MANİSA KULADOKYA - UŞAK ULUBEY KANYONU (03.03.2019)

MANİSA KULADOKYA - UŞAK ULUBEY KANYONU (03.03.2019)

Saatler gecenin yarısını çoktan geçti. Yatakta bir sağa, bir sola dönüp duruyorum. Zaman zaman bir gözüm açık, dalıp dalıp uyanıyorum. Sahi daha başı yastığa değmeden rüyalara dalan bana, ne oldu bu gece.... Al işte! Saat gecenin 02'si. Kurulan alarmdan önce ayaktayım yine... Bu geceki uykusuzluğun nedeni, ne bugünkü gezinin heyecanı, nede dün ailece yapılan dağlardaki mangalın yorgunluğu... Bilmem ne oldu bugün bana öyle... Belkide kızımdan bir günlüğüne de olsa ayrılacak olmanın burukluğumu... Artık yatakta debelenip durmanın bir anlamı yok. Oyalanmadan yataktan kalkıyor, giyiniyorum. Eşimi uyandırmak için biraz daha vaktin geçmesini bekliyorum. Ben uyuyamadım o uyusun bari diyorum...

Evet bugünkü geziye eşimle birlikte gideceğiz. Nereye mi? Biliyorum artık dağların dışında bir yerleri gezmek, görmek, tanımak istiyorsunuz... Hadi o zaman bu sefer İç Ege'ye doğru inelim biraz. Hızlıca bir Ulubey Kanyona gidelim ve sonrasında Kula'nın, o tarih kokan sokaklarını arşınlayalım beraberce...

Bu geziye Çanakkale'den Ayak İzi ve Doğa Sporları Grubunun önderliğinde, bir tur şirketi rehberliğinde gideceğiz...

Artık eşiminde kalkma zamanı. Uyandırıyorum onuda. Hiç itiraz etmeden kalkıyor, giyiniyor ve direkt mutfağa iniyor. Anlıyorum hemen kahve makinasının bipleyen sesinden kahve yaptığını... Bu sefer tek başına içiyor. Çünkü benim kahve saatimin henüz bu saat olmadığını biliyor...

Telefonum çalıyor. Arayan Mehmet bey. Anlıyorumki Çanakkale'den hareket eden otobüsümüz Altınoluk civarında. Açıyor telefonu, teşekkür ediyorum. Ve hemen bizi alacakları yere gitmek üzere yola çıkıyoruz eşimle...

Saat 03;10. Geliyor otobüsümüz, biniyor oturuyoruz koltuklarımıza. Mehmet bey güler yüzle karşılıyor bizi... Yorgun olmamıza rağmen uykusuzluk arabadada devam ediyor... Uyumaya çalışma girişimleri, Ayvalık Konakoğlu'ndaki mola ile hepten havaya uçuyor...

KAHVALTI MOLASI, TURGUTLU...
Saat 04;15. Mola sonrası tekrar koltuklarımızdayız. Gözlerimi kapatıyorum...

Saat 07;00.  Kahvaltı molası anonsu ile zihnim uyansada, göz kapaklarımı zorla açıyorum. Eşimde başı omuzlarımda kendinden geçmiş. Harika uyumuşum. Belli ki eşimde. Umarım horlamamışızdır...

Turgutlu'dayız. Sabahın alaca karanlığı hala üzerimizde. İniyor araçlardan, giriyoruz önünde durduğumuz kahvaltı salonuna.

Hazan hanımla birlikte peynir, zeytin ve simit'ten oluşan basit bir kahvaltı menüsü seçiyoruz. Açıkcası ikimizinde pek bi şey yiyesi yok... Eşim bir kaç çay içiyor peş peşe ve hava almak üzere sokağa çıkıyoruz. Sabah araçtan iner inmez görmediğimiz bir saat kulesi ile göz göze geliyoruz. Ve bir kaç saniyede bir değişen ışıklı silüeti ile fotoğraflarını çektirecek kadar ilgimizi çekmeyi başarıyor...

Yaklaşık bir saat sonra tekrar yollardayız... Sabah Menemen'de bize katılan, rehberimiz Selçuk Çetin ile tanışıyoruz. Ve kısaca bugünkü programı özetliyor bizlere ...

