KAPIDAĞ YARIMADASI KAMP VE GEZİSİ (03-04 KASIM 2018)

KAPIDAĞ YARIMADASI KAMP VE GEZİSİ (03-04 KASIM 2018)
Bu hafta gideceğimiz bölgeye, yıllar önce bir kaç defa gitmiş ama etraflıca gezememiştim. O zamanki en büyük tutkum deniz'di. Ve ben denizin, altını üstünü hallaç pamuğu gibi atmaktan, fırsat bulamamıştım galiba. Doğayı sevmiyormuydum, tabiki seviyordum. Ama düşünüyorum da o zamanki öncelikli hobilerim daha farklıydı. Koşmaktan, yüzmekten, tüplü dalış ve zıpkınla balık avcılığından beş dakika bile boş vaktimin olmadığını, hatırlıyorum şimdi....

1.GÜN, 03.11.2018 Cumartesi...
Saat 10;10'da evden çıktım. Her zamanki gibi buluşma yerimiz olan Yasa Avm'ye gittim ve oturdum, "Sarıkızın" arkasındaki boş masalardan birine. Bekliyorum arkadaşlarımı. Hava güneşli, ılıman ama rüzgarlı. Saat 10;45. Geldiler. Yerleştiriyorum eşyalarımı arabaya. Tam beş kişiyiz. Biniyoruz arabaya ve düşüyoruz Balıkesir yoluna...

Ege'de sonbahar bir başka oluyor. Sonbaharın tüm cıvıltılı renkleri içinde, neşeyle yolculuğumuz devam ediyor. Doğa güzelse bunun biz insanlarada pozitif enerji olarak yansıdığını düşünüyorum. Düşünün; sarı turuncuya bezenmiş yemyeşil, kuş cıvıltılı ormanların içinde yürüyorsunuz ve güneşli masmavi gökyüzü tepenizde, yan tarafınızdaysa şırıl şırıl akan bir dere. Ne hissedersiniz acaba!
Benim hissettiklerim dinginlik, huzur ve mutluluk... Büyük olasılıkla, sizde benim hissettiklerimi hissedeceksinizdir...

Yanımızda dere olmasa da, yolumuz asfalt yolda olsa, benzer renk cümbüşü içindeki tabiatın içinden, saatler 11;55'i gösterirken, Balıkesir'e geliyoruz... Şehrin içinde durmadan transit geçeceğiz. Ama rehberimizin canı lokum istiyor. Buranın en meşhur lokumcusu, "Şekercioğlu Tarihi Dursunbey Lokumcusu'na" uğruyoruz. Ve sonrasında Susurluk'a doğru devam ediyoruz.

Hava kapatıyor, biraz iç karartıcı olmaya başlıyor. Balıkesir'e kadar gördüğümüz orman örtüsü yerini yer yer çıplak tepelere bırakıyor...

Saatler 13;00'ı gösterirken Susurluk'tan çıkıyor, Bandırma yoluna giriyoruz. Ve yaklaşık 20 dakika sonra solumuzda gördüğümüz kuş cenneti, Manyas Gölü'nün görselliği bizi tekrar mutlu etmeye yetiyor. İçimiz ferahlıyor...

Saat 13;45. Bandırma'dayız. Çok sık gelmesemde yolum çok düşmüştür, Bandırmaya. Severim çarşısıyla, insanıyla bu şehri... Arkadaşlarım çok aç ve Çibörek yemek istiyorlar. Hamur işleri bana göre değil ama çoğunluğa uyuyor, yemesemde onlarla birlikte gidiyorum, Çibörekçi'ye... Bu arada Çiböreğin asıl ismi şudur, şöyle yapılır, böyle yenir gibi detaylara girmeyeceğim. Çünkü bu konu, çok derin mevzu. İsteyen, internetten her türlü bilgiye ulaşabilir zaten... Neyse uzatmayalim, yiyor içiyor oyalanmadan çıkıyoruz, yola...

