KAZDAĞLARI KAVURMACILAR KANYONU- İSMAİLUÇTU ŞELALESİ (02.12.2018)

KAZDAĞLARI KAVURMACILAR KANYONU- İSMAİLUÇTU ŞELALESİ (02.12.2018)

Kazdağlarına bu hafta, yılın ilk karı yağdı. Bunun üzerine karın keyfini çıkarmak isteyen arkadaşlarım, geçen hafta gittiğimiz Ayıgediği Döşemedere parkuruna tekrar gitmeye karar verdiler. Çocukluğum kardan yolların kapandığı, aylarca toprak görmeden soğuk ama beyaz pamuklar üzerinde koşturmakla geçmiştir. Hatırlıyorumda toprağa, havaya, suya düşecek cemreleri heyecanla bekler, adeta ağır çekim beyaz örtünün eriyip, kara toprağa dönüşünü izlerdik... Görevim nedeniyle yıllarca Bitlis ve Erzurum'da yaşadım. Kars'ı, Sarıkamış'ı yani kışı, soğuğu, karı ve ayazı çok iyi bilirim. Güneşin ve sıcağında kıymetini bilirim... Açıkçası bu hafta arkadaşlarıma takılmayacaktım...

BİZİM BAŞKA PLANIMIZ VAR...
Eşimle birlikte epeydir baş başa, Kazdağları'nda bir macera daha yaşamayı planlıyor ama bir türlü hayata geçiremiyorduk... İşte bu kar, bizim için bir fırsat oldu... Önce yürüyeceğimiz parkuru tespit etmeliydik. Peki ama nerede yürümeliydik. Hava ciddi anlamda soğuktu, yağmur görünmüyordu. Eşimin performansı da fena değildi. Değildi diyorum, çünkü eşimle kısa bir süre önce siz okurlarımla paylaşmadığım, çok zorlu bir tırmanış yapmıştık. Ama yinede bugünkü rota çok zor olmamalıydı... Ve rotamızı tespit edip, sabah çıkış saatimizi belirledik. Arkasından Hazan hanımda bir telaş, bir heyecan hemen sırt çantasını hazırlamaya başladı...

02.12.2018 Pazar...
Sabah mis gibi kahve kokusu ile uyanıyorum. Eşim heyecandan uyuyamamış, benden erken uyanmıştı. Kahvaltımızı yapıyoruz. Sonrasında ev halkı ile vedalaşıp, çıkıyoruz yola. Hazan hanımda neşe ile bende ise endişe ile karışık bir heyecan var. Sonuçta bugün yabani bir hayatın içine gidiyorduk ve üzerimde, kızımın anasının da sorumluluğu olacaktı...

ROTAMIZ...
Neyse konuyu değiştirip, sizlere bugün yürüyeceğimiz rotadan bahsedeyim biraz. Araç ile Kızılkeçili köyüne kadar gidip, aracımızı burada bırakacağız. Ve Kazdağlarına doğru yürüyüp, ormanın derinliklerinden İsmailuçtu şelalesine ulaşmaya çalışacağız. Eğer sudan karşıya geçebilirsek Kavurmacılar ve Güre köylerinden tekrar Kızılkeçili köyüne geleceğiz...

Saat 09;30. Aracımızı Kızılkeçili köy meydanında parkediyoruz. Köyün ara sokaklarından Sanat Evinin olduğu yere çıkıyor, buradan vuruyoruz dağ yoluna. Bu yolu da köyü de sizlere "Hasanboğuldu Sütüven Şelalesi" gezi yazımda etraflıca anlatmıştım. Onun için bugün fazla detaya girmeden sadece bir kaç fotoğraf koymakla yetineceğim...

BU SENE ZEYTİN YOK...
Zeytinliklerin arasında asfalt yolda yürüyoruz. Zeytin toplayan insanlarla selamlaşıyor, ayak üstü sohbet ediyoruz. Bu sene pek zeytin olmamıştı. Ama yinede olan ne varsa, ağaçta bırakmak olmazdı. Ne çıkarsa Allah bereket versindi... Önce müsaade isteyip fotoğraflarını çekiyoruz. Sonra onlar bize, biz onlara kolaylıklar dileyerek ayrılıyoruz, yanlarından...

Sabah hava serin olmasına rağmen, kendini gösteren güneş yürüdükçe bizi iyiden iyiye terletmeye başlamıştı. Kat kat giydiğimiz elbiselerden kurtulup, rahatlıyoruz biraz...

