KOZAK YAYLASI - ARZU YOLU (29.12.2018)

KOZAK YAYLASI - ARZU YOLU (29.12.2018)

Bu hafta nasıl geçti anlayamadım. Gecem gündüzüme karıştı. Pazar günü Çanakkale Karakol Dağlarında yürümüş gece geç saatlerde eve gelebilmiştim. Ve sonrasında, 2-3 gün ayakta geçirilen gripal enfeksiyona bağlı, halsizlik ve geceleri uykusuzluk... Dinlenmeye fırsat bulamıyordum. Öyle ki sabahları kızımı okula bırakır bırakmaz, eve gidince biraz yatacağım diyorum, ama nerdeee. Daha eve gelir gelmez ya bir tamirat usta işi çıkıyor, yada banka, pazar alış verişi. Yani mutlaka bişey çıkıyor ve böylelikle benim dinlenme işide, suya düşüyordu... Ve bu kadar işin arasına sokuşturulan, çivi çiviyi söker misali spor salonu çalışmaları derken, cuma günü İzmir'den gelen acı haber ile günlük hayatın hızına yetişemiyor, hepten kopuyordum... Hemen apar topar İzmir'e gidiyorum...
Evet, şimdi ne acı haberi dediğinizi duyar gibiyim. Kıymetli dostlarım; çok sevdiğim kuzenim Arzu Turan'ı gencecik yaşta kaybetmiştik... Üzgünüm demek, ne kadar yeterlidir bilemiyorum ama içim sızlıyor ve gerçekten çook üzgünüm...

29.12.2018 Cumartesi...
Dün İzmir'de kuzenimi toprağa verdik. Onun için gece geç saatlerde evime dönebiliyorum... Bugün yapılacak etkinliğe, daha önceden katılacağımı bildirdiğim için de kendimi, gitme mecburiyetinde hissediyorum ...

Gece geç yatmama rağmen sabah 05;30'da uyanıyor, erkenden çıkıyorum evden... Hava çok soğuk, arabanın camları buz tutmuş. Sıcak su dökerek camları buzlardan temizliyor, koyuluyorum yola. Burhaniye ve Gömeç'ten iki arkadaşı daha alıp, Ayvalık'tan gelecek arkadaşlarla buluşmak üzere, Kozak sapağına devam ediyoruz...

Saat 06;50. Kozak sapağındayız. Arkadaşlarımız gelmiş bizi bekliyor... Hemen malzemelerimizle birlikte diğer araca geçiyoruz... Hava soğuk ve karanlık. Ben ise hem yorgun hem üzgünüm. Arabaya biner binmez kısa bir selamlaşma sonrası, susuyorum... Arkadaşlarım durmadan konuşuyorlar. Konuşmalara kulağım çoğunlukla kapalı, ne konuşuyorlar bilmiyorum... Bir iki köyde duruldu, bişeyler alındı ve kahvaltı için yönümüz Yukarıbey nahiyesine çevrildi... Benim yemeye niyetim yok ama arkadaşlarım burada, nohutlu börek yiyecekler...

Saat 07;15. Yukarıbey'deyiz. Ama in cin top oynuyor. Her yer kapalı. Sanki biraz erken mi geldik. Ben sabah bişeyler atıştırarak çıkmıştım evden, yani bana dert değildi. Ama arkadaşlarım...

Erhan bey, şu an Bergama'ya çok yakın olduğumuzu ve orada da harika bir kahvaltıcı olduğundan bahsedince, istikametimiz belli oluyor... Dedim ya ben kahvaltı yapmayacağım. Zaten benim börekle, simitle yani hamur işleriyle pek işim olmazdı... Arkadaşlarımız için Bergama'ya gidiyoruz. Hava hala karanlık...

