DAĞDA TEKBAŞINA (02.02.2020)

DAĞDA TEKBAŞINA (02.02.2020)

Dostlarımın herbirinin yeri, ayrıdır bende. Kadını, erkeği hepiciğini sever, sayarım. Muhabbetleride hoştur, sıkmazlar insanı. Ama gelin görün ki bugünlerde ben yanlız kalmak, tek başıma doğada kaybolmak istiyorum... Hem öyle ateş almaya gider gibi değil, gündüzünü geceye, gecesini sabaha bağlamak istiyorum... Ormanın zifiri karanlığında düşünüp dinginleşmek, arınıp ruhumu aydınlığa çıkarmak istiyorum...
Aslında "dağda tek başına kamp yapma fikri" yeni oluşmuş bişey değildi. Epeydir aklımdaydı ama "armutun sapı, üzümün çöpü" derken bir türlü eyleme geçirememiştim. Ama artık gitmeliydim... Hemde yarın. Evet yanlış duymadınız, yarın gitmeliyim. Öyle uzun uzadıya plana, hazırlığa gerek yok...

02.02.2020 Pazar...
Bu sabah biraz tembellik edip, her zamanki gibi uyanır uyanmaz, hemen yatağımı terketmiyorum. Biraz kitap, biraz cep telefonu ile oyalanıyorum. Sonra kalkıp çıkıyorum evden... Ama kamp için dağlara değil. Son zamanlarda her sabah nereye gidiyorsam, yine oraya gidiyorum. Mecburen gitmek zorunda kalsamda, her sabah aynı heyecan ve aynı sevinçle gidiyorum oraya...

Çünkü biliyorum ki onlarda heyecan ve dört gözle bekliyorlar beni... Bi görmelisiniz sabah kavuşmalarımızı. Nasıl bir curcuna, nasıl bir yaygara kopuyor. Neredeyse tüm köy ayaklanıyor... Hera ve Alfa sevinç inlemeleri ve havlamaları ile bahçede koşturup ortalığı birbirine katarken, kazlar, ördekler bir taraftan tavuklar öbür taraftan hep beraber ağız ağıza verip nasılda yaygarayı koparıyorlar... Bahçe kapısının açılması ve bizim kavuşmamız... Hera'nın hemen kucağa atlaması, Alfa'nın bizi yere düşüren bacak arası dolaşmaları, el, kol yalama, Hera'yı kucaktan atma çabaları...

Bi görmelisiniz. Adeta sevinç yumağı oluyoruz her sabah... Çok mu uzattım bilmiyorum ama sanırım bir başka zaman sizlere hayvanlarımı, köyümü uzun uzadıya anlatmalıyım...
Önce sevişiyor, oynuyor, koşturuyoruz köpeklerimle. Sonra tavuk, ördek ve kazların sularını, yemlerini veriyor, salıyorum bahçe dışına.

Gezinsin, didinsin, bol bol yeşillik yiyip keyiflensinler diye. Sonra kümesi temizliyor, yumurtalarını topluyorum... Öğlene kadar oyalanıyorum, hayvanlarımla. Ve saatler 13;00'ı gösterirken ayrılıyorum yanlarından...

Hazırlıksız yola çıktığımı söylemiştim. Yolumun üzerinde Altınkum pazarına uğruyor, biraz meyve salatalık, domates, peynir ve zeytin alıyorum. Ha birde patates. Çok severim. Kumpir olanını... Alıyorum irice olanından dört adet...

KAMPİNGLER DİYARI ZEYTİNLİ ÇAYI...
Sonra ver elini Kazdağları. Zeytinli'den vuruyor, Mehmetalan köyünden çıkıyorum. Buraları bilenler bilir ama bilmeyenler için söylemeliyim ki Kazdağlarının eteklerinde bulunan en güzel kampingler buradadır. Bi kere her biri gökyakut renkli, buz gibi yüzülesi büvetlere sahiptir. Bu bile başlı başına tercih sebebidir bence... İşte bu kampinglerin sıra sıra dizildiği, Zeytinli çayına paralel ilerliyorum yavaş yavaş...

 
Yolum zaman zaman Kızılçamlar, zaman zaman ise zeytinlikler içinden uzanıp gidiyor. Karşıma çıkan küçük mini şelaleciklerle, yolun lezzeti kat be kat artıyor... Tabiki ikide bir durup, sizlerle paylaşabileceğim fotoğraflar çekmem gerekiyor. Bu gidişle kamp yerine varışım akşamı bulacak. Biraz hızlansam iyi olacak...

GELDİM...
Saat 14;00. Nihayet kamp yapmayı düşündüğüm yere geliyorum... Müsaade ederseniz, bölge ismi vermeyeceğim. Ancak Milli Parka çok yakın olduğumu söylememde sakınca görmüyorum...

