DÖŞEMEDERE ŞELALESİ KIŞ YÜRÜYÜŞÜ (30.12.2018)

DÖŞEMEDERE ŞELALESİ KIŞ YÜRÜYÜŞÜ (30.12.2018)

Yılın sonuna geldik. Bitti işte... Koskoca bir yıl rüzgar gibi geçti. Dönüp bir bakıyorum geriye, yaşanmışlıklara... Ve sonra şükrediyorum. Ayaktaydım, dağ bayır yürüyor, doğanın keyfini çıkarıyordum. Aç değil, açıkta değildim. Doğanın tam içinde yaşıyor, dere tepe geziyordum. Soğuk sularından dilediğim kadar içiyor, dilediğim kadar bol oksijenli nefes alıyordum. Buralarda su bedava, hava hepten bedavaydı. Daha ne olsun...

Bu hafta istedim ki yılın son yürüyüşünde, eşimle birlikte adım atayım, dağların soğuk sularından birlikte içip, ben değil biz olalım...

Bu hafta Ayıgediği'ni aşıp, Döşemedere şelalesine gideceğiz... Yine Hazan hanımda, bir telaş bir heyecan. Hemen börekler, kekler yapılıyor, çantalar hazırlanıyor...

Tüm haftanın yorgunluğu üzerimde. Bugün "Kozak Arzu Yolunu" yürümüş, bir türlü atlatamadığım hastalığı, daha da körüklemiştim.

Kaç gecedir, aileme zaman ayıramıyorum. Bol bol bitki çayı içiyor, rahatsızlığımı belli etmemeye çalışarak, sohbet ediyorum onlarla. Ama saat 10'dan sonra duramıyorum artık ve uyumaya gidiyorum...

30.11.2018, Pazar...
Bu sabah kendimi, daha iyi hissediyorum. İlk iş kendime bir bitki çayı yapmak oluyor. Kahvaltı yapmıyorum. Bitki çayının yanında yediğim kayısı, ceviz yetiyor bana. Alıyor çantalarımızı, çıkıyoruz evden. Arabaya binince, yakıt almam gerektiğini görüyorum. Aksi gibi yakıt alacağım istasyon, gideceğim yolun tam tersi yönünde idi. Aslında yakıtım, bugün gideceğim yer için bol bol yeterdi. Ama sonuçta kış mevsimindeyiz ve dağa gidiyoruz. Tedbirli olmakta fayda vardı. Üşenmiyor, buluşma yerine geç kalma pahasına ters istikametteki istasyona gidiyor, yakıtımı alıyorum... Gönlüm rahat, şimdi gidebiliriz...

Arkadaşlarımızla, Hanlar yolu üzerindeki Çamcı köyünde buluşacağız. Edremit'in içine girmeden, çevre yolundan vuruyorum Hanlar yoluna. Çok sürmüyor geliyoruz, Çamcı köyüne. Tam dört aracın, bizi beklediğini görüyorum. Hiç oyalanmıyor, durmadan devam ediyoruz...

Saat 09;50. Hanlar'dayız. Her yer kar içinde. Hava oldukça soğuk. İniyoruz araçlardan. Herkesin yüzünde tatlı bir tebessüm var. Sanki aylardır birbirleriyle görüşmemiş gibi kucaklaşan da oluyor, uzaktan selamlaşan, tokalaşanda. Selamlaşmanın şekli ne olursa olsun, hissedilen tek şey dostluk, sıcaklık ve mutluluk...

Bugün uzaklardan, aramıza misafir olarak gelen dost ve akrabalarda var. Onları yeri geldikçe anlatacağım sizlere. Şimdi isterseniz güne nasıl başlıyoruz, oradan başlayalım anlatmaya ... Bu arada beni hikaye yazmaya teşvik eden Dilek hocam aklıma geliyor. Dilek hocam ne dersiniz, sanki benim gezi yazıları, parkuru anlatmaktan öteye, artık hikayeleşmeye mi başladı?..