YEMEM DİYENDEN KORKACAKSIN...
Saatler 07;45'i gösterirken, Erhan beyin öve öve bitiremediği "Yenigün Kahvaltı Salonu'ndan" içeri giriyoruz... Yaşlı bir amca karşılıyor bizi. Salaş mı salaş, küçücük bir yer... Bizden başka kimse yok. Oturur oturmaz masamız süratle bal, kaymak, yumurta, tulum ve sıcacık bir bardak sütle donatılıyor. Bilirim kimileri süt kokusunu pek sevmez ama kaynamış süt kokusu benim hep iştahımı açmıştır. Masayı görünce dayanamıyorum. Bir kahvaltıda ben istiyorum. Bu benim ikinci kahvaltım olmasına rağmen, önüme konan ne varsa silip süpürüyorum... Bu kahvaltı, beni biraz mutlu ediyor...

Yürümekte bile zorlanan 80'lik Eşref amca ile biraz sohbet ediyoruz. Kahvaltıcılık işinin baba mesleği olduğunu, kendini bildi bileli bu dükkanda çalıştığını, şimdilerde ise oğlu ile birlikte çalıştıklarını öğreniyoruz....

Saat 08;20. Kahvaltıcıdan adımımızı dışarı attığımızda, günün çoktan ağardığını görüyoruz... Düşüyoruz yeniden Kozak yollarına...

BAŞLIYORUZ...
Saat 08;55. Yürüyüşe başlayacağımız, Kozak Zirve Kafenin önüne geliyoruz. Araçtan inip yürüyüş kıyafetlerimizi giyiyor ve sırt çantalarımızı alıyoruz... Hiç oyalanmıyor, Zirve Kafenin ahşap çitlerinin yanından, vuruyoruz çamlar içindeki orman yoluna. Bu bir keşif yürüyüşü olacak. Yani bizi neyin beklediğini bilmeden, daha önce başka bir grup tarafından yürünen bir parkuru arşınlayacağız...

BUZ TUTMUŞ SU BİRİKİNTİLERİ...
Hava oldukça soğuk. Yürüdüğümüz toprak yol, oldukça düzgün ve ıslak görünümlü bir yol. Ama çamurlu değil. Çünkü normal şartlarda çamurlu olması gereken yol, soğuktan donarak sertleşmiş durumda. Zaten ilerledikçe, karşımıza çıkan su birikintilerinin de buz tutmuş olduğunu görüyoruz... Buz tutmuş bu su birikintilerinin üzerinde yürümek, çocukken en sevdiğim şeylerden birisiydi. Şimdi de öyle. Bu buz tabakasının üzerinde yürürken atılan her adımda kırılan buz ve çıkan çatırtılı çuturtulu ses, bana çok eğlenceli gelirdi. Bence hala eğlenceli... Şimdiki çocukların eğlence anlayışı ile karşılaştırılınca, ne kadar basit, doğal, zararsız ve ekonomik değilmi...

Neyse konumuza gelelim. Yolumuz üzerinde sağlı sollu yaşlı ve genç kızıl çamlar bize eşlik ediyor. Bu yolda dikkatimi ilk çeken şey, çok sayıda insan eliyle dikilmiş körpe çam ağaçları oluyor. Yaşlı çam ağaçların iğne yaprakları koyu yeşile çalarken, genç körpe çamların renkleri parlak ve daha açık yeşile çalıyordu.
Yürüdüğümüz bu kahverengi yoldan, yeşil renklerin ardına bakınca ise tepelerde parlayan bembeyaz kar, manzarayı tamamlıyordu. Oluşan renk harmonisi pek iç açıcıydı... Eh daha ne isteyelim, belliki bugün görseli yüksek, huzur verici bir yolda yürüyeceğiz...

AH! KUZEN...
Ama kuzenimi aklımdan bir türlü çıkaramıyorum. Tam da güzel bir orman yolu, karlı tepeler, çatırdayan buz birikintileri ile dikkatim dağıldı derken, ömrünün baharında gülen yüzü ile bizi bırakıp giden Arzu, hep gözümün önüne geliyordu.

Onu burada anlatmak, ne kadar doğru olur bilmiyorum ama onun gülen yüzüne bakıp siz karar verin. O Buca belediyesinin en sevilen müdiresiydi. Basından sorumluydu. Güler yüzüyle kimseyi kırmaz, işinden asla taviz vermezdi. Hasta yatağında bile uzaktan uzağa, işini yapmaya çalışırdı. Ama körolası hastalık, bir yılda bitirdi onu. Hayata küstü, kimseyi görmek istemedi, belkide kendisini öyle göstermek istemedi kimseye.... Ve bizleri bu yalan dünyayla baş başa bırakıp, gitti... Evet, gerçek olan tek şey, gitmiş olduğuydu...