Erdek çok yakın Bandırma'ya. On dakika sonra çıkıyoruz tepeye ve inerken sağımızda solumuzda denizi görüyoruz. "Kapıdağı Yarımada Tombolo'suna" geçmek için şimdi "Kıstak'a" giriyoruz. Peki, "tombolo" ve 'kıstak" da ne demek dediğinizi duyar gibi oluyorum. Evet, bu coğrafi terimleri bende bilmiyordum. Ama gezgin olunca, ister istemez öğreniyorsunuz.

Tombolo; "kıyı yakınındaki bir adanın bir kıstakla (kordonla) kıyıya bağlanması sonucu oluşan yarım adalara" deniyor. Kapıdağı Yarımadası buna en iyi örnek olarak gösteriliyor. (http://cografyalise.blogcu.com/kiyi-tipleri/)
Kıstak ise; "bir yarımadanın karaya bağlandığı dar yer" olarak tanımlanıyor. (http://www.cografya.gen.tr/sozluk/kistak-4.htm)

HADRİAN TAPINAĞI...
Evet, kıstak'ın hemen sonunda Düzler köyüne giriyor ve sağdan "Kyzikos Antik Kenti Hadrian Tapınağı" levhasından içeri giriyoruz. Çok değil 50 m sonra, önümüzde taş yığınları görüyoruz. Saat 14;50. Başlıyoruz Hadrian Tapınağı denilen bölgeyi gezmeye. Araştırmacılara göre tapınağın tarihi MÖ 5-6 binli yıllara dayanıyor. ( http://tarihkurdu.net/kyzikos-antik-kenti-hadrian-tapinagi.html) İlk görünüşte, gelişigüzel mermer taş yığınından başka bir şey görmüyorsunuz. Ama aralarında gezinince ve dikkat edince, taşların bir kısmının oyma figürlerle işli olduğunu ve yüzlerce yıl önceki yaşanmışlıklara, şahit olduklarını görüyorsunuz. Bu taşların, tapınağın depremle yerle bir olan, sütunları olduğu söyleniyor. Geziyoruz tapınağın, sadece dört duvar kalmış galerilerini. Sonra çıkıyoruz toprak ile dolmuş ot, çalı ve ağaçlarla kaplı, üstüne. Araya araya, çalılıklar arasından girişini bulduğumuz, artık mağaradan farksız bir kaç galerisini daha geziyoruz. Görüyoruz ki artık buralar, yarasalara yurt olmuş...

Saat 15;25. Ayrılıyoruz buradan, mutluluk ve hüzün karışımı, tarifi zor duygularla...

Ana yoldan yaklaşık 350 metre ilerledikten sonra, tekrar sağa, Belkıs 3 km ve Ballıpınar 23 km yazan levhanın gösterdiği yöne dönüyoruz. Programımızda, Kirazlı Manastırını görmek var.
Kısa sürede, kıvrıla kıvrıla Belkıs köyüne çıkıyoruz.

Sağımızda "kıstak" tüm çıplaklığıyla karşımızda. Köyün içine girmeden yol kenarında duruyor, üzerinden geçtiğimiz Bandırma'yı Erdek'e, yani Kapıdağı yarımadasına bağlayan toprak parçasına, yani kıstak'a bakıyoruz. Görüntü muhteşem. Bulunduğumuz yerden solumuzda Bandırma, sağımızda ise Erdek körfezini görüyoruz. Fotoğraf çekmezsek olmaz...

Şunuda belirtmek isterim. Aşağıda çalılıkların içinde bir yerlerde, amfitiyatro ve sur kalıntıları olduğunu biliyoruz ama biz yanına gitmeyeceğiz. Dikkatle bakarsanız bunlarıda görebilirsiniz...

