KAZDAĞLARINDA BİR SONBAHAR MASALI (08.11.2018)

KAZDAĞLARINDA BİR SONBAHAR MASALI (08.11.2018)
Bugün nedense, çook erken uyanıyorum. Aslında bedenim yorgun ama zihnim bunu kabul etmiyor. Kalkıyor hazırlanıyorum, bugünkü masal diyarına gitmek üzere. Vaktinden önce geliyorum buluşma yerimize. Bugün Entur Termal önünde buluşup, Havran'da sabah çorbalarımızı içeceğiz. Sonra ver elini Kazdağları...

Saat 07;20, geliyor arkadaşlarım. Şaşırıyorum tam üç araba dolusu, 12 insanı görünce. Bugün keşif günü ama katılımcı sayısına bakacak olursak, normal bir etkinlik günü gibiydi...

Saat 07;30. Havran'da her zamanki çorbacıdayız. Ustamız sabahları çorba, öğlenleri ise köfte çıkaran lezzetli ellere sahip, İsa usta... Çorbalar içiliyor, arkasından çaylar.... Ve düşüyoruz Hanlar'dan Kalkım yoluna...

Hanlar, Edremit ve Havran sakinleri için doğaya kaçışın, çoluk çocuk ailece piknik yapılan yerin adresidir. Kazdağlarının eli kolu ayağı, Çanakkale ile Balıkesir il sınırlarının çizgisidir... Umarım bir gün sizlere Hanlar'ı, namına yakışır şekilde etraflıca anlatabilirim....

Saat 08;40. Çilek ve kapya biber diyarı Kalkım'dan geçiyor, beş dakika sonra Akçakoyun köyüne geliyoruz. Bu köyde dönüşte çay molası vereceğiz. Onun için bu köydede hiç durmadan devam ediyor, yeşillikler içindeki birbirinden güzel evleri geçip, bir sitenin yanına araçlarımızı parkediyoruz.

Hava kapalı, ancak sıcak. Ben zaten bu sene, mevsimlerden bişey anlamadım. Havalar adeta bahar havası gibi. Gün içinde hala tişörtle geziyor, denize giriyoruz. Şimdiye kadar çoktan yağmurlar yağıyor, kaloriferler yanıyor olmalıydı... Kaloriferler yanmadığı için tasarruf ettiğimize sevinmelimiydik yoksa ne olacak bu küresel ısınmanın ve bu kuraklığın sonu deyip üzülmelimiydik... Varın kararını, siz verin...

Saat 09;00. Başlıyoruz şen çocuklar gibi yürümeye. Şöyle bir bakıyorumda bir iki kişi hariç herkes 40'ın, belkide 45'in üzerinde. Ama hepsi, küçük çocuklar gibi şen ve mutlu. Söz yine geliyor, "tabiat ananın, insanların mutluluğu üzerine etkilerine"... Bugün yürüyüş parkurunu anlatamayacağım galiba. Ne yapayım konu konuyu açıyor. Ve bu konularda, benim en hassas olduğum mevzular... Tamam, şimdi parkuru anlatmaya geçiyorum...

Araçlarımızı bıraktığımız yerden, kısa bir asfalt yol yürüyüşü ile bir köprüden geçiyor ve direkt dalıyoruz, sararmış meşe ağaçlarının içine.

Bugünkü etkinliğimizin adı "Sonbahar Masalı". Haliyle, Edremit Fotoğraf Sanatı Derneğinin (EDFOD) değerli bir kaç üyeside aramızda, bizimle birlikte yürüyor. Gün içinde tanık olacağımız muhteşem sonbahar renklerini görmek, yaşamak ve görüntülemek için sabırsızlanıyoruz. Daha yeni başladık yürümeye ve çevremizde yeterince yaprakları sararmış ağaç göremiyoruz...

Yolun sonunda bir çayırlık ve hayvan ahırı var. Geçen sene buradaki köpek, heybeti ve saldırganlığı ile bize kök söktürmüştü. Ama şimdi uzaktan bir iki havlama sesinden başka bişey ne duyduk ne de kendisini gördük. Çayırlık solumuzda kalacak şekilde küçük bir tepeciği tırmanıyoruz. Tırmanırken, çalılık ve meşe ağaçlarının dal budaklarıyla biraz mücadele etsekte, kısa bir süre sonra meşelerin arasından, küçük bir dere kenarına iniyoruz. Az öncede söylemiştim. Evet, tam bir yıl öncede buradaydım... Değişen bir şey yok, güzellik aynı güzellik. Bu güzelliği, fotoğraflarla ölümsüzleştirip ayrılıyoruz buradan. Dereden geçiyoruz karşıya...