BİRİ BANA, TOPLU AĞAÇ KESİMLERİNİ İZAH EDEBİLİR Mİ ?...
Klasik laf vardır; "ölenle ölünmez, hayat devam ediyor" diye.... İşte bende yürüyorum. Ama hep arkada yürüyorum. Anlatılmaz bir ruh haliyle, hem kendimle hesaplaşıyor, hem de ilgimi çeken güzel yerlerin fotoğraflarını çekmeye çalışıyorum. Ve birdenbire karşımda gördüğüm çıplak orman arazisi ile irkiliyorum. Bazı bölgelerde ağaçlar tamamiyle kesilmiş, ağaç gövdeleri ise boylu boyunca öylece yatıyordu. Daha önceleri de bu konuya değinmiştim. Adı ister seyreltme, ister gençleştirme olsun ben toplu ağaç kesilmesine kesinlikle karşıyım. Bana göre bu bir katliamdır. Lütfen biri bana, mantıklı bir şekilde açıklasın. Ağaçta olsa bir canlı grubunun hayatına, son veriyorsunuz. Ölüm bu kadar basit mi... Ekolojik dengelerin bozulmasına hiç değinmiyorum bile...

Yürüdüğüm ormanın üzerimde oluşturduğu, özgürlük ve huzur hissinin, tamda ruhuma ilaç olacağı sırada, toplu ağaç kesimi daha doğrusu katliam yapılan bölgeye girmemle, ruh halim tekrar tepetaklak oluyor... Elden ne gelir ki...

Saatler 10;10'u gösterirken, toprak yoldan çıkıyor, direkt ormanın içine dalıyoruz. Ne bir patika ne bir iz var. Öylesine bir kuru su yatağının içinden, rampa yukarı tırmanmaya başlıyoruz. Çok sürmüyor yaklaşık 10 dakika sonra tekrar bir orman yoluna düşüyoruz. Ve daha rahat bir yürüyüşle devam ediyoruz...

Bir süre sonra, tek tükde olsa kulaklarımıza gelen kuş sesleri, yüzümüzde tebessüm oluşturuyor. Bu arada güneş iyiden iyiye yüzünü göstererek, hem manzaramıza ışık hemde sırtımıza sıcaklık veriyor...

YÜKSELEN YOL VE GÖRSELLİK....
Sürekli bir tırmanış içindeyiz. Tırmandıkça yolumuzun görseliğide yükseliyordu. İşte tam da böyle bir manzaranın karşısında duruyoruz şimdi. Fıstık çam ormanlarının içinde Yukarıbey yani Kozak, daha arkada ise dumanlı başı ve karlı tepeleri ile Madra dağ silsilesi duruyordu. Hani, Madra dağlarında da az yürümemiştik. İşte tam karşımızda duruyor sevgili Gölcük yaylası, şu sağ tarafta görünen karla kaplı tepe ise Maya Tepe....

Karış karış gezdiğimiz Kozak'ta hala gidilmedik o kadar çok yer ve güzellik vardı ki. İşte bugün o güzelliklerin birinin, kıvrımlı yollarında farkında olmadan tırmanıyor, adeta bulutların içine doğru yürüyorduk...

Yollarda çok olmasada, yer yer kar vardı. Geçtiğimiz günlerde yağan bembeyaz kar, hala kıyıda köşede bize eşlik ediyordu. Favori rengim mavi de olsa, beyaz rengi de çok severim... Renklerin, insanların ruh hali üzerine etkilerine inanırmısınız bilmem ama ben inanırım. Çünkü masumiyetin rengi olarak kabul edilen "Beyaz Renk", beni çok rahatlatır ve mutlu eder...