Neyse geliyorum, aylardır hayalini kurduğum yere. Burasının nasıl bir yer olduğunu, daha sonra etraflıca anlatacağım sizlere. Şimdilik asırlık çınar ağaçları arasından, şırıl şırıl çağlayan derelerin olduğu bir yeri hayal edin yeter...

 
AVCIMISIN...
Bir araç var kamp yapacağım alanda. Onları geçip, bende biraz ilerisine bırakıyorum aracımı... Yanlarına doğru geliyorum. İki kişiler. Selam verip geçeceğim. Selamlaşıyoruz. Ama içlerinden birisi konuşmaya devam ediyor. Avcı olup olmadığımı soruyor. "Hayır değilim!" diyorum. "Bunuda nereden çıkarttınız!" diye, bu sefer ben soruyorum onlara. Arabamın arkasındaki köpek ve ayı çıkartmalarından bu sonuca vardıklarını söyleyince gülümsüyorum. Köpek çıkartmasının köpeğim Alfa'ya, ayı çıkartmasının ise vahşi doğaya olan sevgimin bir ifadesi olduğunu söylüyorum kısaca... Benide davet ediyorlar sofralarına. Ama benim işim çok. Teşekkür edip ayrılıyorum yanlarından...

Haa bu arada hava şahane. Bol güneşli ve sımsıcak. Üzerimdeki fazlalıkları atıyor ve üstüme bir tişört geçirir geçirmez hemen koyuluyorum işe...

KAMP KURACAĞIM YERİ SEÇERKEN...
İlk işim kamp kuracağım yeri seçmek... Geziyorum dere boyunca, bakıyorum koca çınarların önüne arkasına. Arabam hemen yanı başımda olsun istiyorum. Domuzlar başta olmak üzere yabani hayvanların geçiş güzergahında olmasın istiyorum. Yakacağım ateş orman için tehlike oluşturmasın, dere bir kaç adım yanıbaşımda olsun istiyorum. Manzarası güzel olsun istiyorum. Her hangi bir tehlike durumunda, hakim bir noktada olayım istiyorum. Yani istiyorumda istiyorum... Ama eğer yabani hayatın tam ortasında, hele birde gecenin zifiri karanlığında tek başınıza kalacaksanız, emin olun bu istekler az bile kalır...

Beğendiğim üç yerin birincisinden, yoğun domuz izleri gördüğümden, ikincisinden ise hem domuz geçiş noktasında olduğundan hemde aracımı yanıbaşıma alamayacağımdan vazgeçiyorum.

Ve sonunda seçiyorum; berrak köpükleri ile çağıldayan derenin yanıbaşında, sarmaşıkla dost hayatı yaşayan yüzyıllık çınarlardan birisinin gölgesini... Karbeyazı renkleri ile boynu bükük Kardelenlerde bonusu oluyor...

ATEŞ ÖNEMLİ...
Aracımı getiriyorum, kamp yapacağım alana. Ve hiç oyalanmadan ateş yakacağım yerdeki kuru yaprak ve otları temizliyor, ateşi kontrol altında tutmak için etrafını dere kenarından taşıdığım taşlarla çeviriyorum. Sonrasında bol bol odun topluyorum. Gece boyunca ateşi söndürmeme niyetindeyim. Bunun içinde dere yatağından ölü ağaç çıkarıp, balta ile kütük kesiyorum...
Ateş yakma yerimde, gece boyunca yakacağım odunumda hazır... Çok yorulup, çok terledim. Artık zihnen çok rahatım...

YURDUM İNSANI...
Bu arada ilk geldiğimde bana avcımısın diyen iki arkadaş beni ısrarla yemeğe çağırıyor. Açıkçası çok açım. Davetlerini kabul ediyorum. Benim için üçüncü bir sandalye çıkartmışlar. Şaşırıyor, oturuyorum masalarına... Artık tanışma vakti geliyor. Adımı söylüyorum onlara. Onlarda kendi isimlerini. Müslüm abi Erzincan'lı. Muharrem abi ise Malatya... Dağ başında değilde sanki evde gibi ağırlıyorlar beni. Bende biraz şaşkınlık birazda mutluluk. Memleketimde, hele bu çağda bu çok güzel hareketleri görmek, son derece mutlu ediyor beni... Duruma bakıverin bi; yurdumun bu güzel iki insanı, beni ağırlamak için getirdikleri iki balığın birini ikisi yiyor, diğerini ise bana ikram ediyorlar. Koca bir çipurayı mideye indirdikten sonra öğrenince bu durumu, biraz mahçubiyet yaşasamda, bol bol sohbet ediyoruz. Balık bitiyor, sohbet bitmiyor... Ama benim geceye hazırlanmam lazım. Müsaade isteyip ayrılıyorum yanlarından...

