MADRA DAĞI GÖLCÜK YAYLASI (18.11.2018)

MADRA DAĞI GÖLCÜK YAYLASI (18.11.2018)

Bu hafta Kazdağlarının güneyinde bulunan, Madra dağlarına uzanacağız. Bir yanı Balıkesir İvrindi, Havran, Ayvalık ve Burhaniye' ye , diğer yanı ise İzmir Bergama'ya uzanır bu dağların...

Bu bölgeye ilk geldiğimde, birbirinden güzel yaylalarını gezmeye doyamamış, içlerinden birisini ise hiç unutamamıştım... Uçsuz bucaksız çayırlarıyla çimenini, dumanı bacasında derme çatma evlerini, içinde kuzular meleşen ağıllarını, gür sesli cesur bekçi köpeklerini, içimizi ferahlatan soğuk pınarlarını, masmavi gökyüzünü, kuşlarını, çiçeklerini, yani "Gölcük yaylası" seni unutamamıştım...
Künklü tarafından küçük bir tepeyi çıkıpta, karşımda Gölcük yaylasını ilk gördüğüm anı hatırlıyorum da... Nasılda ağzım açık, bakakalmıştım öyle... Sevgili eşim duymasın ama benimkisi ilk görüşte aşk'tı, adeta. Gölcük yaylasına olan hislerim buydu tam olarak.

İşte nihayet kavuşma zamanıydı, Madra dağlarındaki sevgiliyle. Heyecanlıydım ve aynı zamanda da meraklı. Acaba bıraktığım gibi bulabilecekmiydim!.. Daha doğrusu nasıl karşıyacaktı beni. Kucaklayacakmıydı hasretle, yoksa içim burularak, hayal kırıklığı mı yaşayacaktım... Bilmiyordum açıkçası...

18 Kasım 2018, Pazar...
Gün henüz ağarmadan, sabah erkenden uyanıyorum. Azda olsa kahvaltı yapıyorum. Benim için en önemli öğün. Diğer öğünlerin, benim için pek bir önemi yok ama asla kahvaltısız güne başlayamam...
Akşamdan hazırladığım çantamı alıyor, çıkıyorum evden. Burhaniye'de arabamı bırakıyor, Burak kardeşimizin aracına geçiyorum. Saatler 07;00'ı gösterirken, Ayvalık'tan gelecek arkadaşlarımızla Kozak sapağında buluşmak üzere çıkıyoruz yola... Gömeç'ten Suat beyide alıyoruz. Hava hala karanlık ve yağmur başlıyor. Anlaşılan bugün yağmur altında arşınlanacak yollar, patikalar.

Saat 07;30. Kozak sapağındayız. Diğer arkadaşlarımızda geliyor ve 9 arkadaş, iki araç düşüyoruz Kozak'ın derinliklerine. Hava bulutlu da olsa gün ışımaya başlıyor... Programa göre önce Bağyüzü köyünde kahvaltı yapıp, sonra yürüyüş rotamızın başlangıcı olan Hacıbozlar köyüne geçeceğiz...

Öylede yapıyoruz. Yağmur altında Bağyüzü köyüne gelip, Yusuf'un kahvesinde gürül gürül yanan sobanın başında kahvaltımızı yapıyor, çaylarımızı içiyoruz afiyetle. Arkasından, ver elini Hacıbozlar köyü...

Bu arada şunu belirtmek isterim ki etkinlikler, bizim için sadece dağlarda, bayırlarda yürümek değildir. Aynı zamanda, yürüdüğümüz coğrafyadaki yerel halkı tanıma, dertleşme, fikir alışverişinde bulunma ve kaynaşma fırsatıdır da. Yurdumun topraklarını tanımak kadar, gelenek ve görenekleriyle insanlarını da tanımanın, önemli olduğuna inanırım. Bu yönüyle kendimi, biraz şanslı hissediyorum galiba...