Seyir halindeyiz. Havada çok yoğun sis var. Açıkcası çevremizdeki güzellikleri, göremeden geçmenin endişesini taşıyoruz...

Ahmetli civarında seyir halinde iken, rehberimiz sol tarafımızda kalan tümülüslerden bahsediyor. Ve maalesef beklendiği üzere, sisten bişey göremiyoruz. Daha sonra sağımızdaki Sardes antik kent kalıntıları içindeki Gymnasium'uda, sisler arasında bırakarak devam ediyoruz...

KURŞUNLU ŞELALESİ...
Saat 08;40. Çok sürmüyor, Salihli şehir merkezine girmeden sağa, Kurşunlu Kaplıcaları levhasından giriyoruz içeri. Bir anda her yer yeşile bürünüyor. İçimize bir ferahlık geliyor. Kaplıcalar bölgesinde olduğu söylenen bir şelaleyi ziyaret edeceğiz. Bir süre sonra giriyoruz kaplıcaların bulunduğu alana. Çevre temizliğinden ve yapılan peyzajdan etkileniyoruz. Rehberimizin anlatmasına göre daha bir kaç yıl öncesine kadar çok kötü durumda olan burası, belediyenin gayretleri ile halkın rağbet ettiği yer haline gelmiş. Bizde beğeniyoruz. Dere boyunca yürüdüğümüz yolun temiz ve düzenli oluşu, dere üzerindeki ahşap köprülerin estetik görünümleri bizi mutlu etmeye yetiyorda artıyor...

Ama bizim aklımız şelalede. Ve sanırım şu ilerideki kalabalığa bakılırsa, şelale orada olmalıydı. Ama niye göremiyor veya ses duymuyorduk.... Geliyoruz. Evet karşımızda geniş ve sarımsı rengi ile bir şelale duruyordu. Yoksa çağlayan mı demeliyim. Ama ne kadarda sessizdi. Benim görmeye alışkın olduğum kayalardan, uçurumlardan dökülen o ak köpüklü, gürültülü şelalelerden çok farklı idi. Sakın yanlış anlaşılmasın, bu şelaleyi küçümsediğim sanılmasın. Benim deresiyle, göletiyle, pınarlarıyla ve hatta küçük su birikintileriyle suları ne kadar çok sevdiğimi ve saygı duyduğumu bilirsiniz. Ben sulara bereket derim, bolluk derim can derim. İşte bugünkü minik şelalemizde içerdiği mineralli yapısı ile bedenlere şifa ve can oluyor, ruhlara mutluluk veriyordu... İşte böyle bakınca bu sulara, bu şelalede benim gözümde güzelleştikçe güzelleşiyor, devleştikçe devleşiyordu... Bir bakın şundaki asalete, nasılda edalı edalı sularını bırakıveriyor aşağı...
Bol bol fotoğraf çekip, mutlulukla ayrılıyoruz buradan....

ÖNCE ULUBEY KANYONU...
Çıkıyoruz İzmir Uşak yoluna. Herkes birbiri ile sohbet içinde. Zaman zaman rehberimiz, gideceğimiz yerler hakkında, bilgilendirmeler yapıyor... Saat 09;55'i gösterirken Kula'yı geçiyor, durmadan devam ediyoruz. Niyetimiz önce Ulubey Kanyonu'nu sonrasında Kula'yı gezmek.

Saat 11;20. Ulubey Kanyonu'ndayız. Bu arada sizlere kanyonu anlatmadan önce Ulubey'in Uşak'a bağlı küçük bir ilçe olduğunu söylemeliyim. Kanyon ismini bu ilçeden alıyor, zaten... Ulubey Kanyonu'nun özelliğine gelince Arizona'daki Büyük Kanyondan sonra dünyanın en büyük ikinci kanyonu olduğu iddia ediliyor ve öyle lanse ediliyor...

