ama biz beyaza bulanmış ağaçların ve göz alabildiğine kar örtüsünün büyüsü altındayız. Hepimizde sevinç, mutluluk ve neşe var. Ne üşümeyi nede hastalığı kimse umursamıyor. Küçük çocuklar gibi...

YAŞASIN...
Ayıgediği mevkii'nin güney sırtlarındayız. Bata çıka yürüyoruz. Bir süre sonra soğuk galip geliyor, biran önce "Kardelen Saya'sına" varmak istiyoruz. Gps cihazına göre yaklaşıyoruz. Ama beyaz örtü, çöl etkisi yapıyor ve yollar bir türlü bitmek bilmiyor...

 
İşte, orada... Ama oda ne!.. Kulübenin ne bacası ne de duvarı var. Ruhen çöküyoruz. Buraya ne olmuş böyle... Yaklaşıyoruz biraz daha. Hayır, burası sadece bir ağıl...
Ama İşte! İşte bizim sayamız orada, kendini saklamış ağaçlar ve karlar altına... Yaşasın...

SARAY YAVRUSU, SAYAMIZ...
Saat 12;10. Heyecanla geliyor, duruyoruz bahçe çitlerinin önünde. Saya küçük bir bahçenin içinde. Kar birikintisini temizleyip çit kapısından geçiyoruz. Ama öyle kolay değil, hemen içeri girmek. Saya kapısının önü de kardan temizlenmeli. Temizliyor, giriyoruz içeri...

Bu arada saya nedir? diyenleriniz olabilir. Yazıdan az çok çıkarım yapmış olabileceğinizi tahmin ediyorum. Türk Dil Kurumuna göre, birden çok anlamı vardır saya'nın. Ama bu yazıda saya denilince; yayla, kır ve dağlarda çobanın barındığı kulübe olarak anlaşılmalıdır...

 
Şimdi gelelim bizim sayaya. Bizim sayanın hemen girişinde sobalı mutfak bölümü var. Solunda kiler, sağında ise yine sobası olan büyükçe bir oda ve buraya bağlantılı bir yatma yeri...

YANSIN SOBALAR, KURULSUN SOFRALAR...
O kadar üşüyoruz ki hemen iki sobayıda yakıyor, sokuluyoruz yanına. Önce ayaklarımızı, sonra döne döne önümüzü arkamızı, her tarafımızı ısıtıyoruz... Bu arada çay suyu, sucuklu yumurta sobanın üzerinde. Soba gürül gürül yanıyor. Çok sürmüyor, ısınıyoruz. Şimdi yemek zamanı. Kuruyoruz yer sofrasını. Kim ne getirdiyse, koyuyor ortaya. Soframız öyle bir zenginleşiyor ki gören dağ başında değilde, otantik bir restoranda zanneder bizi... Bir güzel karnımızı doyuruyoruz, tabiki neşeli sohbet eşliğinde... Sonra içiyoruz mis gibi sıcacık çaylarımızı. Kulübe iyice ısınıyor, bizlerde ısınıyoruz. Ama gitme zamanı geliyor. Hava bulutlu ve puslu. Ve dağ başındayız. Vaktinde dönüş yolunda olmalıyız...

Saat 14;10. Toparlanıyor, her şeyi bulduğumuz gibi bırakıp, kapıyı kilitliyoruz... Artan yiyecek ve ekmekleri kurdun kuşun hakkı olarak bırakıyoruz karlar üzerine...

BEYAZ VE GRİ...
Ve tekrar beyaz düşler ülkesinde, başlıyor dönüş yolculuğumuz. Bu bir rüya olmalı. Yada bir film izliyor olmalıyım. Bu renkler gerçek olamaz. Şu an gördüğüm görüntü karşısında fantastik bir ülkede olma olasılığımıda düşünmüyor değilim... Beyaz ve grinin bütün tonlarının büyüsü bu. Kar beyaz giysili ağaçlar, gri kasvetli gökyüzü... Sonsuz beyazlık içinde sessizlik ve ıssızlık...
Ve nedense biran aklıma genç yaşta kaybettiğimiz Kerim Tekin'in "Kar beyazdır ölüm, ellerinden gülüm" şarkısı geliyor... Mırıldanıyorum...

Önceki yazılarımda beyazı, masumiyetin ve saflığın rengi olduğu için sevdiğimi belirtmiştim. Ama şimdi ölümü çağrıştırıyor bana. İrkiliyorum... Buranın havasında bişey var... En arkada ben yürüyorum. Önden giden arkadaşlarımı göremiyorum. Sanırım çok oyalandım burada. Yetişmeliyim onlara... Koşuyorum... Bu arada zihnimden geçen kelimeler; Sürü, kurt, geride kalma, kapar...

Dönüş yolumuz rampa aşağı, çok kolay ve rahat oluyor. Gelirken yaptığımız izlerden, adeta koşar adım yürüyoruz. Tek sorun yan yana yürüyememek. Dolayısıyla yanlız başına yürüyor ve çok düşünecek zaman buluyorsunuz. Herkes beyaz rüyada gibi...

 

Aslında bakıyorsun her yer beyaz. Ve birbirinin aynısı gibi. Yürüdüğün yol, ağaçlar, gökyüzü. Ama biz nasıl oluyorsa, birbirinin aynı görünen bu manzaralardan, yüzlerce fotoğraf üretmeyi başarıyoruz... Hatta dönüş yolunda, iyi ki fotoğraf sanatçısı değilim diye seviniyorum. Yoksa bugün buradan beni, kimse götüremezdi ve bende bu dağ başlarında, telef olurdum...

