ALTINOLUK - MIHLI ÇAYI BAŞDEĞİRMEN KÖPRÜSÜ (03.02.2019)

ALTINOLUK - MIHLI ÇAYI BAŞDEĞİRMEN KÖPRÜSÜ (03.02.2019)

Galiba yine açtık arayı... Bunun için belki beni merak ediyor, belkide bana kızıyorsunuzdur... Ne deseniz haklısınız. İnsan dostunu sevdiğini merak eder, merak eder de onu kaybetme korkusuyla öfkeden deliye döner. Ama bir sorun bana, neredeydin bunca zaman niye yazmadın diye. Sorun ki ben de sizlere neler oldu neler bitti tek tek anlatayım... İstanbul'un tarih kokan sokaklarıyla mis kokulu boğazını, Güzel İzmir'in kordonunu, Hasan Tahsin'ini, Menemen'in Kubilayı'nı, Gömeç'in koylarını, batan güneş ve dostlarla lezzetlenen mangal sefalarını...

Okul çağında çocuğu olanlar bilir. Hayat merkezlerinde o vardır. Bütün planlar ona göre yapılır ve uygulanır. İşte bizim de okulların yarıyıl tatiline girmesiyle bütün planlar sevgili kızımıza göre yapıldı ve uygulandı. Bütün bu yaşananlardan sizlere bir yazı çıkarmıydı! Belki çıkardı... Ama bazen bazı şeyler özel kalmalı düşüncesi ile yazmadım diyelim. Bunu anlayışla karşılayacağınızı umuyorum...

Şimdi isterseniz bugün gezdiğim, dolaştığım ormanları, dereleri ve köyleri sizlere anlatmaya başlıyayım...

Bugün Altınoluk'un ormanlarından köy köy dolaşarak meşhur Mıhlı Çayı üzerindeki tarihi kemerli Başdeğirmen Köprüsüne yürüyeceğiz. Bu yolu daha önce bahar mevsiminde yürümüş börtüsüyle, böceğiyle çook mutlu olmuştum...

Dün gece geç saatlerde İzmir'den dönmüş, yorgun argın yatağıma zor atmıştım kendimi. Ama sabah, gözlerimden önce uyanan zihnimde beliren aynı mutluluğun tadı ile tebessümle kalkıyorum yatağımdan. Önce giyiniyor ve çantamı kontrol ediyor, sonrasında kahvaltımı yapıyorum...

Bugün kü buluşma yerimiz evime çok yakın. Yasa Avm'nin önüne yürüyerek geldiğimde, saatler 07;40'ı gösteriyordu. Bu sefer fazla beklemiyorum, bir kaç dakika içinde geliyor arkadaşlarım. Selamlaşıp, ayak üstü hal hatır sonrası hiç durmadan Altınoluk'a doğru devam ediyoruz...

Saat 08;05. Altınoluk'tan giriyoruz içeri ve tırmanıyoruz yukarı doğru. Altınoluk'u bilmeyenler buranın deniz kenarından ibaret olduğunu zannederler. Ama asıl yerleşim yeri dağın eteklerindedir. Tarihi konaklar, evler, sokaklar ve de manzaranın en şahanesi buradadır. İşte burada bırakıyor araçlarımızı, çıkıyoruz meydana. Ve bir çay bahçesinin çınar altı masalarından birine oturuyoruz. Geliyor sabah çayları hemen. Kediler köpekler etrafımızda, gün doğumunun kızıllığı denizin üzerinde. Gözümüz muhteşem görüntüde, kulaklarımız İsmet Paşa ile hasbihal eden Ata'mızda. Kimbilir bu memleket için neler neler konuştular...

Fazla oturmuyor kalkıyorum masadan. Etrafta geziniyorum. Ve meydanda içi boş bir kalp görünce içine giriyor, fotoğraf çektiriyorum. Amacım sevgili eşime kalben "Günaydın" diyebilmek...

Sanırım sabah sabah burada neden oyalandığımızın sebebini de anlatmalıyım sizlere. Bu tamamen rotamızla alakalı. Bugünkü yürüyüşümüz Altınoluk ormanlarında başlayıp Küçükkuyu sahilde bitecek. Yani bugün dönüp dolaşıp araçlarımızın yanına gelemiyeceğiz. Dolayısıyla araçların bir kısmının Küçükkuyu'ya götürülüp bırakılması gerekli. İşte bu maksatla Küçükkuyu'ya araç bırakmaya giden arkadaşlarımızı bekliyoruz. Eh! beklerken de çevremizdeki güzelliklerin tadını çıkarıp kedilerle köpeklerle oynaşıp duruyoruz...