 
Belkıs köyünü geçip asfalt yoldan devam ediyoruz. Bir süre sonra Yukarı Yapıcı, Ballıpınar yön levhasından sağa, toprak yola giriyoruz. Sağımız solumuz önce ağaçlık, sonra çayırlık olan yoldan ilerliyoruz. Bir süre sonra ise muhteşem sonbahar renklerine bürünmüş, kayın ve kestane ağaçlarının arasından ilerliyoruz. Yolun sonu baraja gidiyor ama biz baraja gelmeden önce sağa giriyoruz. Buralar o kadar birbirine benziyor ve karışık ki dikkat edilmezse kolaylıkla kaybolabilirsiniz...

Saat .16;15. Kayın ormanlarının içinden Kirazlı Manastır kavşağına geliyoruz. Kavşak diyorum çünkü burada yol, geldiğimiz yön de dahil dörde ayrılıyor. Ama endişeye gerek yok. Dereyi geçip 200 m daha ilerlerseniz manastırın heybetli duvarlarını ağaçlar içinden görebilirsiniz...
Arkadaşlarla, kamp alanımızı deniz kenarına mı yoksa şimdi bulunduğumuz noktaya, ormana mı kuralım diye, kısa bir durum değerlendirmesi yapıyoruz. Önce deniz kamp alanını görmeye karar veriyor, hiç durmadan orman içi yol ile yaklaşık 6 km mesafedeki Ballıpınar köyüne doğru yola çıkıyoruz. Ama en fazla 2 km gidebiliyoruz.

Çünkü, şimdi yanıbaşımızdan masum görüntüsü ile cılız akan dere, aşırı yağmur suları coşmuş, coşarkende yolları söküp atmış, önüne ne gelirse taş, kaya ve ağaç kütükleri ile yolları geçilemez yapmıştı... Çaresiz geri dönüyoruz....

KİRAZLI MANASTIRI...
Yarın gezmeyi düşündüğümüz manastırı, şimdi gezmeye karar veriyoruz. Bu geziden önce okuduğum bazı kaynaklara göre, manastırın 18.yy da 99 odalı olarak yapıldığı ve terkedildiği 1922 yılına kadar, bölgedeki Ortodoks Rumlar tarafından kullanıldığını belirtmeliyim. ( http://www.balikesirkulturturizm.gov.tr/TR-113501/kirazli-manastiri.html)

Manastıra giden toprak yoldan biraz ilerleyince, çınarların kol kanat gerdiği Kirazlı Manastırı, sadece duvarları da kalmış olsa, tüm ihtişamı ile bizi karşılıyor. Karşılıyor diyorum, adeta selamlaşıyoruz çünkü. Biz onun yıllara direnircesine meydan okuyuşuna ve bir çok yaşanmışlığa evsahipliği yapmasına, hayran hayran bakarken, o bize buyrun gelin, kimler gelip geçmedi ki buradan, sizde gelin dediğini duyar gibi oluyoruz...

Dolaşıyoruz duvarlarının çevresinde, dokunuyoruz sağına soluna, hatıramız olsun diye bol bol fotoğraflar çekiliyoruz. Akşamın güneşi üzerinde, daha bir asaletle pozlar veriyor oda bize... Yüzlerce yıl önceki yapılar, yerleşim yerleri beni hep etkilemiştir. İçinde yaşayanları ve yaşananları düşünmüşümdür. Bu yapıların, bir ruhu olduğuna inarım kısacası ve uzaktan uzağa hep merhaba derim, onlara...
Saat 17;00. Artık ayrılma zamanı. Kamp yerimizi seçmeli ve çadırlarımızı kurmalıyız.

KAMP KURMACA....
Hemen 200 m aşağıda kayın ve çınarların altına, dere kenarına çadırlarımızı kuruyoruz. Rüzgâr rahatsız edici derecede, hiç durmadan esiyor. Şişelerimizi doldurmak için yakınımızdaki çeşmeye gidiyoruz. Ama bir damla bile su yok. Muhtemelen çeşmeyi besleyen su kaynağının, önü tıkanmıştı.