KAZDAĞLARINDA MEVSİMLER BÖYLEDİR...
Saat 10;10. Çamlaraltı kamping alanından sonra ikiye ayrılan, yol ayrımına geliyoruz. Bu yolun sağı "Sutüven Şelalesi ve Hasanboğuldu Göleti'ne", şimdi bizim gideceğimiz yolun solu ise Kazdağlarının derinliklerine gidiyordu... İşte daha bu yola girer girmez birbirleriyle cilveleşen, neşe içinde ötüşen kuş seslerini duymaya başlıyoruz...
Bu sesler mutluluğumuzu ikiye katlıyor. Hava şaşırtıcı derecede sıcak, sanki bahar mevsimi. Kazdağları böyledir işte. Yazının başında kardan bahsederken, şimdi sizlere bahardan, kuştan, güneşten bahsediyorum. Ama emin olun, kar ve kış keyfi için Ayıgediği'ne giden arkadaşlarım, şimdi karlar içinde yürüyor ve kardan adam yapıyorlardır...

MUTLULUK...
Mutluyum. Ama eşim daha mutlu. Çünkü omuzlarında sırt çantası, neşeli ve yüzü hep gülüyor. Bana daha sevecen bakıyor. Umarım bugün her şey yolunda giderde, mutluluğumuza gölge düşmez...
Dağın eteklerine vuruyor, sürekli bir tırmanışla yürüyoruz ama zeytinliklerin içinden bir türlü çıkamıyoruz. Her yer zeytin ağacı. Yukarı doğru tırmandıkça zeytin ağaçlarına, kızılçamlar kardeşlik ediyor... Zaman zaman durup, bulunduğumuz tepeden köye, zeytin tarlalarına ve sisler içindeki Edremit körfezinin eşsiz manzarasını seyre dalıyoruz ...

HÜZÜN...
Bu arada şu an yürüdüğümüz yoldaki ağaçlarda, sarı-siyah şerit bantlarla işaretleme yapıldığını görüyorum. Tabi hemen anlıyorum, bunun bir koşu parkuru olduğunu. Dün taa Yeşilyurt köyünden başlayıp Küçükkuyu ve Altınoluk patikalarından buraya kadar uzanan, "100 km İda Ultramaratonu" koşulmuştu. Biran içime bir hüzün çöküyor, dibe vuruyorum... Bir zamanlar Ultramaraton koşan ben, şimdilerde yürüyebiliyorum diye seviniyordum?...
Bir süre sessizce yürüyorum... Sessizliğim eşimin dikkatinden kaçmıyor. Ve hiç uzatmadan; "Merak etme, bir gün mutlaka bu patikalarda sende koşacaksın" diyor. "Umarım" diyor, gülümseyerek yürümeye devam ediyorum...

BAŞLASIN MACERA...
Saat 10;40. Çeşme başındayız. Su içiyor, tekrar şişelerimizi dolduruyoruz. Oyalanmak yok. Orman yolundan çıkıp, hemen önümüzde ki zeytinliğe dalıyoruz. Ve sonra Kızılçam ormanlarının içine... Elimizde kayıtlı belirli bir rota yok. Buradan öteye, hislerimizle keşifvari gideceğiz. Zaten bugün, macera olsun diye çıkmamışmıydık evden.. Yürüyoruz belli belirsiz patikalardan, Kızılçamların arasından. Adım attığımız yer çam pürçekleriyle, taşlarla, dal ve budaklarla kaplı. Pürçeklerden kayıp düşmemek, dal ve budaklara takılmadan sürekli bir tırmanıp, bir inerek yürümek bi hayli yıpratıcıydı. Hazan çok gayretli olmasına rağmen, rotamızın bu bölümü çok yormuştu onu. Kan ter içinde kaldı. Zaman zaman el ele, zaman zaman kol kola indik çıktık. Ve gürül gürül şelalenin sesini kulaklarımızda duymaya başladık. Ama bir sorun vardı. Önümüz de çok dik bir iniş vardı ve çok tehlikeli görünüyordu. Bir kaç gün önceki yağmur, iniş yapacağımız yeri dahada tehlikeli hale getirmişti. Karar zamanıydı!..Ya her şey göze alınıp devam edilecekti, yada rotamızı değiştirecektik... Biz bugün mutlu olmak için ormandaydık. Doğaya meydan okumaya hiç niyetimiz yoktu. Kararımız, bugünkü rotamızda küçük bir değişiklikten yanaydı. Önce geldiğimiz yola paralel geriye doğru, sonra kademe kademe aşağı doğru uzanan patikalardan yürüdük. Yağmurla birlikte coşkun suların aktığı derin vadilere girip çıktık... Hele bir yer vardı ki !..