BİRİ ŞU KOÇU TUTSUN...
Bu ruh haliyle yürürken, havlayan köpek sesleriyle kendimize geliyoruz. İleride bir koyun sürüsü görmemizle, bir yaylaya geldiğimizi anlıyoruz. Biraz daha yaklaşınca, biri yaygaracı diğeri oyuncu iki köpek havlayarak bize doğru koşmaya başlıyorlar. Tam köpekleri seveceğiz, ileriden gelen ses ile dikkatimizi o tarafa çeviriyoruz... Çitlerin arkasından bize doğru, "Sizi bana Allah mı gönderdi ! " diye, can havliyle bağıran adama çeviriyoruz. Ortada garip bir durum olduğu belliydi. Adam çitlerin içinde, koyunlar ise dışarıdaydı. Bize eliyle 15-20 başlık sürünün içindeki dev gibi koçu göstererek, gergin ve yalvarır bir ses tonuyla;
-Allah için şu koçu tutun, ama arka ayağından tutun ! diyor. Biz bir anlam veremesek te, Suat bey lafı ikiletmeden hemen öne atılıp, önce arka bacağından sonra boynuzlarından kavrıyor. Ama koçta, hani koç. Öyle böyle değil. Mübarek, boğa sanki. Adamın ikazı ile hemen Erhan bey yardıma koşuyor. Ve koç zapt-ı rapta alınıyor. Bunun üzerine sığındığı çitlerin arkasından, elinde kalınca bir ip ile çıkıp gelen adam, hemen koçu boynuzlarından bir ağaca bağlıyor. Bağlayınca adam öyle bir rahatlıyor ki birbiri ardına koça saydırmaya başlıyor. Adamı biz sakinleştirmeye çalışırken o bir taraftan koçun onu sürüye yaklaştırmayıp, kovaladığını, neredeyse onu öldüreceğini binbir küfür eşliğinde, nefes almadan anlatıp duruyordu... Zor sakinleştiryoruz. Ama o yine bir taraftan koçu ağılına hapsetmek, koyunlardan ayrı tutarak cezalandırmaktan, hatta kasaba satmaktan dem vurup duruyordu...
Biz kim olduğunu, kaç hayvanı olduğunu, yayla hakkında çeşitli sorular sorup, konuyu değiştirmeye çalışıyoruz. Ama nafile adamın sakinleşeceği yok. Koça takmış, belliki koçta ona... Allah sonlarını hayır etsin...

MELEŞEN KUZULAR...
Adamı kendi haline bırakıp, çitlerin içinden meleşen kuzuların ağılına yöneliyoruz. Kuzuların hepsi bir kaç haftalık. Daha sırada, doğum yapacak bir çok koyun olduğunu öğreniyoruz. Ve bilin bakalım, bütün bu kuzuların babası kim? Evet bildiniz! Az önce hapse mahkum olan, Koç Efendi. Ee şimdi soruyorum size!. Sürüsünü koruyan koç mu haklı, yoksa adam mı !...

Bu arada bu yaylanın adını söylemeliyim sanırım. Güvem Yaylası. Ama ben burasını, sahibine başkaldıran ve sindiren bir koçun yaylası olarak hatırlayacağım hep...

  KULE...
Gitmeliyiz artık. Yarım saattir buradayız. Buradan Yangın Gözetleme Kulesine çıkacağız.
Yaylanın içine doğru yürüyüp sağdan tepeye doğru kıvrılan yola giriyoruz. Çok sürmüyor, saatler 12;40'ı gösterirken 900 rakımlı kuleye varıyoruz. Kule etrafı tel çitlerle çevrilmiş, bir bahçe içinde, temiz ve bakımlı görünüyor. Beş dakika soluklanıp, inişe geçiyoruz. İnerken de ateş için önümüze çıkan kuru odunları kucaklıyoruz. Yemek molasını yaylada, çeşme başında vermeyi düşünüyoruz.