İlk önce çeşmeden su alıyorum, beş litrelik pet şişelerle. Sonra masa ve sandalyemi kuruyorum. Çadır için henüz erken. Belki de geceyi hiç çadır kurmadan, uyku tulumu ile geçiririm diye düşünüyorum...

TEPEMDE BİRDE ÇINAR OLURSA...
Oturuyorum bir süre öylece sandalyede... Ulu bir çınarın dibinde. Bulunduğum ortamın, tadını çıkarmaya çalışıyorum. Çağıl çağıl akan dere önümden akıp gidiyor öylesine. Onlarca çınar dere boyunca dizilivermiş... Çınarlardan asırlık olanıda var, gencide... Sarmaşıklara bürünmüş olanıda var çıplak olanıda... Siz bakmayın şimdi onun çıplak yalın haline. Siz onu birde yemyeşil yapraklarıyla yazın, kızıla boyanmış insanı kendinden geçiren güzelliği ile sonbahar hallerini bi görün hele... Nasılda mutlu eder insanı, yazın gölgesinde oturmak bilirmisiniz. Ve kızıl sarı yapraklarıyla, kartpostallık sonbahar halleri... Her şeyin ötesinde, direnir hayata yüzyıllarca...
İşte tamda bu sebeplerden ötürü seviyorum, bende çınarı... Mezarında taş maş istemeyecek kadar, çok...

Ne demiş Nazım usta;

" Yoldaşlar, ölürsem o günden önce yani,
- öyle gibi de görünüyor -
Anadolu'da bir köy mezarlığına gömün beni
ve de uyarına gelirse,
tepemde bir de çınar olursa
taş maş da istemez hani..."

Saat 18;15. Her şey hazır. Karanlığın çökmesine neredeyse dakikalar kaldı. Hava kararmadan kuruyorum çadırımı. Yakıyorum ateşimi. Koyuyorum çay suyunu. İçim yanıyor. Şiddetle sıcak bir şeyler içme ihtiyacı duyuyorum. Bugün hava çok sıcak ve ben çook yoruldum...

Çayım hazır. Bir yanımı ateşe vererek, oturuyorum çağıldayan derenin yanıbaşına. Uzatıyorum ayaklarımı ve büyük bir keyifle başlıyorum çayımı yudumlamaya... Aylardır istediğim şeyi yapmanın, eşsiz keyfi ile kaç bardak içtiğimi hatırlamıyorum ama demliğin dibini gördüğümü söyleyebilirim...

Bulunduğum yerde ne telefon nede internet çekiyor. Bu saatten sonra dağda tek başınayım...

KARANLIK, ATEŞ VE ÇAĞILTILI DERELER...
Saat gecenin sekizi. Artık her yer zifiri karanlık. Sessizliği bozan tek şey, derelerin çoşkun çağıltısı ile ateşin çıtırtılı sesi... Oturuyorum bende öylesine sessizce, ateşin titrek alevleri karşısında...

ORMANDA HAYAT GECE BAŞLAR...
Homurtu içinde ilk misafirlerim geliyor. Çadırımın arkasındalar. Tepe lambası başımda, bir kaç adım atıyorum o tarafa doğru. Karanlıkta parlayan boncuk boncuk gözlerle karşılaşıyorum... Kibarca (?), kibarca dediysek biraz yüksek sesle bu gece buradan gitmelerini rica ediyorum. Şimdilik gidiyorlar. Sabaha daha çok var...

NE OLAKİ...
Saat 21;00. Yine geldiler. Bu sefer tam 20 m önümdeler. İlk kamp kurmayı düşündüğüm yerdeler. Kendimi tebrik ediyorum, oraya kamp çadırımı kurmadığım için... Bi saniye. Şu derenin karşı kıyısındaki de ne ola... Bunlarda parlayan bir çift göz ama bu sefer farklı. Bakıyorlar bana doğru, uzun uzun. Her ne ise muhtemelen dereye su içmeye gelecekti ama beni ve ateşi görünce duruyor. Neredeyse aynı göz seviyesindeyiz. Ve sadece bir çift göz. Benim gibi tek başına takılan bir ayı olma olasılığı yüksek... Bu düşünce ile heyecanlanıyorum. Fenerimden ve önümde yanan ateşten başka silahım yok... Hoş olsada sıkacak halimiz yok ya. Neyse, bekliyoruz bir süre öylesine. Dakikalar uzasada nihayet gidiyor. Bende derin bir nefes, ateşe bir kaç odun daha koyup tekrar oturuyorum ateşin başına...

FENER...
Orman zifiri karanlık. Hava parçalı bulutlu. Gökteki yarım ay bulutların arasından kendini gösterme çabasında ama nafile... Her yer karanlık. Görmek için ateş yada fener şart...