İNSAN OLMANIN GEREĞİ...
Biz işin estetik ve macera boyutundayız. Doğanın bize sunduğu güzelliklerle ruhumuzu doyuruyor, mutlu oluyoruz. Ama işin birde, fakir fukarası var. Yiyecek bulamayan hayvanları var. Bunları da düşünmek, insan olmanın gereklerini yerine getirmek lazım. Hemen öyle "bizim durumumuz belli, ben ne yapabilirim ki " dememeliyiz. Emin olun, bu işler o kadar külfetli de değil. Yani evimizde kullanmadığımız veya fazla olan giyecekleri ihtiyaç sahiplerine versek, onlarda ısınsa. Ne güzel olur değilmi... Ya yiyecek atıklarımız. Onları çöpe atmak yerine, sokak hayvanlarına versek... Tabi maddi durumu iyi olanlar, başka şeylerde yapabilirler. Bu tamamen onların, takdir ve vicdanlarına bağlı...

Patika yolun sonundayız. Ormanın içinden çıkıyoruz. Eybek Hanlar yolundayız. Önümüzdeki düzlüğün sonunda bulunan saya'nın köpekleri, yine havlayarak karşılıyorlar bizi. Ama uzaktan, yanımıza gelmeden, adet yerini bulsun diye havladıkları belli...

Orman yolundayız ve daha rahat yürüyoruz... Bugün moda beyazdı. Yer, gök her yer beyaz. Ağaçlarda yılın modasına uygun, beyaz giyinmişler... Artık çok aşina bir yoldayız. Karaçamlar arasından, Hanlar'a doğru iniyoruz. Sabah çıkarken, şimdi ise inerken düşmemek için adımlarımızı dikkatle atıyoruz. Ama yine de bir kaç arkadaşımız, düşmekten kurtulamıyor... Olsun zararsız düşüşler bunlar...

YANILMIŞIM...
Hayret geçen haftaki piknikçi kalabalık görünmüyor...
Saat 15;45. Evet tamda böyle düşünüyordum ki Hanlar'a girince, yanıldığımı anladım. Öyle bir kalabalık varki geçen haftaki ile mukayese bile edilmez. Deyim yerindeyse duyan gelmiş... Bütün olay, karda mangal. Anlıyorum aslında. Karı hiç görmeyen çocuklarına karı göstermek, kardan adam yapmak ve hatta kartopu oynamak... Kim istemez ki çocukları ile karda yatıp yuvarlanmayı, çocuklarının neşe içindeki kahkaha seslerini duymayı....

Ama kalabalık bir tarafa, onlarca metal yığını araba, ruhumuzu karartıyor... Fazla oyalanmadan biniyor araçlarımıza, kazdağlarının buz gibi sularından almaya gidiyoruz...

BIRAKIN BENİ...
Ve düşüyoruz dönüş yoluna. Hoppala. Bu da ne!.. Senmisin İstanbul'dan kaçan. Al sana trafik. Hemde Kazdağlarında. Kırk yıl düşünsem aklıma gelmezdi. Çaresiz bekliyoruz. Önceleri trafik olduğuna inanamadık. Acaba kaza mı oldu, diye düşündük. Yok kardeşim, yok. Resmen trafik, bu. Sanırsın, Cevizlibağ Merter trafiği...
İki şeritli yolun sağı solu, park etmiş araçlarla dolu. Eh ortada kalan tren yolundan da karşılıklı gelip gitmeye çalışan arabalar. Yani biz zavallılar. Bırakın beni, geri gitmek istiyorum. Dağ başına, beyaz düşler ülkesindeki muşamba çatılı, tahta duvarlı sarayıma...

Saat 17;40. Nihayet Edremit'teyiz. Bitti trafik çilesi. Yol arkadaşlarımla vedalaşıyor, iniyorum Ülkü Yolu'nun girişinde. Ve hemen köşedeki mandalinacı teyzenin mandalinaları ile göz göze geliyorum... Eve boş gitmeyi hiç sevmem. Rahmetli babam gibi...

SON SÖZ...
Bugün öyle bir yol yürüdük ki, kendimizi kimi zaman Sibirya'da, kimi zaman fantastik bir ülkede hissettik. Bata çıka beyaz düşler ülkesinde gezinip, gelin olmuş ağaçlar arasında içimizden halay çektik. Üşüdük zıpladık, neşelendik güldük ve bir rüyada gibi uçurduk ruhlarımızı beyaz gri bulutlar üzerine...

Kıymetli dostlarım şunu kesinlikle bilmelisiniz ki; ruhlarımızın coşması, yüreklerimizin neşe ile dolması çocuklar gibi karı özleyişimizden değildir. Bizim asıl derdimiz doğadır, doğada yaşayan canlılar ve biz insanların geleceğidir.
Kazdağlarındaki bu kar sadece güzellik değil geleceğe dair umut ta getirmişti bize.
Çünkü kar berekettir, kar bolluktur. Baharda derelerin çağıldaması, bostan ve çayırların coşması demektir...

Güpegündüz fantastik rüya tadında ki bu yürüyüş için başta rehberimiz Erhan bey olmak üzere, ayak izleri ayak izlerime karışan tüm yol arkadaşlarıma, sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum...

Yolu izi belli olmayan, bata çıka yürüdüğüm bu beyaz yolu değerlendirme puanım;10/10

Not: Bu yazıda kullanılan toplam 64 adet fotoğraftan, 21. 22. 35'inci fotoğraflar Erhan Çiftçi'ye diğer çekimler bana aittir.

Murat Turan - Akçay 2019