YEMEK MOLASI...
Saat 13;25. Çeşme başında yakıyoruz ateşimizi. Hareket halindeyken üşümesek te şimdi üşüyor, sokuluyoruz ateşe doğru. Yiyor içiyoruz. Biraz sonra yanımıza koçun gazabından kurtardığımız adam geliyor. Daha sakinleşmiş olduğunu görüyor, başlıyoruz sohbete. Midilli göçmeni ve 74 yaşında olduğunu, burada çobanlık yaptığını öğreniyoruz. Fazla kalmıyor ayrılıyor yanımızdan. Bi süre sonra bizde toparlanıyoruz...

Bu yaylayı çok sevmiştik. Yeşildi, suyu boldu, manzarası süper, ulaşımı çok kolaydı. Aklımıza yaylaların en güzeli Gölcük'ü getirsede, Gölcük tartışmasız benim gönlümde hep birinci sıradaydı...

 
MAHÇUBUZ...
Saatler 14;45'i gösterirken, koyunların sitemkâr bakışları altında, ayrılıyoruz yayladan. Bizde mahçubuz açıkçası. Sonuçta koçun yakalanmasına, yardım ve yataklık etmiştik. Yangın havuzunun hemen yanından rampa aşağı, başlıyoruz yürümeye...

 

BİTMEYEN DÜŞÜNCELER...
Yolumuzun solundaki yemyeşil bebek çamlarla, dere yatağındaki yapraklarını dökmüş çınarların oluşturduğu tezatlığı görüyor, değişik düşüncelere dalıyorum yine...
Gençlik ve yaşlılık... Ölüm ve yaşam... Ne garip! Daha dün toprağa verdiğimiz, Arzu kızımızın yanında yatan kabristan komşusu da aynı gün hayata veda etmişti. Ama bir farkla! O tam geride 102 yıl bırakmış, bizim Arzu kızımız ise 44 yıl... Bu işi anlamak ve çözmek mümkün değil...

AT, AVRAT, SİLAH....
Yürüyoruz. Yolumuz sürprizlerle dolu. Meselâ burada, kırmızı kuşburnu çalılarıyla karşılaşmak, şaşırtıyor beni. Ama sürprizin büyüğünü, tam tepemizdeki ağaçların arasından dikkatle bize bakan, yılkı atları yapıyor. Hiç kıpırdamıyor, bir süre öylece bize bakıyorlar. Burası onların evi. Sanki, gitmemizi bekliyorlar...
At asalet demektir. At eski Türkler'de hayatın bir parçası, olmazsa olmaz değerlerinden birisi olup, atın ne kadar önemli olduğu, "At, Avrat, Silah" söylemi ile vurgulanmıştır. Bu söyleme kadınlarımız şimdi belki kızacak ama ben yüzlerce yıl öncesinden bahsediyorum. Tabiki şimdiki zamanda kadınlarımız, tartışmasız baş tacımızdır...

Yolumuz kıvrımlı ve görseli çok yüksek. Bir süre sonra deli dolu akan bir çeşmenin yanına geliyoruz. Deli dolu diyorum çünkü su bir kaç saniye aynı tazyikle akıyor ve sonra adeta bir bomba gibi suyu karşıya fırlatıyor. Resmen su bombası. Durmadan "fod, fod" diye homurdanıyor... Islanmadan eğilip su içmek, neredeyse imkansız... Biz yine de şişelerimizi dolduruyor, sularımızı içiyoruz...

SOBALI ÇADIRDA BİR ÇOCUK SESİ...
Ve dalıyoruz dev fıstık çamlarının içine... Çok sürmüyor en fazla 200 metre sonra, ağaçların arasından araba seslerini duyuyoruz. Anlaşılan, ana yolun yanına kadar gelmişiz. Keskin bir virajla sağa dönüp, tekrar ormanın içine dalıyoruz. Bu yol çamlar içinde, hafif tırmanışlı görseli harika bir yol... Rampanın sonunda ağaçlar altında bir düzlüğe çıkıyoruz. İçine soba kurulmuş ve dumanı tüten bir kaç çadır görüyoruz. Yanına yaklaşınca öten horoz ve diğer hayvanlardan buranın bir "saya" olduğunu anlıyoruz. Çadırlardan birinin içinden, ağlayan bir çocuk ve televizyon sesi geliyor. Dışarıda kimsecikler yok, bizi farketmiyorlar, bizde rahatsız etmeden geçip gidiyoruz... Yaşam bazı insanlar için çook zor...