Ama olsun dağdayız ve her yerden su akıyor. Bizde hemen dağlardan aşağı doğru akan bir su dereciğinden, yaprakları kenara iteleleyip, kurbağa kardeşten de müsaade isteyerek, şişelerimizi dolduruyoruz. Bu suyu çay suyu olarak kullanacağız...

Çadır tamam, su tamam, odunlarda toplandı, şimdi ateş zamanı. Ateşi yakacağız ama aşırı rüzgar var. Çadırlara kıvılcım sıçrayıp yanmasını istemiyoruz. Bizde rüzgârın yönünü çadırların bulunduğu bölgenin tersine alıp, uygun bir yerde ateşimizi yakıyoruz...

Hava karardı. Açız. Köfte ızgara yiyeceğiz. Her zamanki gibi Erhan bey ateşin başında, köfteler ızgarada. Şimdiden kokusu, mis gibi tütmeye başladı. Banu hanımın, köfte öncesi ızgarada pişirdiği mantarları, öndelik olarak mideye gönderiyoruz. Arkasından köfte ekmek, salata. Oh... Mis... Saatler ilerliyor. Hava soğuk değil. Ama ateş önümüzü yakarken, rüzgar arkamızı üşütüyordu. Rüzgarın ikide bir yön değiştirmesi ile ne yöne gideceğini bilemeyen gri duman ise durmadan gözlerimizi ve ciğerimizi yakıp duruyordu. Ama cızırtılı sesi ve gecenin zifiri karanlığını delen sarı sıcak rengi ile ateş, ıp ıssız derin ormanda, bizi rahatlatmaya yetiyorda, artıyordu bile...

Sohbet ediyor, şarkılar dinliyoruz. Saatler ilerliyor. İlk olarak Ferda hanım çadırına çekiliyor. Saatler 23;00'ı gösterirken ise ben... Hava zifiri karanlık ve ürkütücü. Rüzgarla birlikte ağaçların korku verici uğultusu, yanımızdaki minik derenin şırıltısı ile rahatlatıcı müzik sesine dönüşüyordu...

Giriyorum uyku tulumuma. Rüzgâr hiç susmadı sabaha kadar; kimi zaman sert eserek ıslık çalan, kimi zaman yumuşak eserek hışırtılı sesi ile.

ÇADIRIM YIRTILIYOR, SULAR BASIYOR...
Gecenin kaçı bilmiyorum bir ara başımda yoğun bir serinlik hissediyorum. Gözlerimi açıyorum ve eyvah çadırım rüzgardan yırtılmış, tamda başıma denk gelen yerden. Hemen kapatmaya çalışıyorum yırtılan bölmeyi. Kapatıyorum bir şekilde, rüzgar fırtınaya çevirdi, neredeyse çadırı uçuracak. Tutmaya çalışıyorum, rüzgarın sökmeye çalıştığı çadırın köşelerini. Bir anda rüzgâr sakinleşiyor, giriyorum uyku tulumuna. Her nasıl oluyorsa, dalmak üzereyim tekrar uykuya. Ama bi süre sonra, sağanak yağmur sesi ile irkiliyorum. Çadırdayım, henüz içeri yağmur girmiyor ama birden arkadaşlarım beni uyandırıp, çadırdan çıkmamı söylüyorlar. Hatta çadırımı, ben içindeyken sökmeye başlıyorlar. O da ne... Ortalığı sel götürüyor. Çadırımın altından resmen dere akıyor. Zor bela çıkıyorum... Daha kuru ve taşlık bir yere. Gelen sel ile oluşan derenin içindeki çadırlarımıza bakıyoruz, üzülerek...

Kulaklarım... Korkunç rüzgar uğultusu ile sağır olacak gibi. İşte bitmeyen rüzgar, yine tüm şiddeti ile esiyor. Çadırım sarsılıyor, kapı fermuarları zil çalıyor... Neler oluyor.. Neredeyim ben... Çadır mı burası... Eee..e.. Hani yağmur, hani sel, hani su içinde kalan çadır...
Bu nasıl uykudur, bu nasıl bir rüyadır be kardeşim... Pes her şartta uyuyorsun ya...