KORKUYORUZ...
Oldukça dar ve karanlık bu vadiye, dik bir patikadan aşağı doğru, daha bir kaç adım atmıştık ki birdenbire zınk diye durduk... Bir an gözlerimiz buluştu, eşimle. Yüzümüze oldukça serin bir esinti çarpmıştı... Biraz abartı olacak ama sanki ölümün soğuk nefesini duyumsadık ikimizde. Bu noktada hayat durmuştu adeta, mutlak bir sessizlik hakimdi... Sanki ters giden bişeyler vardı. Alel acele alınan bir kaç poz fotoğrafın ardından, telaşla yürümeye başladık hemen.

Çok sürmedi. Tırmandığımız rampanın sonunda, güneşin ışınlarıyla iç ferahlatan kızılçamlar arasına düştük birden... İçimizdeki korku yerini, yeniden sevince ve mutluluğa bırakmıştı...
Yürüyoruz, artık zeytin bahçelerinin içindeyiz. Çıkıyoruz, köyün arkasından ormana uzanan, toprak yola. Biliyorum bu yolu. Daha önce yürümüştüm bu yoldan...

PİKNİK ZAMANI...
Saatler 12;20'yi gösteriyor. Yorgun ve açız. Yemek molasını burada vermeye karar veriyoruz. Beni artık tanıyorsunuz diye düşünüyorum. Uzun solukluda olsa ben enerji barları, kuruyemiş veya form bisküvi dışında pek bişey taşımam da yemem de. Ama her nedense yanımda eşim olunca, iş pikniğe dönüyor. Ama beni bilen eşim de fazla abartılı olmayan, fotoğrafta gördüğünüz sağlıklı menü dahilinde soframızı kuruyor... Afiyetle yiyor, yemeğimizi sohbetimiz ile tatlandırıyoruz... Zamanımız kısıtlı olduğu için çayı köyde içmeye karar veriyor, çıkıyoruz yola...

SEVİYORUM BU YOLU...
Daha önce yağmur altında yürüdüğümde de sevmiştim bu yolu. Şimdi ise bambaşka güzel görünüyor. Rampa aşağı inişe geçiyoruz. Bir kayanın üzerine çıkıyorum. Uçsuz bucaksız zeytin bahçeleriyle Kızılkeçili köyü ayaklarımızın altında. Daha ileride ise puslu deniz...
Sağımızdan bize seslenen biri var. Dönüyoruz hemen sesin geldiği tarafa. Biraz yüksekte kalan zeytin bahçelerinin içinden bir kadın, neşeli bir sesle bizi selamlıyor. Şakayla karışık, zeytin toplamaya çağırıyor bizi. Hay, hay diyoruz. Gülüşüyor, ayak üstü biraz sohbet ediyor, ayrılıyoruz...

KÖPEK NE ANLAR NANİKTEN...
Yürüyoruz, biraz ileride etrafı tel çitle çevrili bir kulübe var. Oda ne!... Bir, iki......beş. Evet tam beş devasa köpek, olanca sesleriyle ve sinirle bize havlayıp duruyorlar. Hepside zincirli. İyiki de zincirli yoksa sonumuzu düşünemiyorum... Yanlarından geçerken, aklıma çok komik bişey geliyor. Nasıl olsa zincirliler ya. Nanik yapıp kaçmak. Ne alakaysa.... Ha ha ha....

GÖZ HAKKI..
Yürüyoruz. Yürüdükçe yol üzerinde bahçe içinde müstakil evler ve dalları dışarı taşan mandalina ağaçları görüyoruz. Çoğu ağacın toplanmadığını, meyvelerinin olduğu gibi dibine döküldüğünü görüyor bir anlam veremiyoruz. Ama biz yola taşan dallardan göz hakkımızı almayı ihmal etmiyoruz. Yanlız şunu belirtmek isterim ki yol üzerinde gördüğüm meyvelerden yemenin dışında asla fazladan almam, alınmasını da pek hoş karşılamam...

Burada neredeyse her bahçede bir iki köpek var. Ve hepside devasa boyutlarda. Yani bu yolu kullanacakların biraz dikkatli olmalarında fayda var diye düşünüyorum...