Dev çamların arasından hafif bir rampayı aşınca, karşımıza tekrar karayolu çıkıyor. Ve araçların yoğun gürültüsü kulaklarımızda, bir süre karayoluna paralel yürüyoruz. Kızılçamlar içindeyiz ve önümüze başka bir toprak yol çıkıyor. Evet çıktığımız bu yol, sabah yürümeye başladığımız kahverengi yoldu. Zirve Kafenin biraz aşağısında biryerdeydik...
Saatler 16;40'ı gösterirken, 21 km.lik bir yürüyüş sonrası aracımızın yanına geliyoruz...

ARZU YOLU...
Diğer arkadaşlarımı bilmem ama benim için kolay ama görseli yüksek, iç hesaplaşmalı ama anlamlı bir yol olmuştu. İç hesaplaşmalı diyorum çünkü Arzu Turan aklımdan hiç çıkmamıştı, anlamlı diyorum çünkü yürüdüğüm bu yolun, "Arzu Yolu" olarak anılmasını istiyorum. Ve bunu grup arkadaşlarımla paylaştığımda, hepside saygıyla kabul ettiklerini belirtiyorlar...

SICAK SOBA BAŞINDA...
Çantalarımızı arabaya bırakıyor, giriyoruz Kozak Zirve Kafeye. Buranın bahçeside çok güzel, ağaçlar yazılarla dillendirilmiş... Bu kafeyi belki başka zaman, uzun uzadıya anlatırım sizlere. Ama şimdi hava çok soğuk ve biz sıcak bişeyler içip ısınmak istiyoruz. Oturuyoruz sobanın başına, geliyor çiçek ıhlamurlarımız. Sıcaktan yüzümüz kızarıyor, bedenlerimiz gevşiyor. Hiç kalkasım yok, bıraksalar uyuyacağım...

Saat 17;00. Sıcak sobanın yanından kalkıp, buz gibi arabaya geçiyoruz, istemeye istemeye. Ama gitmeliyiz...

 
Kozak bölgesine gelipte, elimiz boş gitmek olmaz. Önce Yukarıbey'e uğrayıp, el yapımı sucuk alıyoruz. Buradan Bağyüzü köyüne geçip, ineklerin bize özel ürettiği dumanı üzerinde sütlerden alıyor, evimizin yolunu tutturuyoruz...

Kozak sapağında Ayvalık grubu ile vedalaşıp devam ediyoruz. Sabah gelirken aldığım arkadaşları da aynı yerlerde indirip, iyi temennilerle ayrılıyoruz...

SON SÖZ...
Bugünkü yürüyüş bir keşif yürüyüşüydü. Keşif yürüyüşleri genelde maceralı ve keyifli olur. Ama açıkçası bugün benim keyiften ziyade, kendi kendimle konuştuğum, arkadaşlarıma fazla hissettirmemek için özel bir çaba harcadığım bir yürüyüş oldu. Parkur kesinlikle tekrar gelinecek kadar güzeldi. Ama kafa rahat değildi. Aklımda, fikrimde hep kuzen vardı. Bu yola onun adını vermek, biraz olsun beni rahatlatmıştı. "Arzu Yolu." Kesinlikle buraya bir daha gelecektim. Işıklar içinde uyu kuzen. Melekler yardımcın olsun....

      "Neylersin ölüm herkesin başında,
        Uyudun uyanamadın olacak,
        Kimbilir nerede, nasıl, kaç yaşında?
        Bir namazlık saltanatın olacak
        Taht misali o musalla taşında... C.S.Tarancı"

Bu yürüyüşü planlayan Erhan bey başta olmak üzere, KDSG keşif ekibi arkadaşlarıma, sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum...

"Arzu Yolu" olarak yürüdüğüm bu parkuru değerlendirme puanım;10/10

Not: Bu yazıda kullanılan toplam 55 adet fotoğraftan, kuzenin fotoğrafı hariç 54 adet fotoğrafın çekimi bana aittir.

                             Murat Turan - Akçay 2018