Selamlaşma ve hoşgeldin beş gittinlerin ardından, yoga üstadı Burak hocanın komutları ile yine neşe içinde nefesimizi açıyor, bedenlerimizi esnetiyoruz...

AİLE BOYU YÜRÜYÜŞ...
Ve saatler 10;05'i gösterirken, tam 17 kişi olarak, Hanlar'dan tatlı bir rampa ile vuruyoruz Karaçam'ların içine. Yolumuz çok olmasada karlı, hava soğuk. Ama güneş her zamanki yerinden, ruh ısıtan tüm parlaklığı ile ağaçların arasında kendini gösteriyor. Düşmemek için dikkatli adım atmalıyız. Herkeste bir heyecan olduğu açıkca belli. Kiminin heyecanı buraları ilk kez gördüğünden, kiminin heyecanı ise yareni, dostu ve evladıyla birlikte olmaktan kaynaklanıyordu. Mesela ben sevdiğim dağlarda, eşimle birlikte yürüdüğüm için mutluydum. Suat bey eşi, İstanbul'dan gelen kızı ve damadıyla yürüyordu. Varol bey biraz hüzünlüydü, çünkü eşi gelememişti ama onunda yanında, taa Antalya'dan gelen oğlu ve gelini vardı... Süleyman bey eşiyle gelmişti. Diğer arkadaşlarımız, zaten birbirleriyle çok iyi dost ve bu yürüyüşlerin kadrolu katılımcılarıydı... Yani anlayacağınız daha güne başlarken, hepimizin mutlu olması için yeterince bir sebebi vardı...

Yürürken rampa yukarı, sohbetler koyulaşıyor. Kimi eşiyle, arkadaşıyla kimi uzaklardan gelen evlatlarıyla hasret gideriyorlardı. Hem sohbet, hemde her fırsatta fotoğraflar çekiliyordu. Güneşin kendini ağaçların arkasından gösterme seremonisini ise hiç birimiz kaçırmadık. Sırayla tek tek poz verip, fotoğraflar çekildik.

MİSAFİR DEDİĞİN DAĞDA AĞIRLANIR....
Şu yukarıda yazdığım "evlatlarıyla hasret gideriyorlardı" cümlesine, biraz açıklık getirmek istiyorum. Şimdi düşünün, şehir dışından aylardır görmediğiniz evladınız, eşiyle birlikte hafta sonu sana geleceğini söylüyor. Ve ertesi sabahta çok sevdiğin dağlarda, çok güzel bir etkinlik var. Dostlarla karda yürünecek, ateş yakılacak vs. vs... Kalbin gitmek istiyor ama mantıken misafirin var... Siz olsanız ne yaparsınız bilmem ama bizimkiler gelin, damat, oğul, kız demeden evlatlarını tuttuğu gibi dağa getiriyorlar. Ve yürürken sarılıyor, konuşuyor hasret gideriyorlar... Doğa sevgisi böyle bir şey işte....

Bugün farklı bir yürüyüş tecrübesi yaşayacağımız belliydi. Umarım her şey başladığı gibi güzel biter...

BANA BİRŞEYLER OLUYOR BURADA...
Güneş yüzünü gösteriyor, ancak hava soğuk.
Çıkıyoruz Eybek yol ayrımı, tabelasına kadar.
En sevdiğim yere "güzel ruhlar ormanına" gelmiştik... Haliyle heyecan basıyor yine. Tabelanın sağından giriyoruz, boylu poslu Karaçam ağaçlarının arasına. Girmemizle birlikte ruhumda, gönlümde kanatlanıyor, sebepsiz bir huzur ile doluyorum. Bana birşeyler oluyordu burada . Bu bir değil, iki değil. Ben buraya boşuna "güzel ruhlar ormanı" demiyorum. Mutluları uçuran, mutsuzları mutlu eden, büyülü bir yerdi burası... Tabiki bakıp görmek, görüp hissetmek, hissedip özümsemek ile alakalıydı bu...