Saat 08;35. Araç bırakmaya giden arkadaşlarımız geliyorlar. Artık gitme zamanı. Kuşanıyoruz sırt çantalarımızı ve parke taşlı oldukça dik bir sokaktan vuruyoruz yukarı...Yürüdüğümüz sokak zamana inat ayakta kalmaya çalışan tarih kokulu evleri ile dikkatimizi çekiyor. Geçmiş zaman hep bana hüzün vermiştir, şimdi olduğu gibi. Ama bu hüzün doğaya kavuşma heyecanı ile fazla sürmüyor... Altınoluk ile ilgili en kısa sürede bir gezi-yazı'yı kafama koymuş olarak yürümeye devam ediyorum...

Saat 08;50. Bir sokağın sessiz ve geniş bir bölümüne geldiğimizde vücudumuzu esnetmek, kaslarımızı ısıtmak üzere duruyoruz. Yoga üstadı Burak hocamızın yönlendirmeleri eşliğinde bedenimizi gevşetiyor, nefes egzersizleri ile ruhumuzu güne hazırlıyoruz...

Ve arkasından önce bahçeler arasından geçip, sonrasında dalıyoruz yemyeşil yapraklarıyla kızılçam ormanına... Yolumuz, bildiğimiz taşlı topraklı orman yolu. Sürekli bir tırmanışla kıvrıla kıvrıla ilerliyoruz. Solumuzda ki körfez ile kimi zaman ağaçlar arasından kimi zaman ise tüm çıplaklığı ile göz göze geliyoruz...

Körfez zaman ilerledikçe ve her kıvrımda renkten renge giriyor, kâh güneşin kızılı ile kızıla, kâh bulutların grisi ile griye dönüşüyor, bizi güzelliği ile mest ediyordu. Açıkçası bugün deniz manzaralı dağ yürüyüşü yapıyorduk. İnanılır gibi değil değilmi... Bugün denize de ormana da ve hatta suya fazlasıyla doyacağız anlaşılan...

Hepimiz mutlu ve neşeli yürüyoruz. Sağımızdaki yamaçta ağaçların içinden havlayan köpek seslerine kulak kabartıyoruz. Yürüdükçe köpek havlamaları dahada şiddetleniyor. Ama köpeği bir türlü göremiyoruz. Ama o da ne! Yolun sol kenarında iki tane minik köpek yavrusu. Yaklaşıyoruz hemen yanlarına, henüz çok küçükler hareket etmeden şaşkın şaşkın bize bakıyorlar. Yolun yamaç tarafından gelen inleme seslerine dönünce gözlerimize inanamıyoruz. Birbirlerinden ayrı ayrı üç yavru daha. Anlaşılan bunlar yuvalarından firar etmişler... Anne köpekte haliyle bizi görünce telaşla havlayıp duruyor. Ama kendisini bir türlü göremedik. Zaten bizde daha fazla rahatsız etmeden ayrılıyoruz yanlarından... Bu hayret edilesi bişey aslında. Etrafta herhangi bir ev veya kulübe göremedim. Bir evcil köpek neden ıssız bir ormanda doğum yapsın. Birisimi getirip bıraktı, yoksa kendisimi geldi. Acaba ne yiyor ne içiyor... Bunları düşünmekten kendimi alıkoyamıyor, ama mantıklı bir açıklamada getiremiyorum...

Güneş oldukça ısıtmaya başladı bizi, üzerimizdeki bütün fazlalıkları çıkartıp, tişörtlerle kalıyoruz...

Bugün çok kalabalık olduğumuzu söylemiştim. Kafamı dinlemeye ihtiyacım var. Bir süre arkadan yürüyorum. İyikide arkada kalmışım. Minik kuş dostlarımızın, karşılıklı senfonik ötüşleri ile kendime geliyorum... İçim tekrar huzurla doluyor. Derin derin havayı içime çekiyorum. Yüzümü gökyüzüne kaldırıp, işte bu diyorum...

Hızlanıyor, önümdeki arkadaşlarıma yetişiyorum... Yollar yağan yağmurlarla yer yer çamurlaşmış, önümüze çıkan su birikintilerinin kenarından köşesinden geçiyoruz...

Saat 11;10. İşte Doyran köyündeyiz. Parke taşlı sokaklarından geçip, köyün meydanına çıkıyoruz. İn cin top oynuyor. Etrafta hiç kimse yok. Kahvehane kapalı, bakkal kapalı. Ne olmuş bu köye böyle... Biraz oturuyoruz çeşme başına. Su içip, dinleniyoruz. Ve tekrar ara sokaklardan orman yoluna doğru yürümeye başlıyoruz.