Neyse giriyoruz Kanyonun tam tepesinde kurulu tesislerin içine. Hemen girişte kanyona hakim tepede, bir kafe-restoran var. Sol taraf ise hediyelik eşya ve yöresel yiyeceklerin satıldığı dükkânların önünden, "cam seyir terasına" gidiyor. Bizimde öncelikli maksadımız, tabiki bu cam seyir terasına çıkmak. Öylede yapıyoruz. Yürüyoruz o tarafa doğru. Yürürken sağda solda gördüğümüz cansız ama bize sempatik gelen heykel köylü kadınlarla, rengarenk faytonlarla fotoğraf çekmeyi ihmal etmiyoruz. Ve geliyoruz, cam terasa...

Çook kalabalık. Açıkcası ne kadar sağlam yapılırsa yapılsın, bu bizi biraz ürkütüyor. Biz biraz tenhalaşsın istiyoruz ve kanyonun en uç tarafına doğru yürümeye başlıyoruz. Bu noktadan kanyon harika görünüyor. Cılızda olsa yeşillikler içinde, kıvrıla kıvrıla akan derenin yanına gitmemek için, kendimi zor tutuyorum. Ama bugün zaman o kadar değerli ki ve daha gidilecek, görülecek o kadar yer var ki. Bugün bizim için keşif olsun, kısa olsun ama gönlümüz hoş olsun, yeter diyoruz. Bir daha geliriz nasıl olsa... Bakın buradan zümrüt yeşili rengiyle asma cam teras da harika görünüyor. Hadi o zaman sıra bizde. Bizde ayaklarımızın altındaki boşluktan, seyreyleyelim Kanyonu...

Cam terasa çıkışlar ücretli. Kişi başı 3 lira gibi cüzi bir ücret alıyorlar. Ve karşılığında kaymaz tip, bir çift galoş veriyorlar giymeniz için. Sorduk bu ne için diye. Cam zeminin çizilmemesi için dediler... Bu arada hava oldukça soğuk, bizden önce yağmur yağmış ve cam zemin oldukça ıslak. Çok kaygan olduğunu, tecrübelerime dayanarak söyleyebilirim. Dikkatli adımlarla ilerliyoruz, zümrüt yeşili cam zeminde. Heyecanlıyız ama eşim benden de heyecanlı. Çünkü onun biraz yükseklik korkusu var. Ve şimdi gelmiş altında tam 150 metrelik bir boşluk olan cam zeminde yürümesini istiyordum ondan. Tabiki geliyor, koluma yapışmış da olsa. Ama ne oluyorsa, bir kaç adım sonra hemen kolumu bırakıyor. Çünkü yağmurdan ıslanan ayaklarımızın altındaki cam zemin, görüş netliğimizi engelliyor. Yani kanyonun o ürkütücü, derin boşluğunu pek hissedemiyoruz. Bu durum eşim için ne kadar güzel olsada, boşlukta yürüme hissini alamayan benim için tam bir hayal kırıklığı oluyor...
Olsun bizde terasın en uç noktasına kadar gidip, arkadaki uçsuz boşluklara karşı, bol bol fotoğraflar çekiyoruz...

Bu kadar yeter diyoruz. Hazan hanımın kahve zamanı geldi sanırım. Kafeye geçiyor, bir kahve söylüyoruz. Gelen kahveyi, büyük bir keyifle içiyor Hazan hanım...

Gitme zamanı. Toplanıyor, biniyoruz aracımıza.
Geldiğimiz yoldan Kula yönüne doğru hareket ediyoruz. Herkes yanındakine, ya kanyon ve cam terasla ilgili hislerini anlatıyor yada çektiği fotoğrafları gösteriyordu. Anlaşılan herkes gördüğünden ve hâlinden gayet memnundu...

KULADOKYA...
Öyleki zamanın nasıl geçtiğini anlayamadan, karşımızda Kula Peri Bacaları yazan levhayı görüyoruz. Ve saatler 13;45'i gösterirken, bu levhanın gösterdiği yoldan tepeye doğru ilerliyoruz. Sağımızda solumuzda yağmur ve rüzgarın etkisi ile aşınarak göze hoş görünen Kapadokyavari oluşumları görünce seviniyoruz.
Pek tabi Kulalılar bu peri bacası oluşumlarının bulunduğu bölgeye, Kapadokya'dan esinlenerek "Kuladokya" ismini koymuşlar. Bu isim kulağa her ne kadar hoş gelsede, Ürgüp'ünden Göreme'sine, Avonos'undan Uçhisar'ına kadar Kapadokya'yı karış karış gezen birisi olarak bu isimlendirmeyi, çok iddialı bulduğumu söylemeliyim...
Her neyse, tartışmaya açık bu göreceli konuyu kapatıp gezimize devam edelim...