İçinden geçip gidiyoruz, büyülü ormanın. Hava masmavi, yerler kar. Ayı gediği yolundayız artık. Kar gittikçe fazlalaşıyordu yollarda. Ayağımızın altında ezilen karın çıkardığı "kırt, kırt" sesleri bizi daha da mutlu ediyor. Sonuçta kış yürüyüşü yapmaya geldik. Doğa ana bu konuda o kadar bonkördü ki; bizi ısıtmasada hava güneşli, yollar karlıydı...

Arada eşimin gözlerinin içine bakıp, iyi olup olmadığını anlamaya çalışıyordum. Bazen de düşmesin diye, el ele kol kola yürüyorduk. Sorun yoktu, her şey yolundaydı...

Yolumuzun üzerine çıkan çeşmelerden su içmeyi, hiç ihmal etmedik. Su içmek kış mevsimi de olsa çok önemliydi. Vücudu susuz bırakmanın, sonuçları ağır olabilirdi... Bu konuya başka bir zaman detaylıca değinmek isterim ama şimdi değil...

Yol müthiş görselliğe sahipti. Ben zaman zaman fotoğraf çekimi için arkada kalıyor, fırsattan istifade, doğanın sesini dinliyordum...

RUHUMDA HİCRAN...
Arkada kalınca anladım ki konuşma ve karda yürüme sesleri bir çok şeyin sesini bastırıyormuş. Öyleki fotoğraf çekimi için durduğumda, kulaklarıma gelen kuşların ahenkli sesleriyle irkildim, şaşırdım... Bir süre öylece kalıp, kuşların senfonik ötüşlerini dinledim.... Huzur, hafiflik ve özgürlük... Nedir bu, tanrım... Kar, soğuk, güneş ve kuş sesi... Bedenimiz kışı, ruhumuz baharı yaşıyordu sanki...
Kuş sesleri hiç susmadı, Ayıgediği'ne kadar, coştukça coştular... Neredeyse, "ruhumda hicranı" söyleteceklerdi bize...

BEYAZ...
Saat 11;40. Ayıgediği'ndeyiz... Çeşme başında nefeslenme molası veriyoruz. Bu arada boş durmuyor, çevremizin eşsiz güzelliklerini seyreyleyip, fotoğraflıyoruz... Her yere beyaz hakim. Masmavi gökyüzünü beyaz bulutlar kaplamış. Ağaçlar beyaz karla süslenmiş. Bastığımız her yer bembeyaz. Kısacası gök beyaz, yer beyaz... Bir önceki yazımda da belirtmiştim. Beyazı severim. Çünkü masumiyetin rengidir, beyaz. Çünkü beyaz kiri, pisliği çabuk gösterir... Aşk, sevgi ve dostluk kire, pisliğe gelmez, hemen kendini gösterir... İşte onun için severim beyazı ve renginden ötürü karı...

MİNİK ŞELALE...
Döşemedere şelalesine yaklaşıyoruz. Ama yolumuz üzerinde bizim birde, saklanan minik şelalemiz var. Bu parkur ile ilgili önceki yazılarımı okuyanlar bilir. Önce bu minik şelaleye uğrayıp, hem gönlünü, hem de büyüğüne göndereceği selamı almalıyız. Giriyoruz karlar içinden, şelalenin saklandığı, daracık vadiye. Hemen göstermiyor kendini, karla kaplı kayalardan düşmemek için dikkatle yürüyoruz. Ve göz göze geliyoruz bizim minik şelaleyle. Biraz coşmuş mu, ne?... Ziyaretimiz kısa sürüyor. Vedalaşıp, ayrılıyoruz ...