Ve hooop. Yine bir çayırlık, hemde yemyeşil... Solumuzda dere yatağının kenarındaki çınar ve kayınlar, sararmış yapraklarının çoğunu, bırakıvermiş dibine. İlerliyoruz, tekrar derenin üzerinden karşıya geçiyor yürümeye devam ediyoruz. Dere diyorum ama dere dere olmaktan çıkmış, varla yok arası cılız bir su akıntısından ibaret...

Yaylada gibi, tekrar bir çayırlığa adım atıyoruz. Her taraf yemyeşil. Kuş cıvıltıları kulaklarımızda. Böğürtlen çalıları hala meyve dolu. Her yer mor beyaz papatyalarla bezenmiş. İşte orada da arı kovanları var. Bu işte bir gariplik vardı. Biz sonbahar mevsimini karşılamaya geldik ama yaz, hatta ilkbahar, hiç gitmemiş ki...

Çınarlar... Evet, neyseki sararmış yaprakları ile irili ufaklı çınarlar, bu yeşilliğin içinde sonbaharın somut örnekleri olarak gözümüzün önünde duruyorlardı... Hiç kaçırmıyoruz bu fırsatı, hemen fotoğraflar çekiliyoruz...

Çıkıyoruz çayırlıktan, orman yoluna. Farkında olmayacak kadar hafif bir tırmanışla, yürüyoruz.
İlerledikçe sonbaharı hissetmeye, görmeye başlıyoruz. Renkler yeşilden sarıya dönmeye başlıyor. Yeşil çam ağaçlarıyla birlikte, sararmış turuncuya dönmüş yapraklarıyla çınar, kayın ve meşe ağaçları birbirleriyle kardeşçesine, koyun koyuna nede güzel duruyorlardı. Burada ilkbahar'da vardı, Sonbahar'da...

Yürüyoruz, önümüze çıkan çeşmelerden su içerek. İlerledikçe toprak yol, gazelden yola dönüşüyor. Yürüdükçe, sararmış yaprakların hışırtısı kulaklarımızda iken, derenin şırıltısı duyulmaz oluyor. Dere yoktu. Kurumuştu. Bazı yerlerde küçük su birikintileri vardı bizi mutlu eden... Halbuki geçen yıl böyle miydi buralar!.. Daha coşkundu dereler, ayaklarımızın altındaki gazeller sel gibiydi, hava bile daha bir nemliydi... Acı ama gerçek olan şu ki, bu yıl ne yağmur nede kar yeterince yağmamıştı. İşte sonuç ortada... Siyanürlü havuzları ile zehir saçan maden işletmeleri açılıyor, bilinçsizce orman ve su kaynaklarımız yok ediliyor, bozuluyor dengeler bilerek veya bilmeyerek... İşte sonuç ortada. Mevsimler şaşırıyor, canlıların hayat döngüsü değişiyor...

Bugün, sonbaharın muhteşem renklerinin tadını çıkarmaya geldik, ama gelin görün ki ben işi nereye getirdim... Ne yapayım, işte ben buyum...

Ama üzülmeyin, durum o kadar da kötü değil. Harika bir parkurdayız... Doğa yine muhteşem, doğa yine görselliği ile cömert davranıyor, biz insanlara...

Saat 12;30. Yemek molası. Çınarların altına, küçük bir su birikintisinin yanına oturuyoruz. Ateş yakıp, çayımızı demliyoruz. Kimimiz tavada yaptığı peynirli yumurtalı omlete ekmeğini bandırıyor, kimimiz ekmeğini peynir, zeytine katık ediyor. Ama hep birlikte çok hoş sohbet ediyoruz... Mutluyuz...

Saat 14;15. Dönme zamanı. Gelirken karamsar bir tablo çizdim ama şimdi renk cümbüşünden bahsedelim size. Şimdi soruyorum sizlere; Kazdağlarında bir sonbahar ne kadar kötü olabilir sizce ? Ben cevap veriyorum müsadenizle; Olmaz!. Kazdağlarında sonbahar hiç bir zaman kötü olmaz. Bu dağların sonbaharı her zaman rengarenk festival havasını yaşatır, masallar ülkesine götürür insanı... Alı al, moru mordur bu dağların ama sonbaharı daha başka doyumsuzdur. Aşıkları coşturur, küskün gönülleri avutur, her zaman...

İşte biz bugün, böyle bir parkurda yürüdük. Renk cümbüşünden gözlerimiz kamaştı. Kazdağlarının sarı, turuncu, yeşil dünyasında düşler kurup, hülyalara daldık. Yol boyunca sık sık durup, gördüğümüz güzellikleri, makinalarımıza hapsettik...