Aracımız bizi yaklaşık 500 metre yukarıda bırakıp aşağıya iniyor. Tabi bizlerde ardı sıra, yol boyunca gördüğümüz peri bacalarını seyrede seyrede, fotoğraflarını çeke çeke yürümeye başlıyoruz. Aracın yanına geldiğimizde burada buranın Anıt Park olduğu ile ilgili bir levha görünce seviniyorum. Çünkü bu tür tabiat harikası yerlerin, mutlaka devlet yardımıyla korunabileceğine inanıyorum....
Ama ilginç olan şu ki bu levha buranın koruma altında olduğunu bildirse de, esasında kendisini; kendini bilmez aymazların zevk-üne sıktığı kurşunlardan, koruyamamış anlaşılan...

Saat 14;45. Kula'dayız. Önce bişeyler atıştırılacak, sonra Kula'nın tarih kokan sokakları gezilecek... Yiyor içiyoruz ve işte Kula'nın tarih kokan sokakları...
Aracımızı Belediye binasının önünde bırakıyor, yanındaki caddeden şehrin merkezine doğru yürümeye başlıyoruz.

Belediyenin arka tarafına döndüğümüzde, çam ağaçları ile süslenmiş bir meydan ile karşılaşıyoruz. Muhtemelen yaz sıcaklarında insanların uğrak yeri olduğunu düşündüğümüz bu yer bana çok sempatik geliyor. Nedense Anadolu kasabalarındaki meydanlar, beni oldum olası hep etkilemiştir. Meydan ne kadar büyükse ve içinde orada olmuş bitmişe tanıklık edecek asırlık ağaç ve bina varsa birde, işte o zaman orası beni benden alır gider. Bence meydanlar bir yerleşim yerinin ruhudur, kalbidir ve tarihidir elbetteki...

 KULA'NIN ARKA SOKAKLARI...
Giriyoruz müşteri bekleyen esnafları ile sokağa. Ve daha girer girmez, görkemli güzelliği ile karşılıyor tarihi binalar bizi. Biliyorlar onlar için geldiğimizi. Bir kısmı zamanın yıkıcı hazin sonunu beklerken, içlerinde şanslı olanları, hala içinde yaşayanları ile mutlu...Bakın birisi bir Veterinerin muayenehanesi olmuş, diğeri elbise mağazası. Şu eski hamam içlerindeki en şanslıları galiba. Baksanıza hem restore edilmiş, hemde cafe olarak kullanılıyor...

İlerliyoruz, küçük bir otoparkın içinden ilk sokağa giriyoruz. Sokağın başında bizi geniş kanatlı bahçe kapısı, ahşap panjurlu pencelereleri ve cumbası ile mavi bir Türk evi karşılıyor. Çatısında son sistem güneş enerji paneli ile içinde bir oturan olduğunu anlıyoruz. Güneş enerji sistemi bu evin ruhuna ve tarihine her ne kadar aykırıda olsa, bu tip evlerin bakımlı ve korunuyor olmaları tabiki son derece memnuniyet verici...

Giriyoruz sokaktan sokağa. Sokakların oldukça dar olduğunu söylememe sanırım gerek yok. Kimi yerde çatıların birbirlerine dokunduğunu söylesem, eminim bunada şaşırmazsınız... İşte böyle sokaklarda yürüdüğünüzü düşünün. İnanın bir anda başka boyuta geçtiğiniz hissine kapılıyorsunuz...