Gece gördüğüm kâbus-rüyanın üzerine, daha kaç rüya gördüm hatırlamıyorum ama sabah 06'da uyanıyor, bir daha uyuyamıyorum. Bende gündüzüyle gecesiyle, yaşadıklarımı yazmaya başlıyorum...

2.GÜN, 04.11.2018 Pazar...
Saat 07;15. Dışarıdan sesler geliyor. Artık dışarı çıkıyorum. Erken kalkan arkadaşlarım ateşin başında, çoktan çay suyunu koymuş, sohbet ediyorlar.

NEREDEN BİLECEKSİNİZ...
Ormanda sabah nasıl olur bilirmisiniz. Karanlığın içinden ağaçlar nasıl da çıkar aydınlığa, baykuşlar nasıl da birden bire susar, nasılda başlar ötücü kuşlar senfonik ötüşlere ve yanınızda akan minik derenin şırıltısı, önünüzde yanan ateşin cızırtısı nasıl da kulağa hoş gelir bilirmisiniz. Nereden bileceksiniz. Bir gece olsun ormanda yatıp, ormanda uyanmamışsanız. Bilemezsiniz. Nereden bileceksiniz ki...

BİRGÜN KENDİLERİNİ DE ÇÖPE ATSALARDA KURTULSAK...
Çevre duyarlılığı ve çöplerin ormanlarımıza atılması konusuna değinmeden, geçemeyeceğim. Sabah, ihtiyaç için uzaklaşıyorum kamp alanından biraz ve gecenin karanlığında göremediğim şeyleri görüyorum yine. Her taraf çöp içinde. Ne zaman yeni bir bölgeye gitsem, ilk dikkat ettğim şey çevre temizliğidir. Buna göre not veririm, bölge insanına. Ama ormanlardaki çöplerle, bölge insanının pekte alakası olmadığını öğrendim, bu süreçte. Çünkü çöpleri ormanlara atanlar malesef, çoğunlukla doğasever geçinen bizim gibi ülkenin dört bir tarafından gelip geçen insanlardı... Çevre duyarlılığı konusunda, bilinçli bir toplum olmamızın hayal olduğunu, belkide artık anlamalıyız... Ama olsun! ben yine de her fırsatta dile getireceğim. Yıllar alsada doğanın ve ormanların kirletilmesine, katledilmesine asla göz yummayacağım... Çöplerini çöpe atmayanlar, bir gün kendilerini çöplükte bulursalar şaşırmasınlar...

KAHVE CANDIR...
Saat 09;30. Uyanıyor herkes. Kahvaltı zamanı. Kahvaltı hazırlığını uzun uzadıya anlatmadan, süper lezzetli bir menemen yediğimizi söylemek istiyorum, sadece...
Arkasından közde pişen kahvelerimizi bekliyoruz heyecanla. Ferda hanımın yaptığı, mis kokulu kahvelerden ilk yudumlarımızı alıyoruz. Ve
Kahve candır diyor, biranda Banu hanım... Ormanda bir sabah ve kahve keyfi. İşte mutluluğun bir diğer hâli... Hayatta bizleri mutlu edecek ne kadar çok şeyler var, değil mi ?

DOĞAYLA KUCAKLAŞMA ZAMANI...
Saat 11;00. Kahvaltımız, pazar gününe yakışır geç ama zengin bir kahvaltı oldu. Ama artık yürümeliyiz, ormanın derinliklerine doğru...

Kamp alanından dereyi geçip, manastır yoluna giriyoruz. Ve 5 dakika sonra, tekrar manastırın içindeyiz. Yine bol bol fotoğraf çekiliyoruz. Bu gidişle biz bu manastırdan, kolay kolay ayrılamayacağız heralde. Yine de vedalaşıyoruz manastırla. Ve arkasındaki minik dereden geçip, çınarların içinden patika yola çıkıyoruz. 20-30 m sonra karşımıza çıkan küçük bir çayırlık, sonrasında kısa bir bataklığı geçiyor ve güzel bir sonbahar bahçesine çıkıyoruz.

