GÜZELSİN KARADERE GÜZLESİ (20.09.2018)

GÜZELSİN KARADERE GÜZLESİ (20.09.2018)

Menisküs ameliyatı sonrası, geçmeyen ağrılarım için gittiğim doktorumun, emar ve benzeri tetkiklerle koyduğu tanı ile adeta yıkılmıştım. Bir daha hiç koşamayacak ve hatta dağlarda yürüyemeyecek olma fikri; ruhumda fırtınaların kopmasına, içsel ağlamalara, isyan ve haykırışlara sebep olmuştu. Haberi aldığım andan itibaren, bütün yaşam enerjim bedenimde çekilip alınmıştı sanki. Kendimi yorgun, bitkin, çaresiz, umutsuz ve mutsuz hissediyordum...

KDSG'NİN KEŞİF YÜRÜYÜŞLERİ...

Körfez Doğa Sporları Grubu'nun (KDSG), her hafta perşembe günleri keşif günüdür. Bu keşifler; uçsuz bucaksız dağların patikalarında, ormanların bilinmeyen derinliklerinde, kısmen doğaçlama yapılır. Ne ile karşılaşılacağı, ne olacağı bilinmez ve zaman mefhumu yoktur. Açıkçası keşifler eğlenceli olduğu kadar, çokta tehlikeli ve sürprizlere açıktır. Bu nedenle bu keşif yürüyüşlerine tecrübeli, kondisyonu yüksek, her şeye hazırlıklı, psikolojisi sağlam kişilerin katılımı öngörülür. Ve bu sayı, dördü beşi geçmez...

ETKİNLİKLERİ GÖRMEK, DUYMAK İSTEMİYORUM...

İşte tamda bu hafta perşembe günü, daha öncesinde bahar mevsiminde yürüdüğüm Karadere Güzlesi'nin, uzun mesafeli keşif yürüyüşü var. Ve grup yöneticisi bu keşif yürüyüşüne, beni de davet ediyor. Ben ise kendimi ne kafa olarak, ne de bedensel olarak iyi hissetmiyorum. Çünkü biliyorumki atacağım her adımda ağrılarım artacak, diz eklemlerim daha çok zarar görecek. Çok üzgünüm... Sosyal medyadan takip ettiğim koşu, yüzme ve yürüyüşle ilgili tüm gruplardan ayrılmayı düşünüyorum... Etkinlikleri ne görmek, ne de duymak istiyorum...

EŞİMİN DESTEĞİ...

Aileme, herşeyden vazgeçen ruh halimi belli etmemek için ne kadar çabalasamda, hayattan kopuşum eşimin gözünden kaçmıyor. Kendince çareler üretmeye çalışıyor, internetten hastalığa dair tedavi yöntemlerini ve doktorları araştırıyor. Ve birden, "Ne olursa olsun koşamıyorsan, en azından yürümelisin" diyor. Arkasından, ruhumun dağ havasına ihtiyacı olduğunu, bunun bedenimede iyi geleceğini söyleyerek, Karadere Güzlesi' nin keşif yürüyüşüne katılmam için ısrar ediyor...

Hiçbir şey yokmuş gibi başlıyorum sırt çantama koyacağım malzemeleri hazırlamaya. Diz eklemlerime yük binmesin diye, fazla malzeme taşımak istemiyorum. Yedek bir tişört, şapka, avcı bıçağı, ilk yardım kitleri, atıştırmalık yiyecek ve su. Hepsi bu kadar...

20 Eylül 2018, Etkinlik günü; GİDİYORUM...

Sabah erken kalkıyorum. Her zaman yaptığım kahvaltıdan çok uzak, alel acele bir iki lokma bişeyler atıştırıp, çıkıyorum evden. Grup arkadaşlarımla Burhaniye'de buluşacağız. Karadere köyüne, Burhaniye şehir merkezinin içinden geçip, gideceğiz.

Saatler 07;20'yi gösterirken, beş arkadaş aynı arabaya binmiş ve çoktan Karadere yoluna düşmüştük. Yaz dönemi nedeniyle, uzun bir süre birbirimizi göremediğimiz arkadaşlarımızla, havadan sudan sohbetimiz daha bitmeden, Karadere köyüne gelmiştik bile. Etrafta kimsecikler görünmüyor...