Saat 13;20. Köyün ara sokaklarından geçip, aracımızı bıraktığımız, köy meydanına geliyoruz..
Hiç oyalanmıyor, araba ile Güre köyüne doğru hareket ediyoruz...
Kızılkeçili köy mezarlığının yanından uzanan, kestirme ara yoldan, 5 dakikada Güre'ye varıyoruz...

ÇAY ÖNEMLİ...
Ben çay içmem ama Hazan'ın çaya ihtiyacı var. Köy meydanında, daha önce yağmurlu bir günde yürüyüş öncesi içine sığındığımız, yüksek konumlu bir kahvehane var. O gün sağanak yağmurun dinmesini beklerken bir arkadaşım ile oynadığım yarım kalan tavlayı unutamam. İşte buranın bahçesine oturuyor, söylüyoruz çaylarımızı. Daha çayı görür görmez eşimin keyfi yerine geliyor, yüzünde güller açıyor...

Hava ne kadar güzelleşti, güneş iyiden iyiye ısıtıyor bedenlerimizi. Ama günler kısa, yolcu yolunda gerek diyor çıkıyoruz yola. Niyetimiz Kavurmacılar köyü üzerinden İsmailuçtu şelalesine gitmek... Çok sürmüyor saatler 13;50'yi gösterirken, Kavurmacılar köyüne geliyoruz.

KAVURMACILAR...
Kavurmacılar köyünde 3-5 ailenin dışında yaşayan yok. Efsanelere konu olan Sarıkız'ın köyü olduğu ve ne derecede doğrudur bilinmez ama Sarıkız tarafından lanetlendiği söylenir. Bir tepe üzerinde kurulu olan köyün taş evleri, zamanla yerle bir olmuş. Ama son zamanlarda dışarıdan gelenlerin rağbet göstermeleri ile bir çok ev ''taş ev" olarak yeniden inşa edilmiş... Bütün evler denize nazır, manzara süper... Haa birde unutmadan her köy gibi bu köyün meydanında da ulu çınarlar var. Ama bizi asıl etkileyen, seyir ve piknik yeri olarak ta kullanılan köyün girişindeki tepenin ortasındaki, devasa kollarıyla "Kızılçam" oluyor. Uzaktan heybetiyle önce çınar zannediyoruz ama yanına vardığımızda görüyoruz ki bu bir ulu çınar değilde, bir "Ulu Kızılçam." Ailecek şaşkınız...

İsmailuçtu bizi bekliyor, yürümeliyiz diyorum eşime. Ve düşüyoruz, Kızılçam ormanı içinde uzanan belli belirsiz, dar patika yola. Tek sıra halinde yürüyoruz. Daha ormanın içine girer girmez, kuş seslerinin melodik ötüşleri ile karşılaşıyoruz. Hava inanılmaz güzel, güneş ağaçların arasından süzülüp gönlümüzü ısıtıyor. Işık oyunlarına kayıtsız kalmıyor, oynaşıyoruz ışık huzmeleri ile...

Bir süre sonra sağımızda, uzanan kanyonun derinliklerinden, çağıl çağıl akan derenin sesini duymaya başlıyoruz. Çok geçmeden de, şelalenin gürül gürül sesinide duymaya başlayınca heyecandan adımlarımızı sıklaştırıyoruz... Nedir bu telaş, nedir bu heyecan, anlayabilmiş değilim. Sanki yıllardır hasreti çekilen sevgiliye kavuşma anıydı yaşadıklarımız....

İşte tam karşımızdaydı İsmailuçtu. Olağanca berraklığı ile kendini bırakıyordu metrelerce yükseklikten... Eşim inemiyor, inmek istemiyor, sen git diyor... Hemen kendimi bırakıveriyorum, tepeden aşağı, elime ne gelirse ondan tutarak. Uçarcasına, düşe kalka bir çırpıda iniyorum, İsmailuçtu'nun yanıbaşına... Bir süre gözümü alamıyorum, öylesine seyre dalıyorum. Sular yükselmiş. Ama yaklaşıp dokunmama müsaade etmeyecek kadar değil... Bahar ayında, buz gibi berrak sularına bırakıvermiştim kendimi... Şimdide aynı duygular içinde olmama rağmen, yukarıda eşim merakla beni bekliyor. Çıkmalıyım. Vedalaşıyorum...