Burası yapraklarını dökmüş bir kayın ormanı. Ne garip, sararan yapraklarını kaybeden ağaçlar hüzünlenirken, biz insanların bu renk cümbüşünden zevk alması... Öyle ya bir canlı, bir parçasını kaydeder de üzülmez mi...

Yürüyoruz, renkten renge bürünmüş kayınlar, çınarlar, meşe ve yabani fındık ağaçlarının arasından. Ayaklarımızın altında sararmış yaprakların hışırtısı, solumuzda cılız derenin sesi.. Sarıya inat mor beyaz çiçekler, yaprak yığınlarının arasında zıplayan kurbağalar...
Bu yolun verdiği hazzı tarif etmek çok zor. En iyisi siz fotoğraflara şöyle bir bakıverin, sonra gözünüzü kapatıp, burada yürüdüğünüzü hayal edin...

İKİLİ ŞELALE...
İniyoruz derenin kenarına ve üzerinden geçip, kayaların üzerinden tırmanıyoruz. Ve çıkıyoruz toprak orman yola. Dere sağımızda yürüyoruz ve çok sürmüyor, sağdan çok dik trabzanlı bir patika'dan başlıyoruz inmeye. Evet yanlış okumadınız. Bu patika biraz dik ve iniş-çıkışları kolaylaştırmak için ağaç dallarından trabzan yapılmış.
Saat 12;20. Ve karşınızda "İkili Şelale". Bu şelaleye bazıları "Kirazlı" bazıları "Ormanlı Şelalesi" diyor. Adı ne olursa olsun ben iki şelale, iki büvet görüyordum. Ve bu çok güzel bir manzaraydı. Hemen sağından solundan, bol bol fotoğraflar çekiyoruz. Gitme zamanı. Ama gözümüze ilişen çöplerin buraya yakışmadığını düşünüyor, kısa bir çevre temizliği yaparak ayrılıyoruz, "trabzanlı, ikili şelaleden."

Geldiğimiz orman yolundan, hiç bir yere ayrılmadan dönüyoruz. Dere bu sefer hep solumuzda kalıyor. Sonbaharın tüm güzelliklerini içimizde ve yanımızda hissederek, yaklaşık 45 dakika sonra kamp yerimize varıyoruz.

 
Oda ne! Bizim kamp alanında, 5-6 tane minübüs ve bir sürü insan var. Geziye gelmiş bir okul olduğunu öğreniyoruz...

Saat 13;20. Yaklaşık 5,5 km.lik kısa bir doğa ile birliktelik sonunda, hiç oyalanmıyor, biniyoruz arabamıza ve düşüyoruz Erdek yoluna...

Saat 14;15'te Erdek şehir merkezinden geçip, tabelaların gösterdiği Turan, Ormanlı yönüne doğru devam ediyoruz. Yollar asfalt.
Zeytinliklerin içinden 5 dakikada Ocaklar'a geliyor, şehir merkezine girmeden sağdan Turan'a doğru devam ediyoruz.

Saat 14;35. Turan'dayız. Burası köy ama biraz gelişmiş köy. Plajı süper. Durmuyor, oyalanmadan devam ediyoruz.

Kıvrıla kıvrıla dar ama asfalt yoldan yaklaşık 10 km sonra Ormanlı'dayız. Koylar, deniz ve manzara şahane. İçimiz kıpır kıpır oluyor. Ruhumuz dün orman, bugün deniz sarhoşu olmuştu. Bedenimiz bugün mutlaka, deniz ile buluşmalıydı..