Evlerin önünde tek tük yaşlı insanlarla karşılaşıp selamlaşıyoruz. Belki bilmeden üzeriz diye, "Hey amca, bu köyün insanları nerede, nedir bu ıssızlık" demek geçmiyor içimizden...
Köy konağının arkasından giriyoruz tekrar kızılçam ve zeytinliklerin içine...

Güneş artık tepede, bedenlerimiz iyice ısındı. Sanırsınız bugün bahar. Etrafta çiçekler kendini göstermeye, ağaçlar tomurcuk vermeye başlamış. Umarım ağaçlar bu yalancı bahara aldanıp ta çiçek vermez, çiçek veripte mart soğuklarına kurban etmezler...

Narlı köyü tam karşıdan bize bakıyor. Göründüğü kadar çok uzak değil aslında. Toprak yolda hızlı adımlarla ilerliyor, çok geçmeden sağdan zeytin ağaçlarının içine dalıyoruz. Ve karşımıza çıkan patika bir yoldan, gürül gürül akan dereye doğru inmeye başlıyoruz.

Dere çok büyük olmasada, mevsim itibariyle deli coşkun akıyor. Karşıya devrilmiş bir ağacın oluşturduğu, doğal bir köprüden geçeceğiz. Bazı arkadaşlarımız endişeli. Geçiş çok zor olmasada denge önemli... Düşsek ne olur peki. Su derin mi? Hayır! Boğulur muyuz? Hayır! Eee... O zaman bu panik niye, eğlenmene bak kardeşim... Bizde işi eğlence boyutuna taşıyoruz tabi. Önce ben geçiyorum köprüden. Sonra Erhan bey çantasından bir halat çıkarıyor ve bir ucunu kendi tarafındaki ağaca bağlayıp, halatın diğer ucunu bana atıyor. Ve halatı gerdirerek, bir trabzan yapıyoruz. Sonrasını tahmin edersiniz sanırım... Herkes izci kampındaki çocuklar gibi neşeyle tek tek geçmeye başlıyor...

Sonrasında çok dik bir tırmanışla patikadan, toprak tarla yoluna çıkıyoruz. Önce bir dere geçişi, arkasından çok dik patika yol, açıkcası bazı arkadaşlarımızı yormuştu.

Burada biraz nefeslenme molası verip, yolda bulduğumuz hayvanlara ait kemikler hakkında çeşitli fikirler yürütüp durduk... Ve sonrasında tekrar düşüyoruz yola. Artık zeytinlikler, çöp ve diğer atıklardan köye yaklaştığımızı görebiliyorduk...

Ve saatler 12;50'yi gösterirken köye giriyoruz. Çok sürmüyor köyün meydanına çıkıyoruz. Her zamanki gibi köyün meydanında bulunan kahvehanenin acar çalışanı Yahya'nın güler yüzü ile karşılanıyoruz. Elimizi yüzümüzü yıkayıp, kahvehanenin güneşli bahçesindeki sandalyelere çöküyoruz. Sonra benim çok özlediğim mis kokusu ile kekik çaylarımız geliyor. İşte ilk yudum boğazımdan inerken mideye, büyük bir rahatlama hissediyorum. Sonra bir yudum bir yudum daha. Güneş sırtımda. Ve ben iyice gevşiyorum. Göz kapaklarım, düştü düşecek. Ne oluyor bana. Ne içirdiniz ulan bana... Lan yoksa burası Nuri Alço'nun köyümü...

Toplanın arkadaşlar. Gidiyoruz... Bu ses ile zihnim açılıyor... Sırt çantamı alıyor, düşüyorum arkadaşlarımın arkasına...

Bakın şu işe. Uyku bastırınca size Narlı köyünden bahsetmeyi unuttum. Narlı köyü bana sorarsanız Kazdağlarının en yeşil ve en güzel köylerinden birisidir. Hele yaz aylarının, o cehennem sıcaklarından kaçıp, burada püfür püfür esen rüzgara karşı, limonlu maden suyu içmenin keyfini anlatamam. Yanlış anlamayın ben çay içmediğim için çay keyfi diyemiyorum. Ama eminimki burada ne içseniz büyük bir keyif alırsınız... Yeme içme, mangal yerlerini demiyorum bile. Kazdağlarında hangi köye gitseniz mutlaka böyle bir tesis bulursunuz zaten... Aynı zamanda Darıdere Tabiat Parkı'nın geçiş noktası konumunda olan bu köyde yaş ortalamasının 80'nin üzerinde olduğunu söylesem ne düşünürsünüz acaba... Tabi bu bilgilerin istatiski ve resmî bir dayanağı olmadığını, tamamen köylülerle yapılan sohbetler neticesinde varılan kanaatler olduğunu belirtmekte fayda var sanırım...