Daracık sokaklarda kaybolmuş yürürken, karşımıza çıkan yüksek duvarlı, oldukça bakımlı bir ev dikkatimizi çekiyor. Duvarında "Anemon Cafe" tabelası asılı. Açık kapısından kemerli iç bahçesini görünce, dayanamıyor giriyoruz içeri. Bizi bir hanımefendi karşılıyor. Gözlerimizden anlıyor müşteri olmadığımızı. Ama yinede güler yüz ve sabırla bütün sorularımıza cevap veriyor. Kafe olarak girdiğimiz konağın, aslında 13 odalı butik bir otel olduğunu öğreniyoruz... Bir karşılık beklemeden yapılan kısacık bir sohbet ve karşıladığı gibi güler yüzle uğurlama...

BUĞDAY BAŞAĞI...
Çok değil bir kaç ev sonra bir adam çıkıyor karşımıza, "İçeri gelin." "Gelin benim evide gezin" diyor. Giriyoruz içeri. Önce güvercinlerini gösteriyor ve alıyor bir tanesini eline sonra emekli öğretmen olduğunu, Kula'yı, Kula'nın tarihi evlerini çok sevdiğini, Kula'ya gelenleri buraları gezdirmekten büyük bir haz aldığını, onun için burada yaşadığını söylüyor... Galiba bu adamın konuşmaya ihtiyacı vardı. Hiç susmadan konuşuyor. Gerçi varsın konuşsun. Sonuçta konuştukça bizde bişeyler öğreniyoruz ondan.
Mesela Kula'da yaklaşık 3 bin tarihi ev bulunduğunu ve bunlardan 1000 adedinin tescilli olduğunu öğreniyoruz. Yine bazı evlerin taş duvarlarında bolluk ve bereketin sembolü "buğday başağı" ve güneş tanrısının sembolü "güneş" figürleri olduğunu gösterip anlatıyor bizlere... Ama artık yeter diyoruz, vedalaşıp ayrılıyoruz oradan...

Sıradaki ziyaret edeceğimiz ev bir Türk evi. Bu evin adı "Kestaneciler Konağı" diye geçiyor. Belediye tarafından restore edilmiş ve ziyarete açılmış iki evden birisi. Diğer evin adı ise "Beyler Evi." Ziyaret ücretsiz. Bahçesinde küçük bir çay ocağı var. Burada çay, kahve içebilir veya hediyelik eşya satın alabilirsiniz...

HANIMLARIN DAYANIŞMASI...
Yine Kestaneciler Konağının tam karşısında, Kula'lı hanımların bir araya gelerek dayanışma içerisinde el emeği ürünlerini sergileyip sattıkları bir ev var. Evin kapısında, "Nar Çiçeği Hanımeli Derneği Pazarı" yazılı. Kapısında bir kadın, buyur ediyor bizi. Hazan hanımla birlikte, giriyoruz içeri. Eyvah!.. Yandık... Tezgahları görünce gözü dönüyor Hazan hanımın. Geziniyor, tezgahları tek tek. Umarım az hasarla atlatırız... Yanlış anlamayın, o kendisine pek bişey almaz. Onun en büyük sevinci, eşini dostunu sevindirmektir. Hazan hanımın derdi belli. Kızına bişeyler alabilmek. Ve alıyorda...

Alışveriş bitince bu tarihi evin bahçesine çıkıyoruz. Oda ne. Nazar boncukları ile süslenmiş bir salıncak köşesi. Eee tabi bizim hanımın çocukluğu hala üzerinde, oturuyor salıncağa başlıyor sallanmaya...

KAPILARIN DİLİ...
Hadi diyorum, gidelim artık. Ve düşüyoruz yine ara sokaklara. Evlerin herbiri ayrı bir güzel, herbiri yıllara meydan okumuşluğun gururunu taşıyor olmalılar. Ama dikkat ettimde evlerin asıl karakterini ortaya koyan bölümleri, bence çift kanatlı dış kapıları olmalı, diye düşünüyorum...

Şu yeşil kapının üzerindeki zile bakarmısınız. Tokmak şeklindeki demir kapıya vurulunca daha tok ses çıkıyor ve ev halkı anlıyor ki kapıyı çalan bir erkek ve ona göre kapıyı erkek birisi açıyor. Aynı şekilde halka şeklindeki tokmak kapıya vurulunca ince bir ses çıkıyor ve bu seferde gelenin bir kadın olduğu anlaşılıp, kapıyı kadın birisi açıyor. Çok ilginç değil mi?