AK KÖPÜKLÜ....
Yürüyoruz karlı orman yollarında. Çok sürmüyor saatler 12:40'ı gösterirken, Döşemede Şelalesi'ne geliyoruz. Hazan ilk kez geliyor buraya. Oda benim gibi büyüleniyor, ak köpüklü karşısında. Hemen yanına çıkıyoruz. Bu sefer tam kalbine almıyor, daha doğrusu alamıyor bizi. Suları coşmuş, ak köpüklünün. Ama yine davetkar, yine narin ve sevecen. O bizi bağrına basıyor, bizde ona sevgimizi fısıldıyoruz...
Vedalaşmadan iniyoruz yanından. Çünkü gitmiyoruz hemen. Daha buradayız. Ateşi burada, tam karşısında yakacak, burada mola vereceğiz...

ÜÇ ATEŞ...
Yakılıyor ateş hemen. Bir değil tam üç yerde ateş yakıyoruz. İki ateş dışarıda, üçüncüsü ise sobada. Haydaaa... ''Sobada nerden çıktı" dediğinizi duyar gibiyim...Evet, burada tahtadan yapılma, küçük bir kulübe var. Geçtiğimiz yaz, ormancılar tarafından yapılmış. İçinde bir soba ve masa var. Kapısı açık. Buraya gelenler, isterlerse kullanabiliyorlar. Ve tabi giderkende hiçbir şeye zarar vermeden, çöplerini bırakmadan alıp gidiyorlar... Yağmurda, karda kışta hayat kurtaran bir yer yani... İşte biz üçüncü ateşimizi bu kulübedeki sobada yakıyoruz.

Herkes dışarıdaki masada ya da ateşin başında ayaktaydı. Çaylar demlendi, sucuklu yumurtalar yapıldı. Herkes çıkardı yiyeceklerini, koydu ortaya, dileyen dilediğinden yedi, içti. Yenildi içildi, her şey bitti ama bitmeyen tek şey sohbetti. Çok üşüyenler, zaman zaman kulübeye giriyor, sobada elini ayağını ısıtıp, dışarı çıkıyordu. Sürekli bir hareketlilik ve sohbet vardı...

Saat 14;20. Zaman nasıl geçti anlayamadık. Gitme zamanı geldi, toplanıyoruz...

Ama gitmeden önce, şelalenin önünde toplu fotoğraf çektirmeye karar veriyoruz...

Dönüş yolundayız. Çaktırmadan, şöyle bir bakıyorum herkesin yüzüne ve hiç mutsuz surat görmüyorum... Herkesin neşesi yerindeydi. Açıkcası bende mutluyum... Sohbet konusuna hiç değinmiyorum bile. Herkes birbiri ile koyu sohbet içinde yürüyor, konudan konuya atlıyorlardı. Keyifler yerindeydi...

Ama İstanbul'dan aramıza katılan, Suay ve Akın'dan bahsetmeden geçemeyeceğim. Neden mi ? Çünkü bu genç kardeşlerimiz, Decathlon'un ayrı ayrı iki farklı mağazasının müdürlüklerini yapmaktaydılar. Ve herbirimiz de bu mağazadan alınma, en az bir ürün ki vardı. Haliyle ürün kullanıcısı olarak, bizlerin sorularına bıkmadan usanmadan cevap verdikleri için bir teşekkürü hakediyorlar sanırım...

ALLAH, AKIL FİKİR VERSİN...
Yürüyoruz mutlu, mutlu. Dönüşte hava sanki daha sıcak gibi. Çıkarıyorum bende fazlalıkları. Kalıyorum tişört ve yelekle... Annem şimdi burada olsaydı kesin, "Allah, akıl fikir versin" derdi... Ne yapayım, terledim. Fotoğraf çekeceğim diye bir ileri bir geri koşturup duruyorum...

Hazan bugün genelde, kankası Songül hanımla takıldı. Çok güzel sohbetleri var. Ben pek maydanoz olmak istemiyor, oldukça arkalarından yürüyorum. Ama merak etmeyin kontrolüm altında. Dağda asla ailemi, gözümün önünden ayırmam...