Şelalenin döküldüğü tepeye çıkıyorum. Kanyonun eşsiz manzarasının tadına varıyoruz. Yeşillikler içinde devasa kaya duvarlar ve duvarları döve döve akan sular... Kanyonun içine girme planımızı; hem zaman problemi, hemde mevsimsel ani sel tehlikesine karşı iptal ediyoruz. Açıkçası bugün Hazan hanım olağanüstü performansı ile beni şaşırtmış olsada, şansımı daha fazla zorlamak istemiyor, onu sağ salim evine götürmek istiyorum...

Saat 15:10. Dönüş zamanı. Geldiğimiz patikadan yola düşüyoruz tekrar... İkimizde de içsel bir rahatlama ve gözle görülür bir mutluluk var... Hele eşimin gözlerindeki mutluluğu tarif etmek ise imkansız. Biliyorum ki çok yoruldu, ama asla belli etmemeye çalıştı. Sık sık verdiğimiz sohbet ve fotoğraf molaları ona nefeslenme fırsatı olmuştu...

Sohbet konularımızdan biriside, yürüdüğümüz patika yolun üzerindeki devrilmiş ağaçlardı. Bu ağaçların kiminin altından, kiminin üzerinden geçtik. Kimisi çoktan çürümüş, toprağa karışmaya başlamış, kimisinin ise daha bütünlüğü bozulmamıştı... İşte eşime yıllar önceki düşüncelerimden, yani neden devrilen bu ağaçların değerlendirilmeyipte, çürümeye terkedildiklerini sorguladığımı anlattım. Ama yıllar içinde, ormanla haşır neşir olunca fikrim tamamen değişmişti. İlk başta size de garip gelecek ama "ormanda ölen, ormanda kalmalı" diye düşünüyorum. Çünkü hem kendi ekosisteminin ve dolayısıyla varlığının devamlılığı için, hemde biz insanların temiz hava ve su gereksinimleri için bunun şart olduğu kanaatindeyim artık...

Patika yolun sonuna geliyoruz, köyde, çeşme başındayız... Bugün toplam 17 km yol yürümüştük. Eşime sana bir şey daha göstermek istiyorum deyince, zavallı neredeyse oracığa yığılacaktı... Cılız bir sesle sadece; "Artık yürümek istemiyorum" diyebildi. Gülüştük... Korkma, yürümeyeceğiz tırmanacağız deyince, bu sefer kısa bir şaşkınlık yaşıyor... Hemen elimle sağımızda kalan, yaklaşık 50 m ötemizdeki, "camisiz minareyi" işaret ediyorum. Daha önce benim gördüğüm eşsiz manzarayı oda görsün istiyorum. Gidiyoruz minarenin yanına. Kapısına koca bir asma kilit takıldığını görünce, hayal kırıklığı yaşıyoruz. Ama Hazan hanımın umrunda değil, hatta tırmanıştan kurtulduğu için sevinçli bile sayılır. Hadi bari bir fotoğrafını alayım diyorum, hemen batonunu bir kılıç gibi kaldırıp minarenin gövdesinde bir noktaya dokunarak, "Güzellik, ayrıntıda gizlidir." diyor. Bende basıyorum deklanşöre... Bunun ne olduğunu sizlere söylemiyeceğim. Ama eminim fotoğrafı incelerseniz, bu ayrıntıyı hemencecik sizde farkedeceksinizdir...

Saat 16;15. Gitme zamanı. Yavru köpeklerin esas duruştaki törensel uğurlaması ile Kavurmacılar köyüne veda ediyoruz...

SON SÖZ...
"İnsanın hayat arkadaşıyla, el ele kol kola dağ bayır kilometrelerce yürümesi, size ne ifade eder?" diye sorsam, acaba hangi yanıtları alırım... Tabi ki herkes içinden ne geliyorsa, kendince ard arda sıralayacaktır ne hissettiklerini. Müsaade ederseniz ben cevabımı, aylar önce kaleme aldığım bir şiirin, iki dörtlüğü ile vermek istiyorum...

"Sen gidersen bak neler olur
Gonca güller açmaz, bülbüller ötmez olur
Yüzüm gülmez, göz yaşım dinmez olur
Gönül dağım yanar, yerle bir olur.

Cana canan, yüreğime sevda oldun
Bir bakışınla gönlüme taht kurdun
Kızıma ana, bana yaren oldun
Özüme can, ruhuma ilaç oldun..."

Uzun uzadıya sebep neden belirtmeden, bugünkü parkuru değerlendirme puanım;10/10

Not: Bu yazıda toplam 52 adet fotoğraf paylaşılmış olup, son fotoğraf başka bir etkinlikten Erhan Çiftçiye ait çekimdir.

                       Murat Turan-Akçay 2018