Saatler 07;48'i gösterirken, araçtan iniyoruz. Köprünün başındaki çeşmede önce elimizi yüzümüzü yıkıyor, ardından mataralarımızı dolduruyoruz. Ve sırt çantalarımızı kuşanıyor, batonlar elimizde başlıyoruz yürümeye. Arabayı bıraktığımız köprünün yanındaki meydandan, hemen sola yukarı, toprak yola çıkıyoruz. Hava oldukça açık, biraz sabahın serinliği var. Yağmur yok, çamur yok, kızgın güneş yok, ne olsun daha. Yürümek için ideal bir hava yani...

MADENCİLERİN DEDİĞİ OLUR...

Yürüdüğümüz bu yolu, daha öncede yürüdüğümü söylemiştim. 22 Nisan 2018'de bu yollarda, madenciler için genişletme çalışmaları yapıldığını, görmüştük. Bu arada bir çok ağaca ve bitki örtüsüne zarar verildiğini, coşkun akan dere yatağının tesviye toprakla daraltıldığını, içinde yaşayan canlıların yuvalarıyla birlikte yok edildiğini görmüş ve üzülmüştük. İşte şimdi o yoldayız, madenciler yolu istedikleri gibi genişletmişler. O dönem durumu sosyal medyaya taşımış, eleştirmiş, yetkilileri kontrole davet etmiştik. Ama gördük ki "İmam yine bildiğini okumuş". Halkın veya bizlerin söylemleri, çırpınışları hep boşuna...

DOĞANIN HEDİYESİ, YEŞİL ELMALAR...

Neyse, yaklaşık 1,5 saat yürümüştükki sağımızda, dere kenarında tek başına duran ve üzerinde sürüsüne yeşil elma bulunan, bir ağaçla göz göze geldik. Bunu bir davet olarak kabul edip, kendisini ziyaret ettik. Açgözlülük etmeden nazikçe, birer ikişer göz hakkımızı alıp yolumuza revan olduk. Kütürtt. Allahım, bu nasıl bir lezzet...

ŞAPKALI ÇEŞME, KOZ, DARI, PAYAM...

Saat 09;41. Karadere Güzlesi ile Kurucaoluk ve Yaylacık yaylaları yol ayrımına geliyoruz. Burada, başında küçük bir siperliği olan ve "Şapkalı Çeşme" olarak anılan çeşmeden su içiyor, su şişelerimizi tekrar dolduruyoruz. Fazla oyalanmadan, yolumuza devam ediyoruz. Yolumuz toprak yol, sağımız solumuz son demlerini yaşayan yemyeşil ağaçlarla dolu. Nisan ayındaki kadar olmasada, tek tük ötücü kuş sesleri, kulaklarımızı okşuyor.

Yol üzerinde saya ve meyve sebze bahçelerine, uğrayarak gidiyoruz. Köylüyle sohbet ediyor, hal hatır soruyoruz. Uğradığımız yerlerde ikram edilen, "koz'ların" tadına bakıyoruz. Evet burada yerel halk cevize "koz," mısıra "darı," bademe "payam" diyor. Eğer beğenirsek ceviz, badem vs. almak niyetindeyiz.

ZİHİNDE KALAN SON GÖRÜNTÜLER...

Saat 11;00. Kızılçamların içinden tatlı bir tırmanışla, bahar ayında ziyaret ettiğimiz şelalenin olduğu tepeye, geliyoruz. Şelaleye, oldukça dik ve zorlu bir yamaçtan inilip çıkılıyor. Zihnimizde çok güzel görüntüler bırakan şelaleye, bu sefer inmeyeceğiz. Çünkü bu mevsimde, suyun oldukça az olduğunu düşünüyor, göreceğimiz manzara karşısında üzülmek istemiyoruz. Bazen, neye karşı olursa olsun, zihinde kalan son görüntülerle sevgi bağının, doğrudan ilintili olduğu düşünüyorum...

HANGİSİNİ SAYAYIM...