Neyse çıkıyoruz köyün sokaklarından, düşüyoruz zeytin bahçelerinin çamurlu yollarına. Yolun bazı bölümleri çamur, bazı yerleri ise kuru ama derin su yarıkları ile bozulmuş durumda. Ama ne olursa olsun, köylü çalışıyor. İşte bakın! Atının iki tarafını odun ile yüklemiş bize doğru gelen bir köylü ile karşılaşıyoruz. Selam verip, hâl hatır ediyoruz. Ama sırtındaki yükle, terden sırılsıklam zavallı atı görünce, köylüyü daha fazla oyalamadan kolaylıklar dileyip, uğurluyoruz...

Bugün zeytinlikler içindeyiz. Yolumuza zaman zaman çıkan minicik derelerden atlaya zıplaya, güneşte yana yakıla, sohbetin belini kıra kıra yürüyoruz. Artık Başdeğirmen Köprüsüne yaklaşıyoruz...

Ama bir sorunumuz var. Bugün aramızda grubumuzun en genç delikanlısı 70'lik Şerafettin beyin bacağında kas ağrısı var. Olsun, dert etme be abi. Biz yanındayız. Öyle yada böyle bugünü bitireceğiz. Bacağa masajlar yapıyor, tempomuzu düşürüyoruz... Önden arkadaşlarımız çoktan varmış olmalılar Başdeğirmen'e. Arkada Burak ve Kenan beyle birlikte Şerafettin beye eşlik ediyor, yavaş yavaş yürüyoruz...

BAŞDEĞİRMEN KÖPRÜSÜ...
İşte! Suyun sesini duymaya başladık bile. İki tarafı zeytinlik olan tünel vari bir yolun sonunda köprüyü tepeden görüyoruz. Dikkatle su ve yosunlarla kayganlaşmış yoldan yokuş aşağı iniyor, dere kenarına arkadaşlarımızın yanına geliyoruz...

Saatler 14;30'u gösterirken, ateşin çoktan yakılmış, tavaların kızdırılmış, cızırdayan sucukların üzerine yumurtaların kırılmış olduğunu görüyoruz... Bize düşen tek şey ise ekmek bandırmak oluyor... Peynirli omlet için Türkan hanıma, sucuklu yumurta için Zeki beyin ellerine sağlık diyor, soframızı getirdikleri yiyeceklerle zenginleştiren Meral hanım, Yahya ve Kenan beylere ise keselerinin bereketli olmalarını diliyoruz...

Eee... Yedik içtik. Şimdi manzaranın ve de soğuk Mıhlı Çayının tadını çıkarma zamanı. Köprünün sağından, solundan, üstünden her yerinden bol bol fotoğraf çektikten sonra, sıra geliyor suya girmeye. Suda öyle bir coşkun, ak köpükleri ve turkuaz rengiyle öyle bir davetkâr ki. Aksiliğe bakın. Çantama mayo koymayı unutmuşum. Üzgünüm. Ama olsun. Hemen çıkarıyoruz botlarımızı, pantolonları dize kadar çekip giriyoruz buz gibi Mıhlı Çayına... Off... İnanılmaz bir his. Çook güzel... Ama çook soğuk. Acaba mayomu unutmakla, iyimi etmiştim...
Çıkıyorum buz gibi Mıhlı Çayından. Öylece oturuyor, seyreyliyorum çağıldayan köpüklerini. Bir süre sonra dalıp gidiyorum, kendime geldiğimde zihnimin bir bebek gibi boşaldığını ve hafiflediğini hissediyorum... Buraya sırf bunun için bir daha gelebilirim...

Biraz yanlız kalmak istiyor, dere boyunca aşağıya doğru yürümeye başlıyorum. Mıhlı Çayının daha da coşmuş olduğunu görünce, mutlu oluyorum. Şu çağıldayan köpüklere bir bakın hele. Peki bu gürültü patırtıya ne demeli. Yok yok yanlış anlama, ben halimden memnunum, köpüğünden de gürültünden de hiç bir şikayetim yok. Sen yeterki coş, coşta bağlara bahçelere hayat, kurda kuşa can suyu ol, emi...

Saat 16;00. Gitme zamanı. Ama her zaman olduğu gibi geleneksel köprü üstü toplu fotoğraf çekimi yapılacak... Çıkıyoruz köprüye, kaldırıyoruz ellerimizi havaya ve aşağıda kalan basıyor deklanşöre...