Ruhumuzda sonbaharın tatlı sarhoşluğu, yürüyoruz sarı yapraklar altında... Birden Rita'nın çığlığı ile gösterdiği yöne doğru bakıyoruz. Karşımızda tam dört yavru köpek... Bize karşı önce çekingenler. Ama bizim tatlı bir dille çağırmamızla, çokta nazlanmadan geliyorlar yanımıza. Aman bir yalakalık, bir yalakalık... Hayvanlar hem sevgi, hemde yemek istiyorlar. Eh !.. Hadi eller çantaya... Öğlen yemeğinden ne kaldıysa ekmek, poğaça vs. bir güzel karınları doyuruluyor yavruların. Bu arada her biri ayrı ayrı bol bol seviliyor...
Sevgi de en az yemek kadar önemlidir. Bu insanlar içinde aynen geçerlidir. Bu konuda, bu kadar net konuşuyorum. Nokta....

Yolun sonuna yaklaşıyoruz. Yeşil çayırların içindeki koyun ağılı'nın yanındayız. Giderken görmediğimiz köpek, tel çitlerin arkasından bize öylece bakıp duruyor. Ne bir havlama ne bir tehdit... Sanki eşref saatindeymiş gibi bize hiç tınlamıyor... Bizde bir iki fotoğrafını çekip ayrılıyoruz...

İki tarafı meşe ağaçları ile süslü geldiğimiz yola giriyoruz. Ve biraz ileride bir araba, yanında da bir adam. Bize doğru bir iki adım atıyor, belliki konuşmak istiyor. Bizde yanına gelince durup önce selam veriyor, sonra kolay gelsin diyoruz. Sonra adam alıyor sazı eline. Ve ard arda; nereden gelip nereye gittiğimizi, buranın eski belediye başkanı olduğunu, yaptığı icraatlarını, şimdi ise eşiyle birlikte mantar, buraların deyimiyle "melki" toplamaya geldiklerini anlatıyor, bizlere. Vedalaşıyor devam ediyoruz. Çok değil beş dakika sonra, bu sefer bir keçi sürüsü ve çobanı ile karşılaşıyoruz. Artık araçlarımızı bıraktığımız yere, çok yaklaşmıştık.

Biraz sonra köprüyü geçip asfalt yola düşüyoruz. Ve saatler 16;40'i gösterirken, 17 km.lik bir yürüyüş sonunda, araçlarımızı bıraktığımız yere geliyoruz... Oyalanmadan araçlara binip, köye gidiyoruz. Yaklaşık beş dakika sonra, Akçakoyun köyündeyiz. Köy meydanındaki kahvehanede çaylarımızı içiyor, bir zamanlar köy berberhanesi olarak kullanılan asırlık çınarın önünde fotoğraflar çekiliyoruz, köy ekmeği satın alıyoruz ve saatler 17:20'yi gösterirken, arkadaşlarımızla vedalaşıp ayrılıyoruz...
Edremit'e kadar güzel sohbetimiz hiç bitmiyor. Beni sabah, Entur'un önünden Kenan bey almıştı. yine aynı yerde bırakıyor....

 
SON SÖZ;
Bu yürüyüş "sonbahar masalı" yürüyüşüydü. Beklentiler yüksekti, en azından benim için. Peki beklediğimi bulabildim mi? Açıkcası kısmen. Çünkü, ilkbaharın renkleriyle sonbahar yanyana insanda duygu çatışmasına neden oluyor. Ne demiş şairin biri;

           "........ 
           Bu ne beter çizgidir bu,
           Bu ne çıldırtan denge, 
           Yaprak döker bir yanımız,
           Bir yanımız bahar bahçe...." 

 İşte ben, tamda böyleydim bugün. Ama beni asıl etkileyen şey, doğanın can çekiştiği ve bunu hiç kimsenin görememesi veya umursamamasıydı. Peki her şeye rağmen mutlumuydum ? Çook...

Bunun için bu mutlu günümde bize rehberlik eden Erhan bey başta olmak üzere, Kenan, Suat ve Metin bey ile Türkân, Meral, Necla, Serpil, Nehir, Rita ve Sevil hanıma çok teşekkür ediyorum...

Harika dostlarla yürünen bugünkü parkuru değerlendirme puanım;10/9

Not: Bu yazıda kullanılan toplam 52 fotoğraftan 47 adedi bana, 1, 25. Erhan Çiftçi, 34. Necla Erol Dündar, 47, 49'uncu fotoğraflar ise Meral Kantur'a ait çekimlerdir.
                                     Murat Turan-Akçay 2018