İlerliyoruz, doğal güzelliklerin büyüsüne kapılarak. Yaylaya yaklaştıkça, meyve ağaçlarını daha sık görmeye başladık. Hangi ağaçlar mı? Ne ararsan var, burada. Hangisini sayayım.

Elma, armut, ceviz, muşmula, erik, kestane, badem, şimdi zamanı geçmiş olsada dut, kiraz...

KARADERE GÜZLESİ VE İNSANLARI...

Saat 11;50. Karadere Güzlesi'ne giriyoruz. Bizi ilk karşılayan, taş duvarlı yayla evinin önünde, tahtadan yapılma sedirde oturan, sevimli bir ihtiyar oldu. Halil dede, coşku dolu sesi ile bizlere hoşgeldin der demez, duraksamaksızın gecelerin çok soğuk olduğunu, çoğu yayla sakininin köye döndüğünü anlatmaya başladı. Hemen yanına oturup, halini hatırını sorduk, gönlünü ve duasını alıp, ayrıldık yanından.

Biraz ileride caminin yanında, kısık sesli ama candan tavırları ile bize hoşgeldin diyen Mustafa amca ile karşılaştık. Ses kısıklığının, ses tellerinin hastalığından kaynaklı olduğu, besbelliydi. Belkide aşırı sigara içmeye bağlıydı. Açıkçası, nedenini sorup, incitmek istemedik. Sadece, ayak üstü kısa bir sohbetle yanından ayrılıp, dalıyoruz Güzle'nin ara sokaklarına. Karadere Güzlesi oldukça derli toplu, çok eski evlerin yanında, yeni evleride olan bir yayla. Meydanda koca bir çınar, altında çeşme ve yanıbaşında bir cami var. Yaylanın yerleşim alanı dışındaki bahçeleri, genelde yamaçlık alanlarda. Caminin sağından giriyoruz.

Soldaki bahçede, boynuna geçirilen yem torbası ile keyifle yemini yerken, bir taraftan da bize şaşkın şaşkın bakan, bir eşekle selamlaşıyoruz. Hemen biraz ilerimizde ise kimi yere yatmış, kimi ayakta, zevkle geviş getiren inekleri görüyoruz. Bizimle hiç ilgilenmiyor, görmemezlikten geliyorlar. Alınmıyoruz, inekliklerine veriyoruz. Ne olacak, inek işte...

İSMAİL KOÇ'U AYRI ANLATMAK GEREKİR...

İlerliyor, büyük köy çeşmesinin önünden geçiyoruz. Ve çitle çevrilmiş bahçenin açık kapısından, başka bir yayla sakini ile selamlaşıp, konuşmaya başlıyoruz. Hal hatır sorup, ayak üstü yapılan kısa bir sohbet sonrası, gitmeye yelteniyoruz. Ama sıcakkanlı ve misafirperver ev sahibi İsmail Koç kardeşimizin ısrarı ile evine misafir oluyoruz. Hattı zatında, bu yayladaki bir çok insan Erhan beyin tanıdığı insanlar. Ama inanıyorum ki hiç tanımadıkları biriside gelse, aynı hoşgörü ve ikramı gösterirlerdi. Neyse, evin verandasına oturduk, sohbet ediyoruz. Bu ne hız kardeşim, daha oturalı 10 dakika olmamıştı. Geliyor çaylar. Meğerse, biz bahçe kapısında görünür görünmez çoktaan, çay suyu kaynatılmaya başlanmış bile. Getirildi mis kokulu çaylar, bırakıldı önümüze. 2012 yılından beri siyah çay içmem ve hiç de canım çekmez. Ama gelen bu çayların, öyle bir kokusu vardı ki...

Arkadaşlarım koca bir demlik çayı, ardı ardına höpürdeterek içtiler. Sohbette bir koyulaştı ki. Cevizden, bademden, beslenen inek ve koyunların ırkından, bunların bakım ve beslenmesi, madenciler, çocukların okul durumu derken konudan konuya geçildi. Sıkmayan, tatlı, zevk veren bir sohbet ve arkadaşlarım için yorgunluk alıcı muhteşem demli çaylar sonrası, bizi güler yüzle uğurladılar...

Güzle'nin ara sokaklarından yaylaya girdiğimiz noktaya çıktık. Buradan yamaç aşağı, bahçeler arasından inmeye başladık. İndiğimiz patika yol oldukça bozuk kaygan bir zemine sahipti.