 
Saat 08;45. Hacıbozlar köyündeyiz. Ve hiç oyalanmadan, köy meydanındaki kahvehanenin önünde, başlıyoruz yürüyüş kıyafetlerimizi kuşanmaya. Önce tozluklarımızı geçiriyoruz botlarımızın üzerinden, sonra pançolar, bereler derken batonlar elimizde, başlıyoruz köyün içinden geçip, Madra eteklerine doğru yürümeye...

Yolda dikkatimizi çeken ilk şey, yağan yağmura rağmen çamur olmamasıydı. Çünkü kumda yürüyorduk. Evet, resmen plaj kumu gibi bir kum yolda yürüyorduk...

Çok sürmüyor, 10-15 dakika sonra kum yoldan çıkıp, sola kayaların arasına dalıyoruz. Önce bir çayırlık ve hafif bir tırmanış. Ta ki koca bir fıstık ağacının altındaki çeşmeye kadar. Hava yağmurluda olsa serinde olsa, soğuk sularından bir yudum almadan geçmek olmaz... Çeşmenin buz gibi sularından içip, soluklanıyoruz. Geriye dönüyor uzaklara, bulutların arkasında bıraktığımız köye bir göz atıyoruz...

MUTLULUĞUN İŞARETLERİ...
Hava koşulları normal olarak rahatsızlık veriyor gibi olsada, aslında bu doğanın her halini seven insanlar olarak, herbirimiz son derece mutluyduk. Mutluyduk diyorum çünkü, çevremizde gördüğümüz irili ufaklı binbir şekildeki kayaları hayret ve hayranlıkla bir canlı veya cisme benzetmek, uzaklardaki süt beyazı bulut kümelerinin güzelliklerini dile getirmek, yağmurun ne kadarda narin ve çisil çisil yağdığını ve "tam yürüyüş havası" diye ağzı kulaklarında söylemlerde bulunmak, mutluluk işareti değilde nedir sizce...

BUGÜN ÇAMURA DEĞİL KUM'A BULANACAĞIZ...
Çıkıyoruz kayaların arasındaki patika yoldan daha geniş orman yoluna. Bu yolda kum ağırlıklı... Bugün anlaşılan çamura değil, kum'a bulanacağız...
Bu kum yol olayına, açıklık getirmeliyim sanırım. Madra dağları jeolojik olarak, kırılma sonucu oluşan dağlardır. Dolayısıyla kayaç yapıya sahip olup, zamanla bu kayaların çevresel etkilerle aşınması sonucu, kum yapı araziye hakim olmuştur...

Sağımız solumuz yemyeşil kızıl çam ormanı. Onun içindir ki sonbaharın renklerini ağaçlarda pek göremiyoruz şimdilik. Ama merak etmeyin, kızıla dönmüş rengiyle eğrelti otları, ayaklarımızın altındaki sararmış iğne yapraklarıyla çamlar sonbaharın varlığını unutturmuyorlar bize...

  Yolumuz kimi zaman kum orman yolu, kimi zaman çam iğneli, kozalaklı belli belirsiz patikalar oldu. Hep bir tırmanış içindeydik. Yükseldikçe gövdesi eğri büğrü kızılçamlar, yerini sütun gibi karaçamlara bırakıyor, hava puslanıyordu...

Saat 10;20. Yağmur duruyor. Sisler içindeki karaçamların gölgesinde, kayalıkların arasından kısmen inişli bir patikadayız. Ve birden üzemizdeki gölge kalkıyor. Önümüze içimizi aydınlatan, küçük ama yemyeşil bir çayırlık çıkıyor. Hepimiz tarifsiz bir gülümseme ile neşeleniyoruz...

Bir insan hem ormanın karanlığını, hemde üzerinde tek bir ağaç olmayan dümdüz çayırlıkları nasıl sevebilir, diye düşünebilirsiniz. Bu size bir çelişki gibi gelebilir. Kendi adıma bunu şöyle açıklayabilirim. Size garip gelecek ama ben kendimi ormanların derinliğinde de, uçsuz bucaksız tek bir ağaç olmayan çayırlıklarda da "özgür" hissediyorum. Çünkü ormanda atan yüzlerce kalpten birisi, çayırlıkta ise uçan onlarca kuşun, kelebeğin kanadıyım ben...