Roma dönemi yapısı olduğu düşünülen tek kemerli bu köprü, daha yakınlarda yani 2017 yılında onarımdan geçirilmiş. Köprünün hemen yanıbaşında bulunan ve köprüye adını veren değirmenin içine girmeden gitmek olmaz... Giriyor içine, önce değirmenciye, sonra buğday öğütenlerin ruhlarına birer selam gönderiyoruz. Sonra fotoğraflarımızı çekip, sessizce ayrılıyoruz taş değirmenden...

Artık gitmeliyiz. Köprünün yanından oldukça dar ve dik patika yoldan tırmanmaya başlıyoruz. Bazı arkadaşlarımız oflayıp puflasada göz açıp kapayıncaya kadar toprak araç yoluna çıkıyoruz.
Burası Küçükkuyu'dan gelip, Mıhlı Şelalesine giden yoldu. Kısa bir nefeslenme molasının ardından yaklaşık 10 dakika sonra Küçükkuyu'dan Adatepebaşı köyüne giden asfalt yola çıkıyoruz. Artık buradan sonra, hep asfalt yoldan yürüyeceğiz. Maalesef Şerafettin beyin kas ağrıları yeniden başlayınca, yürümekte zorlanıyor. Ama yanlız bırakmıyor, Burak bey ile birlikte hep beraber yanında yürüyoruz. En arkadayız...

Kısa molalarla nihayet Küçükkuyu'nun arka sokaklarına giriyoruz. Ve İzmir Çanakkale yolunu geçip, deniz kenarında alıyoruz soluğu. Herkes boş bulduğu bir banka veya duvar üzerine oturuyor...

Altınoluk'tan araçlarımızı almaya giden arkadaşlarımızı bekleyeceğiz. Ama ben boş durmuyor sahilde geziniyorum. Gözüm deniz taşlarında, aklım evdeki akvaryumda. Hoşuma giden taşları bir bir başlıyorum toplamaya. Daha önceki yazılarımda söylemiştim, hatırlarsanız. Ne olursa olsun eve asla boş gitmeyi sevmem. Ne yapalım bugünkü ev hediyemizde akvaryum için deniz taşları olacak... Biliyorum bunu belki eleştirenleriniz olacak ama bilmelisinizki bu taşlara benim eşim çook sevinecek...

Saat 17;30. Geliyor araçlarımız. Güzel dileklerle vedalaşıyor, ayrılıyoruz arkadaşlarımızla...

SON SÖZ...
Bugünkü yolu daha önce hem bahar hemde yaz mevsiminde yürümüş ve çok sevmiştim. Evet, belki bu sefer o alışkın olduğumuz Kazdağlarının Ulu Çınarları, Kayınları, Kestane ve Meşe ağaçları, şelaleleri yoktu yolumuzda. Ama Narlı'ya kadar Kızılçamlar vardı, sonra yağıyla, yeşili ve siyahıyla binbir derde deva ürününü bize sunan, uçsuz bucaksız zeytinlikler vardı. Tabiatıyla, güleç yüzlü insanlarıyla birbirinden güzel Doyran ve Narlı köyleri, Yahya'nın kekik çayı, ak köpüklü buz gibi soğuk sularıyla Mıhlı Çayı, çayın tam orta yerinde Roma döneminden bize selam çakan köprüsü ve değirmeni vardı... Ve taa Altınoluk'tan peşimize takılıp, sevgi ve şefkatten başka bir şey istemeyen dost köpekleri vardı... Ama her şeyden önemlisi uyumlu ve fedakâr arkadaşlar vardı. İşte bütün bunlar için rehberliğimizi yapan Erhan bey, artçılık görevini üstün sorumluluk duygusu ile yerine getiren Burak bey, çözüm odaklı arkadaşlarına koşulsuz destek veren Suat ve Kenan bey, yol boyunca fotoğrafçılık konusunda yardımlarını esirgemeyen Türkan ve Meral hanım başta olmak üzere, benimle yürüyen tüm arkadaşlarıma sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum....

Kolay olduğu kadar, mesafe olarak doyurucu olan ve her şeyden önemlisi güzel dostlarla yürünen bu yolu değerlendirme puanım; 10/8.

Not: Bu yazıda kullanılan toplam 77 adet fotoğraftan, 7. ve 30. fotoğraf Türkan Bağcı'ya, 11. fotoğraf Suat Yalıç'a, 59. 60. ve 76. fotoğraf Meral Kantur'a, 62. ve 67. fotoğraflar Erhan Çiftçi'ye ait çekimler olup, diğer çekimlerin tamamı bana aittir.

Murat Turan - Akçay 2019