AĞAÇTAN ELMA TOPLAYAN İNEKLER...

Saat 13;00. Yaklaşık 100 metre sonra, mola vereceğimiz çeşmenin başına geldik. Bulunduğumuz yerde, dalları kırmızı elmalarla dolu bir elma ağacı ile çam ve çınar ağaçları vardı. Hemen gölgelik ve oldukça eğimli bir yerde ateş yakıp, çayımızı demledik. Yiyeceklerimizi atıştırıp, sohbet ettik. Bir süre her birimiz, sırt üstü bir yerlere uzandı. Kimimiz hayallere, kimimiz rüyalara daldı. Molamızın son saatleri. Toparlanıp gideceğiz. Ama misafirimiz var. Biri boz diğeri siyah, iki adet inek. Önce çeşmenin yalağında, su içecekler sandık. Ama bizim ineklerin canı elma istiyormuşta, haberimiz yokmuş. Beş arkadaş kameralar elimizde, pür dikkat inekleri izliyoruz. Zemin biraz meyilli. Boz inek önce gelip, arkasını yüksek yere, önünü elma ağacının yere doğru uzanan dallarına dönüyor. Sonra öndeki bir ayağını hafifçe kaldırıp, vücut ağırlığını arka ayaklarına veriyor ve sonra hooop, arka iki ayak üzerinde yükselip, ağzıyla kaç elma alabilirse alıp iniyor aşağı. Ağızdaki elma kütür kütür yeniyor ve hadi tekrar aynı ritüel. Bu arada diğer siyah inek, sadece ağacın dibinde bekliyor ve arkadaşının ağaçtan yere düşürdüğü elmaları, hiç yorulmadan işkembeye gönderiyordu. Bütün hayvanların karşılaştıkları problemleri çözme zekasına sahip olduklarına inanırdım da, buda ispatı oldu benim için. İneklerin aptal olduklarını vurgulamak için söylenen, "Öküzün trene baktığı gibi bakmak" deyimi üzerinde, biraz düşünmeli miyiz acaba?

ÇORAKLAŞTIRILACAK BİLİYORUZ...

İnekler üzerine çektiğimiz belgesel sonrası, gitme zamanı. Saat 14;40. Toparlanıp ayrılıyoruz.

Mola yerinden, vuruyoruz yamaca paralel daracık patika yollara. Kızılçamların arasından, yürüyoruz. Başımızı sağa çevirdiğimizde, uzaklardaki karşı tepede, bir iş makinasının harıl harıl çalıştığını, tepede yeşillik kalmadığını, daha şimdiden çoraklaştığını görüyoruz, sinir ve üzüntü ile. Fotoğraflıyoruz iş makinasının çalıştığı tepeyi. Bakalım bir dahaki gelişimizde, daha ne kadar orman katledilip çoraklaştırılacak diye.

ÖNEMSİZ DÜŞÜŞLER...

Yürümeye devam ettik ve yarı sararmış eğrelti otlarıyla kaplı, ulu çınarlar bölgesine geldik. Fantastik bir bölge. Burada farklı duygulara kapılabiliyorsunuz. Bir kaç fotoğraf sonrası, ağaç yaprakları ve kuru toprak nedeniyle bi hayli kayganlaşan, daracık, meyilli bir patikadan, ilerlemeye devam ettik. Patika o kadar kaygandı ki bazı arkadaşlarımız, bir kaç kez yumuşak düşüşler yaşadı...

Çok fazla sürmedi, patikadan ana toprak yola, yani yaylaya çıkış yolumuza indik tekrar. Yol boyunca kâh kendi aramızda, kâh yolda karşılaştığımız köylülerle sohbet ederek, tempolu bir şekilde yürüdük.

Saat 16;15'de Kurucaoluk ve Yaylacık yaylaları yol ayrımındaki "Şapkalı Çeşme"ye" geldik. Soğuk sularından içip, tekrar düştük yollara.

ŞİKAYET ETTİRMEYEN, KEÇİ PATİKA YOLU...