İnsan yanlız kalınca aklına türlü türlü işler geliyor. Mesela karanlıktayım ama yakıyorum fenerimi, görüyorum önümü... Ve diyorumki keşke hayat denilen yoldada her türlü probleme karşı yolumuzu, yönümüzü aydınlatan bir fenerimiz olsaydı. Gerçi herkesin bir akıl feneri var ama çoğunun ya pili bitmiş yada çok cılız yanıyor... Ve diyorumki yok yok, bize Mustafa Kemal gibi fenerler lazım...

GECEYİ DİNLEMEK...
Gecenin sessiz karanlığında doğayı dinlemek güzeldir. Güzeldir de, dinlemesini bilmek gerek. Yoksa o görünmez karanlıklar içinden gelen her ses bir ayı kükremesi kurt uluması olur da, yüreğini ağzına getirir insanın ... Gündüz vakti güzellikleri ile seni hayrete düşüren ağaçlar ve sarmaşıklar, gölgelerin ardında kılıktan kılığa girer de hepsi birer canavar olur, albasan olur da üzerine gelir insanın...

Saatler ilerliyor. Elimde çok güzel bir kitap var. Sabahattin Ali'den. Her gece yaptığım üzere bir kaç sayfa okuyarak yatacağım. Yatmadan önce kitap okumak bana çok iyi geliyor. Her gece başka hayatlara yolculuk yapıyormuşum hissi ile uyumak mutlu ediyor...

Saat 24;00. Artık uyumalıyım. Giriyorum uyku tulumuma, kapatıyorum gözlerimi...

ORMANDA HAVA ÇOK ÇABUK SOĞUR...
Saat gecenin 3'ü ve ben donuyorum. Uyumak mümkün değil. Kalkmakla kalkmamak arasında gidip geliyorum... Ve kalkıyorum. Sönmeye yüz tutmuş ateşi yeniden harlandırmaya çalışıyorum.

Yakıyorum yeniden ateşi, çay suyunuda koyuyorum. Eh hadi madem çay suyu koyduk, birazda bişeyler atıştıralım deyip masayı donatıyorum. Vay senmisin masayı donatan. Biranda yağmur boşalıyor tepemden. Kahvaltıdan vazgeçtim, ateş sönüyor ve ben ıslanıyorum... Alel acele topluyorum her şeyi ve giriyorum arabaya... Çok sürmüyor, kesiliyor yağmur. Sonra herşey, süt liman. Ateşi yeniden canlandırıyorum.

Geceden köze gömdüğüm patatesleri çıkarıyorum. Kahvaltıyı kumpirle geçiştirmeye karar veriyorum. Birini yiyor, diğerlerini domuzlara bırakıyorum... Sabahın ilk ışıkları ile ayrılma niyetindeyim... Her ne kadarda eşim kızımızı okula ben bırakırım desede, içim rahat değil. Sevgili yavrumuzu, ben bırakacağım okuluna...

LEYLİM LEY...
Saatler 07;20'yi gösterirken söndürüyorum ateşi, çöplerimi topluyor, düşüyorum yola... Sabahın alaca karanlığında, yavaş yavaş ilerlerken dağın bozuk yollarında, çeviriyorum radyonun kulağını. Sabahın ilk türküsü Tolga Çandar'dan geliyor. "Mavi yelek, mor düğme".
Ve arkasından Zülfü Livaneli' nin berrak ve yumuşak sesinde hayat bulan, Sabahattin Alin'in "Leylim Ley'i". Hadi hep beraber dinleyelim...

"Döndüm Daldan Kopan Kuru Yaprağa Leylim Ley
Seher Yeli Dağıt Beni Kır Beni, Leylim Ley
Götür Tozlarımı Buradan Uzağa, Leylim Ley
Yarı Çıplak Ayağına Sür Beni, Leylim Ley,
Leylim Ley, Leylim Ley

Ayın Şavkı Vurur Sazım Üstüne, Leylim Ley
Söz Söyleyen Yoktur Sözüm Üstüne, Leylim Ley
Geley Hilal Kaşlım Dizim Üstüne, Leylim Ley
Ay Bir Yandan Sen Bir Yandan Sar Beni. Leylim Ley,  Leylim Ley, Leylim Ley.....""

SON SÖZ...
Şimdi diyeceksiniz; Ne oldu! Dağda tek başına kamp yaptında başın göğemi erdi. Belkide deli diyeceksiniz. Yapma, etme diyeceksiniz...
Ve bende sizlere diyeceğim ki evet başım göğe erdi. Hem deliyim hemde divane... Doğayı sevmek delilikse ben bir deliyim. Bir gececik olsun doğanın koynunda yatmak divanelikse, ben en uslanmaz divanelerden birisiyim... Ve yine yapacağım. Yine gideceğim...

Not; Bu yazıda kullanılan tüm fotoğraflar bana aittir...

( http://muratinayakizleri.blogspot.com.tr/?m=1 )

Murat Turan - 2020