MANZARA ŞAHANE, HAZAN YORULDU...
Ayıgediği yokuşundayız. Nedense burayıda çok seviyorum. Baharda buraya ilk kez geldiğimde, tam bu noktada, "dumanı üzerinde ayı pisliği" görmüş, bayağı heyecanlanmıştım. İşte burada şimdi manzara şahane. Hazan'da rampa yukarı yoruldu ama bana pek hissettirmemeye çalışıyor. Yan yana yürüyoruz ve farkındayım bunun. Ben ikide bir durup fotoğraf çekme bahanesi ile Hazan'ın nefeslenmesini sağlamaya çalışıyorum. Eşim bugün gerçekten olağanüstü performans sergiledi. Umarım günü böyle güzel kapatırız...

Saat 15;15. Tekrar Ayıgediği'ndeyiz. Altında arazi aracı olan piknikçiler buraya kadar çıkmış. Yakmışlar mangalı, çoluk çocuk karda koşturup duruyor...

Burada da grup halinde toplu fotoğraf çekiliyor ama hiç oyalanmıyoruz. Ayı Gediği'nden, başlıyoruz rampa aşağı inmeye. Aşağı doğru indikçe, sabah bembeyaz olan yollar, araç geçişleri ile erimeye ve siyahlaşmaya başlamış.

 

DİKKAT ORMANDA TRAFİK....
"Güzel ruhlar ormanına" geldiğimizde, yollardaki karın tamamen eridiğini görüyoruz. Buradan Eybek tabelasının olduğu sapağa geldiğimizde, bir anda dizi dizi arabaları görünce şaşkınlık yaşıyoruz. Çevrede ne kadar araba varsa, sanki buraya gelmişti. Nasıl çıkmışlardı buraya kadar. Hanlara doğru yürüdükçe araç sayısıda, insan sayısı da artıyordu. Her yer mangal yakan, kıyıda köşede kalan karın keyfini çıkarıp, kardan adam yapan insanlarla doluydu...

Ormanın ruhumda ki sessizliği, bir anda yok olmuştu. Adımlarımızı öyle hızlı atıyoruz ki biran önce buradan, kurtulmak istiyoruz...

Saat 16;30. Hanlar'dayız. Arabaları parkettiğimiz yer, dev bir otopark gibiydi... Boğulacak gibi oluyorum. Bir an önce kurtulmak için can havliyle, kendimizi arabalarımıza atıyoruz. Kiminle vedalaştım, kiminle vedalaşamadım hatırlamıyorum bile...

SON SÖZ...
Bu yürüyüş dağlarda yapılan, yılın son yürüyüşüydü. Anlamlı olmalıydı. Oldu da... Birincisi eşim yanımdaydı. İkincisi saflığın timsali, beyaz karlar içinde yürüdük. Üçüncüsü değerli dostlarımızla el ele, kol kola, gönül gönüle yürüdük...

Bu parkuru yazında, sonbahardada çok sevmiştim. Şimdi, kışında çok sevdim... Eşsiz senfonik ötüşleriyle kuş seslerini, küçüğüyle büyüğüyle şelalelerini sevdim. Kar süslü Göknar'larını, Kızılçam'larını, Karaçam'larını, kıvrım kıvrım yollarını, bulutlu masmavi gökyüzünü sevdim. Ve ruhumu arındıran "güzel ruhlar ormanını" sevdim....

Bu yürüyüşü planlayan Erhan bey ve bana yarenlik yapan eşim başta olmak üzere, tüm yol arkadaşlarıma sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum...

Yılın son dağ etkinliği olarak, karlar içinde yürüdüğüm bu 15 km.lik parkuru değerlendirme puanım;10/10

Not: Bu yazıda kullanılan toplam 38 adet fotoğraftan, 12. fotoğraf Suat Yalıç, 19, 25, 33. fotoğraflar Erhan Çiftçi ve 28. fotoğraf ise Hazan Turan'a ait çekimler olup, diğer çekimler bana aittir.

Murat Turan - Akçay 2018