Saatler 17;10'u gösterirken, solumuzda kalan dereden karşıya geçtik. Karşıya geçtiğimiz beton köprünün hemen yanıbaşında, bazı arkadaşlarımız ayaklarını buz gibi suya sokup, dinlendiler. Dinlenme dediysek, öyle yayılıp oturacak kadar değil. Bu dinlenme, 7-8 dakikadan fazla sürmedi. Hemen arkamızdaki kayalık bir zemine sahip olan, benim tabirimle "keçi patika yoluna" vurduk kendimizi. Bu patika yol oldukça dik, kayalık ama bir o kadarda kısa idi. Hepi topu yaklaşık, 50 metrelik tırmanış ve 11 metrelik yükseliş içeren, bir patikaydı. Yani şikayet edilecek bir zorluğu yoktu.

KÖY GÖRÜNDÜ...

Tepeye ulaştığımızda, Karadere köyünüde gördük. Köye doğru ilerledikçe, yolda köylülerle karşılaştık. Kimisiyle durup sohbet ettik, kimisiyle selamlaşıp geçtik.

Saat 17;55. Köy camisinin olduğu meydana çıkıyoruz. Caminin önünde oturan, güler yüzlü ihtiyar köylülerin, samimi hoşgeldinleri ile karşılaşıyoruz. Ayak üstü bizde, mümkün olduğunca samimi bir dil ile karşılık verip, çok kısa bir hasbihal ile ayrılıyoruz yanlarından...

YAZDAN, HAZAN MEVSİMİNE... AĞAÇLAR...

Tam 26,5 km yol yürümüştük. Yorulduk ama değdi. Benim dizimde, çok hafif bir sızı ve ağrı haricinde, büyük bir problem yoktu. Hava çok güzeldi. Doğa yazdan, sonbahara dönüyordu. Kimi ağaçlar, çoktan yapraklarını sarıya boyamış ve hatta dökmeye başlamıştı. Dut, kiraz ağaçları çoktan kesmişti meyve vermeyi. İncir ağacıda tamam demişti. Ceviz ağacıda meyvesini vermiş, görevini yeni tamamlamıştı. Şimdi elma, armut zamanıydı. Kestaneye daha vardı biraz...

YAŞAM DÖNGÜSÜNE TANIK OLMAK...

İşte doğada olunca, bunların hepsine tanık oluyorsun. Yaprakların yeşillenmesine, ağaçların çiçeklenmesi ve meyveye dönmesine, yaprakların sararıp dökülmesi ve rüzgarda savrulmasına, binbir telaş içindeki börtüye böceğe, kelebeğe ama her şeye. Yaşama dair bütün döngüye...

Saat 18;45. Köyün ekonomisine katkı olsun diye, ceviz, peynir, yumurta, yeşil fasulye alıyor bazı arkadaşlarımız. Ve ayrılıyoruz, köyden...

Saat 19;15. Burhaniye'de arkadaşlarımızla, bir başka doğa etkinliğinde buluşma dileğiyle vedalaşıp ayrılıyoruz...

Arabamdayım, evimin yolunu tutturmuş gidiyorum. Ve zihnimden süzülüp, dudaklarımdan şu dörtlük dökülüyor, birden...

       "Güzelsin Karadere güzlesi

        Söyle bana sen kimin gözdesi

        Verdin bize yol boyunca elma, koz

        Bizde verdik sana, boy boy poz... "

SON SÖZ;

Bu yürüyüş benim; ruhsal olarak arınma, içsel hesaplaşma, bedensel olarak diyet ödeme yürüyüşümdü. Belkide bacağımı, diz eklemimdeki hastalığın tedavisine başlamadan önceki, son hor kullanışımdı. Bekleyip göreceğiz...

Blogum aracılığı ile bana gönülden destek veren, umutlarımı en üst seviyeye taşıyan tüm takipçilerime, sonsuz şükranlarımı sunuyorum.

Ayrıca rehberimiz Erhan bey başta olmak üzere, tüm yol arkadaşlarıma sonsuz teşekkür ediyorum.

Benim ruhuma ilaç olan, mesafe olarak uzun ama çok kolay, görseli az ama cömert olan bu parkuru değerlendirme puanım;10/9

(Murat Turan-Akçay 2018)