Birde şu evin kapısındaki demir kafese bakarmısınız. Çok şüpheci bir yaklaşım. Gelenin kim olduğu göz ile görülmeden, asla kimseyi içeri almıyorlar anlaşılan...

 
Ya şu kapıdaki üçlü kilit sistemine ne dersiniz. Bu evin sahibi için de emniyet ön planda olsa gerek...

Bizden başka kimse kalmadı sokaklarda. Sanırım herkes araca gitmiş olmalı. O evin kapısı, bu evin cumbası, şu evin çatısı derken bir türlü ayrılamıyoruz buradan... İşte böyle. Biz bu gidişle, bugün bu sokaklardan çıkamayacağız. Biliyoruz ki her evin bir hikayesi var. Gönül isterdiki bu sokaklar, buralarda yaşayanlarla birlikte gezile, konuşula...

Başka zamana diyor, çıkıyoruz tarihi Kula sokaklarından... Şansa bakın ki yağmur ciselemeye başlıyor... Adımlarımızı hızlandırıyor, kendimizi otobüse son anda atıyoruz...

Saatler 16;00'ı gösterirken artık sıcacık koltuklarımızda, İzmir'e doğru yol alıyorduk...

Saat 19;00. İzmir Konak'tayız. İniyoruz araçtan, herkes keyfine göre takılacak. Tahmin edersiniz ki bizim ilk işimiz birer Türk kahvesi içmek oluyor... Sonra Hazan hanımla çok güzel bir sohbetimiz oluyor. Eski İzmir'i, İzmir'deki yaşanmışlıklarımızı, dostlarımızı, akrabalarımızı, sevinç ve üzüntülerimiz derken daha neler neler konuşuyoruz. İnanılmaz bir sohbet oluyor... İnsanın herşeyini konuşabileceği bir yarinin olması ne kadar güzel bi şeymiş...

Saat 20;30. İzmir'ede elveda deme zamanı. Gerçi bugün İzmir'i pek gezmedik ama Kordon'da kısa bir volta atmak ve Konak'ta Hasan Tahsin'e bir merhaba demek bile yeterdi...

Saatler tam gece yarısını gösterirken vedalaşıp, iniyoruz Akçay'da...

SON SÖZ...
Bu hafta eşimle birlikte, yorucu olduğu kadar keyifli çok güzel bir gezi yaptık. Gecenin bir yarısı yollara düşüp, durmadan duraksamadan gezdik, gördük, döndük dolaştık yine gecenin bir yarısı evimize geldik. Yaklaşık 1000 km yol teptik... Gördüğümüz yerler bizi bizden aldı, tadı damağımızda kaldı... Göremediğimiz yerler ise aklımızda...

Çakırca bazalt kayalıklarını, Türkiye'nin ilk ve tek Jeopark alanını maalesef gezmek mümkün olmadı. Tapduk Emre ile Yunus Emre'yide ziyaret edemedik. Kara Divlit'ide göremedik. Strabon'un Katakekaumene'sini yani kısaca Yanık Ülke'yi göremeden, özümseyemeden döndük. Eee, niye yazıyorum bunları peki. Bizim tur şirketi programı öyle yapmış, yani bizim için yapacak bişey yok. Ama siz sakın bizim gibi yapmayın. Buraya kadar gelmişken mutlaka buraları da görün diye yazıyorum...

Bu gezide benimle el ele omuz omuza birlikte olan sevgili eşim başta olmak üzere, bu geziye bizi davet ederek onurlandıran Çanakkale Ayak İzleri Yürüyüş Grubunun başkanı Mehmet Tekin'e, bıkmadan usanmadan yol boyunca verdiği bilgiler için rehberimiz Selçuk Çetin'e, bizleri sağ salim götürüp getiren Tenedos Turizm şirketi ile bu gezide bizimle beraber olan tüm yol arkadaşlarımıza, çook teşekkür ediyorum...

Not: Bu yazıda kullanılan toplam 58 adet fotoğraf çekimlerinin tamamı bana aittir.

Murat Turan - Akçay 2019