Ayrılıyoruz küçük çayırlık alandan, vuruyoruz tekrar çamların arasına. Geçiyoruz sislerin içinden birer hayalet gibi... İlerledikçe ağaçlar seyrekleşiyor, sis bulutları yoğunlaşıyor. Bir süre sonra, araç izleri olan bir yola iniyoruz. İşte tamda bu an içimde bir kıpırtı, tarif edilmez hisler. Sevgiliye kavuşma anı gibi... Sis'ten çevremizi pek seçemiyor, yürümeye devam ediyoruz. Ve bir süre sonra anlıyoruz ki geniş bir çayırlıktayız... Sevgili Gölcük Yaylası bizi çoktan kucaklamışta, haberimiz bile olmamış...

SİSLER İÇİNDE BİR GÜZEL...
Saat 11;20. Erhan beyin gps bilgilerine göre 1050 rakımdayız. Yaylada bizi ilk karşılayan, mor renkli "vargitler" oluyor. Ve biraz ileride, ağaçtan oyma bir hayvan sulağı. Tabiki mevsim itibariyle yaylada hayat yok. Ama yaylanın içlerine doğru biraz daha yürüyünce, hayvan sesleri duyuyor, bir iki ailenin toplanmakta olduklarını görüyoruz...

Buraya geçtiğimiz yılda gelmiş, her yönüyle çok sevmiştim bu yaylayı... Şimdi sevgili yaylamız her ne kadar kendini sisler içinde saklasada, bugün sisler içindeki güzelliğine gizem de katmış, yüreğimizdeki sevgiyi kat be kat artırmıştı...

SUYU BOL, HUZURU SONSUZ YER...
Dönüşte görüşmek üzere, vedalaşmadan ayrılıyoruz yayladan... Giriyoruz karaçamların arasına ve yaklaşık 100 m sonra, dört bir tarafı çeşmelerle bezenmiş bir çayırlığa, Künklü'ye çıkıyoruz. Evet buraya "Künklü" diyorlar. Ve aynı zamanda yürüyüş gruplarının "suyu bol, huzuru sonsuz" kamp alanıdır burası...

Saat 11;40. Yemek molasını burada vereceğiz. Hava kapalı, yağmur yok ... Hemen odunlar toplanıyor, ateş yakılıyor. Çay suyu, bir tarafta, diğer tarafta yemek hazırlığı...
Yemek demişken fotoğraflara bakıp, yahu bunlar pikniğe mi, yoksa doğa yürüyüşüne mi gidiyorlar diyebilirsiniz. Vallahi de billahi de bu işler hep Cem kardeşimizin başının altından çıkıyor. Yoksa bizlere birer sandviç ile biraz çikolatanın yanında sıcacık çay çok bile geliyor...

Yağmur yok ama sis iyice bastırıyor... Bir şeyler atıştırırken, ormanın içinden gelen sese dikkat kesiliyoruz. Ve çok geçmeden, bir koyun sürüsü ile birlikte çoban çıkageliyor. Sürüyü köpeğin himayesine bırakıp hemen yanımıza, ateşin yanına sokuluyor. Başlıyoruz hasbihal etmeye. Havadan sudan derken, konu geliyor evliliğe. Daha doğrusu konuyu o getiriyor, evlilik mevzusuna. Meğerse bizim çobanın yaşı gelmiş otuza ve hala evlenemediği için dertlimi dertli... Neyse uğurluyoruz çobanı, selametle...

Saat 13;00. Yağmur tekrar başlıyor. Buradada bi hayli zaman geçirmiştik. Ateş başı sohbetten, zamanın nasıl geçtiğini anlayamamıştık. Toparlanıyoruz hızla ve geldiğimiz yoldan dönüşe geçiyoruz...