LEVENT KOYUNDA, YÜZMEK...
Saat 15;00. Ormanlı köyü. Burası da çok güzel koylara sahip, küçük bir köy. Ama ortalarda pek insan görünmüyor, sanki biraz sayfiye yeri gibi...
Ormanlı'da da oyalanmıyor devam ediyoruz. Ve yaklaşık 10 dakika sonra adını çok duyduğumuz, Levent Koyu'ndayız. Artık burada denize girmek şart oldu. Giyiyorum hemen mayomu ve bırakıyorum kendimi Marmara'nın masmavi denizine. Yüzüyorum bir süre. Denizin yaklaşık 30 m sol yakasında, balıkçı ağını tamir eden birini görüyor, ona doğru yüzüyorum. Kıyıya yaklaşıyor, soluklanıyorum biraz. Ağı tamir edenin bir kadın olduğunu görüyorum. Sohbet ediyoruz, bana nereden geldiğimizi soruyor, bende ona bu aralar denizden hangi balığın daha çok çıktığını...
Saat 15;40. Çıkıyorum denizden ve ayrılıyoruz Levent koyundan... Mutluyum...

BALLIPINAR KÖYÜ...
Ve saat 16;00. Ballıpınar köyü. Adını o kadar çok duydumki bu köyün, merakla düşüyoruz sokaklarına... Bu köy bir pomak köyü. İnsanları cana yakın. Ve bu köyde dikkatimi çeken ilk şey; kadını, erkeği, yaşlısı ve genciyle hemen hemen herkesin arı gibi koşturuyor, yani çalışıyor olmalarıydı. Buranın kırmızı soğanı meşhurmuş. Kırmızı soğanlar çoktan hasat edilmiş satılan satılmış, kendileri için ayırdıklarını ise kurumak üzere duvarlara asmışlar. Şimdi zeytin ve fasulye zamanı... Köyün sokakları ve evleri sıradan, ama şirin. Sonuçta, denizin kenarında bulunan bir köy, ne kadar kötü olabilir. Üstüne üstlük birde zeytinlik ve verimli topraklara sahipse...
Köyün içinde birde Rumlardan kalma, kaderine terk edilmiş, bir kilise kalıntısı var...

Saatler 16;45'i gösterirken Ballıpınar köyünden ayrılıyoruz. Geldiğimiz yoldan Bandırma'ya dönüyoruz. Virajlı yolların ızdırabını muhteşem koyların seyriyle unutup, rüya gibi geçen günü tekrar zihnimizden geçirene kadar çoktan Bandırma'ya gelmiştik...

Bandırma'da akşam yemeklerimizi yiyor, üzerine çaylarımızı içiyoruz. Arabamıza tekrar bindiğimizde, artık hava kararmış, bedenlerimizin yorgunluğunu hissetmeye başlamıştık...
Dönüşümüz biraz sessiz olmuştu. Ben yaşadıklarımı yazma derdine düşmüşken, Banu hanım ve kızı uyumayı tercih etmişti...

22;00. Akçay'dayız. Vedalaşıyorum arkadaşlarımla, iyi dilek ve temennilerle...

SON SÖZ..
Ormanda olmak, gecesiyle ve gündüzüyle... Patikalarda yürümek, börtüsüyle böceğiyle... Ağaç anadan kopup, döne döne toprakla buluşan binlerce yaprağın hışırtısını, en güzel şarkı yerine koymak... Tarihe tanıklık etmek ve uzanmak taaa yüzyıllar öncesine ve duyumsamak o dönemdeki yaşanmışlıkları... Kimi zaman sevinçten uçmak kimi zaman hüzne boğulmak...
İşte ben iki haftadır, tamda bunları yaşadım. Ne dersiniz bunun için çok mu şanslıyım?..

Evet her zamanki gibi gördüklerim ve yaşadıklarıma şahit olan yol arkadaşlarıma teşekkür etmek, boynumun borcudur. Bunun için başta rehberliğimizi yapan Erhan bey olmak üzere, Ferda ve Banu hanım ile genç İlkin'e çook teşekkür ediyorum...


                                        Murat Turan -Akçay- 2018