BEN BENİ, KENDİMİ, CANIMI, ÖZÜMÜ...
Yaklaşık 100 metre sonra, tekrar yayladayız. İlk eve yaklaşıyoruz ve bahçesinde kuzusuyla meleşen bir koyun görüyoruz. Yürümesinden belliki kuzu henüz bir kaç haftalık, ürkek ve titrek. Adeta anasının dizinin dibinden ayrılmıyor. Bizi görünce daha bir heyecanlanıyorlar, analı kızlı. Uzaktan seviyor, fotoğraflarını çekiyoruz. Ve daha fazla rahatsız etmeden, ayrılıyoruz yanlarından... Ama gel görki yol boyunca, Mahzuni Şerif'in "ben beni'si" dilime pelesenk oluyor...

"Seyyah oldum, pazar pazar dolaştım
Bir tüccara satamadım ben beni
Koyun oldum, kuzum ile meleştim
Bir sürüye katamadım ben beni... " 

Yaylanın içlerine doğru yürüdükçe, son bir kaç ailenin de eşyalarını toplamaya geldiğini görüyoruz. El sallıyor, selamlaşıyoruz. İçinde pişirilen sıcacık ekmeklerin mis gibi kokusunu burnumuzda hissederek, ekmek fırınının önünde, hatıra fotoğrafı çektiriyoruz. Yaylanın çayırıyla çimeniyle, çeşmesiyle vedalaşıp, vuruyoruz ormanın derinliklerine...

Dönüş yolumuz da; başka başka güzellikler sunuyor bize... Sisler içinde devasa karaçam ormanlarında, yanlız başınıza yürüdüğünüzü hayal edin... Müthiş bir duygu... Sonra yağmur ve kızıla çalan bakır rengiyle eğrelti otları, kumdan ibaret yollar, bizi hiç susuz bırakmayan adım başı çeşmeler, zaman zaman yolumuzu sarı turuncu yapraklarıyla süsleyen çınarlar ve köye doğru top top fıstık çamları...Ve araziye adeta serpiştirilmiş gibi çeşitli şekillerde, devasa kayalar...

Hiç bitmesin dediğimiz yollar, maalesef bitiyor. Saatler 15;30'u gösterirken, Hacıbozlar köyüne girerken inekler karşılıyor bizi... Yaklaşık 17 km'lik unutulmaz bir yol yürümüştük...

Değişiyoruz üstümüzü başımızı, atlıyoruz arabalarımıza. Bağyüzü köyündeyiz tekrar. Burayı sevmiştik; insanını, gürül gürül yanan sobasını ve Yusuf'un çaylarını. Isınıyoruz bir güzel. Ve eve boş gitmek olmaz deyip, mandalina alıyoruz en tatlısından...

Saat 16;20. Bağyüzü'nde vedalaşıyor ayrılıyoruz, diğer araçtaki arkadaşlarımızla...

SON SÖZ...
Benim için Kazdağları denince akan sular durur. Ama haksızlık etmeyelim, hani bugün Madra dağlarıda bir başka güzeldi. Yağmur ve sis ise onu daha bir güzelleştirip, yüreğimizdeki unutulmazların içine koyuverdi... Her bahar yeşil geniş yaprakları ile eğrelti otlarını, ormanların süsü olarak görürdüm. Ama nereden bilirdim ki Madra'da beni mest edecek, kızıl bakır renkli eğrelti otlarıyla karşılaşacağımı... İşte buda ayrı bir güzellikti...
Bugün mutluydum, mutluyduk... İşte bu tüm güzellikler için rehberliğimizi yapan Erhan bey başta olmak üzere yol arkadaşlarım; Suat, Muharrem, Burak, Yahya, Cem ve Özgür bey ile Rita hanıma çook teşekkür ediyorum...

Gizemliliği ve ihtişamı ile beni çok etkileyen bugünkü parkuru değerlendirme puanım;10/10

Not: Bu yazıda kullanılan toplam 56 fotoğraftan 53 adedi bana, 11, 37 ve 49. fotoğraflar ise Erhan Çiftçi' ye ait çekimlerdir.


(Murat Turan-Akçay 2018)